Του Χρήστου Παπαδόπουλου,
Το 1977, οι Steve Rubell και Ian Schrager μετέτρεψαν ένα παλιό θέατρο στο πιο διάσημο club όλων των εποχών, το “Studio 54”. Το όνομά του το πήρε από την 54η λεωφόρο στην οποία και βρισκόταν. Κάποιοι από τους καλύτερους αρχιτέκτονες, interior designers και φωτιστές δημιούργησαν έναν φουτουριστικό για την εποχή χώρο, ο οποίος αποτέλεσε πρότυπο για τη δημιουργία άλλων clubs σε όλον τον κόσμο. Η μετατροπή του χώρου κόστισε σχεδόν μισό εκατομμύριο δολάρια, αν και η απόσβεση έγινε πολύ γρήγορα. Μέσα σε έναν μήνα το club έκλεισε, γιατί δεν είχε άδεια να πουλάει αλκοόλ και άρα λειτουργούσε παράνομα. Όμως, οι ιδιοκτήτες δεν το έβαλαν κάτω, ξανάνοιξαν αμέσως το επόμενο βράδυ του κλεισίματος, σερβίροντας χυμούς και μη-αλκοολούχα cocktails. Αφού απέκτησαν την πολυπόθητη άδεια, συνέχισαν να λειτουργούν κανονικά.
Το club έγινε αμέσως το απόλυτο στέκι των Νεοϋορκέζων socialites και όχι μόνον. Όλοι ήθελαν να διασκεδάσουν μέχρι το πρωί στον χώρο του, δεν ήταν όμως εύκολο να τα καταφέρουν… Η επιλογή των θαμώνων γινόταν πολύ προσεκτικά από τους πορτιέρηδες, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Haoui Montaug. Ίσως ο πιο διάσημος πορτιέρης της Νέας Υόρκης, ο οποίος αργότερα αρρώστησε και έκανε το πασίγνωστο πάρτι αυτοκτονίας στο σπίτι του προκειμένου να δώσει τέλος στην ζωή του με το στυλ που αυτός ήθελε. Για να μπει κανείς στο “Studio 54” έπρεπε να είναι ή πολύ διάσημος ή πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Ο Rubell ο οποίος έκανε πολλές φορές ο ίδιος το “screening” έλεγε ότι πρέπει να «ανακατεύεις την σαλάτα». Φρόντιζε πάντοτε να υπάρχει ίδιος αριθμός λευκών και έγχρωμων θαμώνων, ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων, ανδρών και γυναικών κτλ. Πολλές φορές απέρριπτε ανθρώπους λέγοντάς τους στην «ψύχρα» ότι είναι πολύ άσχημοι ή ότι τα ρούχα τους είναι χάλια. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες και οι φορές που ανάγκασε ακόμα και celebrities να γυρίσουν σπίτι τους και να αλλάξουν ρούχα. Έλεγε ότι το μυστικό για ένα πετυχημένο πάρτι είναι να γεμίσεις έναν χώρο με άτομα πολύ πιο ενδιαφέροντα από εσένα.
Το A Night at Studio 54 είναι ένα διπλό άλμπουμ που περιλαμβάνει 17 κομμάτια ντίσκο που έχουν γίνει δημοφιλή και παίζονται τακτικά στο Studio 54. Σύμφωνα με τον κριτικό μουσικής Robert Christgau, το άλμπουμ περιλαμβάνει όλες τις επιτυχίες του ραδιοφώνου AM της ντίσκο «συν τις μεγάλες επιτυχίες». Ο Rubell περιέγραψε το άλμπουμ ως «το ισοδύναμο μιας βραδιάς στο Studio 54», και σε αυτό περιλαμβάνονται επιτυχίες όπως το πασίγνωστο YMCA. Το άλμπουμ έγινε μίξη από τους DJs του Studio 54, Marc Paul Simon και Roy Thode για συνεχές παιχνίδι που θυμίζει DJ set στο κλαμπ. Μία μαρτυρία αργότερα σημείωσε ότι ήταν ασυνήθιστο ότι ο Richie Kaczor δεν έκανε τη σειρά του άλμπουμ αντί αυτού. Αρχικά, το άλμπουμ επρόκειτο να περιλαμβάνει ήχους πλήθους που ηχογραφήθηκαν στο Studio 54, αλλά η ιδέα απορρίφθηκε αργότερα «επειδή η σύγκριση δύο ηχογραφήσεων οδήγησε στο συμπέρασμα ότι έτσι θα αποκτούσαμε καλύτερη ποιότητα ήχου».
