Της Μαριτίνας Γκίνη,
Μεγαλώνοντας σε μία επαρχιακή πόλη και σπουδάζοντας στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, την Θεσσαλονίκη, έθεσα πολλές φορές στον εαυτό μου το δίλημμα: «Που είναι καλύτερα να ζεις, στην επαρχία ή στην μεγαλούπολη;». Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάφερα να δώσω μία σαφή απάντηση, καθώς και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν αντικρουόμενα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Αυτό που σίγουρα, όμως, διαπίστωσα είναι ότι για να αποκτήσει κανείς μία γνώμη, θα πρέπει να έχει καταφέρει να ζήσει τόσο στην μεγαλούπολη, όσο και στην επαρχία.
Η μεγάλη πόλη αποτελεί ένα από τα κορυφαία σύμβολα και κυριότερα δημιουργήματα της αστικής κοινωνίας και του βιομηχανικού, τεχνολογικού πολιτισμού. Παρά τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα που χαρακτηρίζουν μία πόλη, το αστικό κέντρο προσφέρει στον άνθρωπο τόσο ευκαιρίες εργασίας όσο και ζωής, ψυχαγωγίας, ελευθερίας. Αρχικά, η πόλη ήταν, είναι και θα είναι συνυφασμένη με την πνευματική προαγωγή και πολιτισμική ανάπτυξη του ανθρώπου, καθώς τα μεγαλύτερα επιστημονικά ιδρύματα έχουν την έδρα τους στις μεγάλες πόλεις. Ταυτόχρονα, η μεγάλη πόλη εξακολουθεί να αποτελεί κέντρο καλλιτεχνικής ανάπτυξης και δραστηριότητας, επιτρέποντας την ανάδειξη ταλαντούχων ατόμων.
Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι το άστυ, παρά την εμφανή παρακμή του, χαρακτηρίζεται από ένα πιο ελεύθερο πνεύμα ζωής, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για μία μορφή προσωπικής ελευθερίας που μόνο η πόλη μπορεί να προσφέρει. Η πληροφόρηση είναι πληρέστερη, το διαφορετικό είναι ευκολότερα αποδεκτό και έτσι, ενθαρρύνεται η ατομική αυτονομία που όλοι την έχουμε ανάγκη βοηθώντας μας να χειραφετηθούμε με μεγαλύτερη ευκολία. Ωστόσο, θα πρέπει να αναφερθούμε και στην υπεροχή της πόλης σε κοινωνικές υπηρεσίες και επαγγελματική απασχόληση. Η υγεία, οι μεταφορές, οι δυνατότητες επικοινωνίας προσφέρουν στους κατοίκους της πόλης μία αίσθηση ασφάλειας. Συνάμα, η μεγάλη ποικιλία επαγγελμάτων, τα οποία είναι ενδιαφέροντα με δυνατότητες προσωπικής ανάδειξης και οικονομικής επιτυχίας, αποτελεί θέλγητρο για τη φιλοσοφία και τον δυναμισμό των νέων.
Στον αντίποδα της ζωής στη μεγαλούπολη βρίσκεται η διαβίωση στην επαρχία. Σίγουρα είναι αρκετά διαφορετική η διαβίωση σε μια μικρή πόλη, μα και αυτή έχει τα δικά της πλεονεκτήματα που δεν περνούν απαρατήρητα. Το κόστος και η ποιότητα ζωής είναι σε ευνοϊκότερη θέση, καθώς οι φυσικοί χώροι πρασίνου, η απουσία κυκλοφοριακής συμφόρησης, η έλλειψη θορύβου συνθέτουν ένα σκηνικό ιδανικό θα έλεγε κανείς για μία ήρεμη ζωή. Η επαφή με τη φύση λειτουργεί ευεργετικά και κάνει τους ανθρώπους πιο ελεύθερους και δεκτικούς, με αποτέλεσμα να κάμπτονται οι αντιστάσεις τους και να γίνονται περισσότερο κοινωνικοί και φιλικοί. Στην επαρχία δεν υπάρχει η αποξένωση της πόλης, οι άνθρωποι βρίσκονται πιο κοντά και επικοινωνούν συχνότερα, καθώς οι αποστάσεις δεν είναι τόσο μεγάλες.
Επιπλέον, στην επαρχία το αίσθημα της ιδιοτέλειας δεν είναι τόσο μεγάλο. Οι άνθρωποι μαθαίνουν να προσφέρουν και να αγκαλιάζουν τον συνάνθρωπό τους. Υπάρχει έντονα το αίσθημα της συλλογικής συνείδησης και η ευαισθησία για τα τρέχοντα προβλήματα. Δεν είναι τυχαίο που στις μικρότερες κυρίως περιοχές έχουν ιδρυθεί σύλλογοι που δραστηριοποιούνται στην ενημέρωση για ζητήματα του περιβάλλοντος και οι κάτοικοι συμμετέχουν ενεργά σε κάθε πρόσκληση που τους απευθύνεται. Επιπροσθέτως, μέσω των πολιτιστικών δομών οι κάτοικοι διαφυλάσσουν την παράδοση για να την μεταδώσουν στις επόμενες γενιές προκειμένου να μην χαθούν σημαντικά στοιχεία του πολιτισμού και της ιστορίας μας.
Συγκρίνοντας, λοιπόν, την ζωή στο αστικό κέντρο και την επαρχία, καταλαβαίνουμε ότι τα πλεονεκτήματα του ενός είναι – θα μπορούσαμε να πούμε – τα μειονεκτήματα του άλλου. Είναι εκ διαμέτρου αντίθετες οι συνθήκες ζωής στην πόλη και στην επαρχία και πάντα θα βαδίζουν παράλληλα χωρίς να συναντηθούν ποτέ. Σημασία έχει την όποια συνθήκη – άστυ ή χωριό – επιλέξουμε για να ζήσουμε, να την αγαπήσουμε και να δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις σε αυτή. Να αναδείξουμε τις όμορφες πτυχές του τρόπου ζωής της και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τα τυχόν μειονεκτήματα της.