Οι ιδιοκτήτες του κλαμπ κάθε βραδιά να είναι ξεχωριστή, τελείως διαφορετική από την προηγούμενη. Για να επιτευχθεί αυτό κατά καιρούς επιστρατεύτηκαν λευκά περιστέρια, κουβάδες γεμάτοι χαρτονομίσματα, ακόμα και ένα άλογο. Σε ένα από τα πάρτι για την αλλαγή του χρόνου, ρίχθηκαν τέσσερις τόνοι glitter, σχηματίζοντας ένα στρώμα δέκα εκατοστών. Οι θαμώνες έβρισκαν το glitter ακόμα και μήνες μετά στα ρούχα τους. Πολλοί αποκαλούσαν το club κολαστήριο αφού η κατανάλωση ναρκωτικών ήταν συστηματική με άτομα του προσωπικού να έχουν την ειδίκευση του χωριστή γραμμών κοκαΐνης ενώ υπήρχαν και δωμάτια που μπορούσε κάποιος να κάνει -ή να παρακολουθήσει- σεξ.
Η ντίσκο “Studio 54” υποκίνησε την ιδέα της ποπ μουσικής με εμμονή με την εικόνα ως ένα ζωντανό, ρηχό soundtrack μέσα σε ένα χάος διασημοτήτων. Η μουσική σκηνή αυτή διέστρεψε την αντι-ελιτιστική ιδέα ότι η ντίσκο και η χορευτική μουσική είναι ένας εκδημοκρατισμός ενός πειραματικού πνεύματος περιπέτειας εμπνευσμένου από ιδεαλιστές και ονειροπόλους. Στο “Studio 54” σύχναζαν κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής. Ανάμεσα σε αυτούς ο Elton John, η Elizabeth Taylor, ο Truman Capote, ο Mick Jagger, εικαστικοί όπως ο Andy Warhol, και ο Salvador Dali, σχεδιαστές μόδας όπως ο Valentino και η Diane von Fürstenberg, πρόσωπα του πολιτικού χώρου όπως ο Donald Trump και οι κυρίες Jackie Kennedy-Ωνάση, Betty Ford, Margaret Trudeau. Ήταν επίσης στέκι αρκετών Ελλήνων, κάποιοι από αυτούς ήταν η Χριστίνα Ωνάση, η Βίκυ Λέανδρος, ο Ντίμης Κρίτσας και ο Φίλιππος Νιάρχος, τον οποίο και απαθανάτισε εκεί ο Andy Warhol για το βιβλίο του, “Exposures”. Εκεί θα έβρισκες και την “Disco Sally”, Sally Lippman, μία 77χρονη χήρα που έγινε διάσημη αφού χόρευε όλο το βράδυ χωρίς σταματημό παρά την ηλικία της. Οι Chic έγραψαν το πασίγνωστο τραγούδι τους “Le Freak” όταν δεν τους επετράπη να μπουν στο πρωτοχρονιάτικο πάρτι του 1977.
Μόλις μέσα σε έναν χρόνο λειτουργίας το club είχε έσοδα επτά εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Steve Rubell δήλωσε ότι «μόνο η μαφία βγάζει περισσότερα». Αυτό κίνησε τις υποψίες του IRS, το οποίο και διεξήγαγε έφοδο στο μαγαζί το 1979. Βρέθηκαν τεράστιοι σάκοι γεμάτοι λεφτά και οι ιδιοκτήτες συνελήφθησαν για φοροδιαφυγή. Το “Studio 54” έκλεισε με ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι το 1980. Το “Studio 54” έκλεισε με ένα τελευταίο πάρτι τη νύχτα 2-3 Φεβρουαρίου 1980, όταν η Diana Ross και η Liza Minnelli έκαναν «καντάδα» στον Rubell και τον Schrager. Οι Ryan O’Neal, Farrah Fawcett, Mariel Hemingway, Jocelyn Wildenstein, Richard Gere, Gia Carangi, Jack Nicholson, Reggie Jackson και Sylvester Stallone ήταν μεταξύ των καλεσμένων εκείνη τη βραδιά. Οι Rubell και Schrager πέρασαν 13 μήνες στη φυλακή. Ο Steve Rubell πέθανε το 1989, ενώ ο Ian Schrager ζει ακόμα και το 2017 του δόθηκε προεδρική συγχώρεση (presidential pardon) από τον Barack Obama. Ο χώρος λειτουργεί πλέον ως θέατρο μιούζικαλ.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Review: Against the Odds, ‘Studio 54’ Sheds Light on the Club, nytimes.com, διαθέσιμο εδώ.
- Studio 54: Oι αξέχαστες νύχτες και οι Έλληνες θαμώνες του θρυλικού club, gr.hellomagazine.com, διαθέσιμο εδώ.
- The inside story of Studio 54, New York’s most legendary club ever, gq-magazine.co.uk, διαθέσιμο εδώ.
