Του Αλέξανδρου Βωβίδη,
Καθώς τον τελευταίο καιρό οι ασιατικές σειρές γίνονται ολοένα και πιο διάσημες και επειδή κάποιοι από εσάς μπορεί να έχετε ήδη δει το “Squid Game” και να περιμένετε κάτι καινούριο, σκέφτηκα ότι το “Alice in Borderland” είναι ό,τι πιο κοντά σε αυτό, αλλά με πολλές παραλλαγές. Βέβαια, η σειρά που πρόκειται να περιγράψω θα σας αφήσει με μεγάλα ερωτήματα οπότε σας προειδοποιώ από τώρα. Η σειρά περιέχει ακραία παιχνίδια στα οποία είτε βγαίνεις νικητής είτε νικημένος, που αυτόματα σημαίνει ζωή ή θάνατος.
Τρεις φίλοι αποφασίζουν να πάρουν την ζωή στα χέρια τους και καθώς βρίσκονται στην επιτομή των προβλημάτων της ενήλικης ζωής τους βρίσκονται ξαφνικά μαζί σε μία τουαλέτα στο Μέτρο του Τόκιο. Το περίεργο δεν είναι τι κάναν πριν και πως κατέληξαν εκεί αλλά το τι γίνεται αφού βγαίνουν από τις τουαλέτες και αντικρίζουν ότι η πόλη του Τόκιο έχει ερημωθεί. Ενώ βραδιάζει, αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι όλο αυτό είναι μέρος ενός παιχνιδιού. Φωτεινοί σηματοδότες τους δείχνουν ότι πρέπει να ακολουθήσουν βελάκια ώστε να πάνε στην εκκίνηση του παιχνιδιού. Καθώς φτάνουν στο σημείο εκκίνησης καταλαβαίνουνε ότι το να τα παρατήσουν τώρα είναι αδύνατον αφού παράλληλα γνωρίζονται και με έναν καινούριο παίκτη.
Κάθε παιχνίδι ξεκινάει αφού όλοι παίκτες έχουνε πάρει στα χέρια τους ένα κινητό ώστε να μπορούν να δουν τις οδηγίες του παιχνιδιού και το βαθμό δυσκολίας. Ο βαθμός δυσκολίας αναγράφεται πάνω σε μία κάρτα τράπουλάς η οποία ανάλογα με τον αριθμό και τον τύπο της αναφέρεται σε διαφορετικά παιχνίδια είτε πιο εύκολα και πιο δύσκολα. Αφότου έχουν τελειώσει το παιχνίδι και έχουν παραμείνει ζωντανοί τότε τους δίνεται αυτή η κάρτα ως δώρο η επιβράβευση. Καθώς κάνεις βλέπει τα επεισόδια, μπορεί να καταλάβει ότι σε κάθε καινούργιο παιχνίδι έρχονται καινούριοι παίκτες από ένα διαφορετικό παράλληλο σύμπαν που σημαίνει ότι αυτό που είδαμε στο πρώτο επεισόδιο δεν είναι το μοναδικό παράλληλο σύμπαν στο οποίο το Τόκιο έχει ερημώσει. Το θέμα είναι πώς συνδέονται όλα αυτά μαζί και ποιος είναι πίσω από αυτό.
Έχει σημασία να πω σε αυτό το σημείο ότι ο δημιουργός αυτής της σειράς Haro Aso όπου έγραψε και το Manga “Alice in Borderland” (ιαπωνικό κόμικς που είναι συνήθως ασπρόμαυρο και διαβάζεται ανάποδα, δηλαδή από την τελευταία σελίδα προς την πρώτη) έχει διαφοροποιήσει αρκετά το σενάριο της σειράς ώστε να το κάνει πιο ρεαλιστικό αλλά και να το φέρει πιο κοντά στους νέους γιατί κακά τα ψέματα στην εποχή μας τα Escape Rooms είναι πάρα πολύ διάσημα και αυτό που εξιτάρει τους περισσότερους είναι ο αγνωστικισμός. Κατά τη διάρκεια που το βλέπει κάποιος και καθώς προχωράει προς τα τελευταία επεισόδια και φτάνει πιο κοντά στο να απαντηθούν όλες του οι ερωτήσεις σχετικά με το τι γίνεται και γιατί βρίσκονται όλοι αυτοί εκεί καταλαβαίνει ότι όσο παραμένει κάποιος ζωντανός τόσο πιο δύσκολα παιχνίδια θα έχει να αντιμετωπίσει την επόμενη φορά.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο τελευταίο επεισόδιο και αφού οι ήρωες φτάνουνε στην Παραλία ανακαλύπτουν ότι όχι μόνο δεν έχουνε τελειώσει τα παιχνίδια αλλά ανακαλύπτουμε κι εμείς οι ίδιοι οι θεατές ότι στην πραγματικότητα το παιχνίδι έχει να κάνει για έναν συνεχή αγώνα μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας και κατά πόσο το μορφωτικό επίπεδο κάποιου μπορεί να τον βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων που συναντά μέσα στην σειρά ή στην χρήση των συναισθημάτων του που άλλοτε θεωρείτε και ως σφάλμα καθώς θα τον οδηγήσει σε αδιέξοδο και πιο συγκεκριμένα σε θάνατο.
Επειδή, λοιπόν, μέχρι το τέλος δε μαθαίνουμε γιατί έχει φτιαχτεί ένα τέτοιο παιχνίδι και ποιο είναι το κριτήριο για τους παίκτες που βρίσκονται μέσα σε αυτό το παράλληλο σύμπαν και επειδή η δεύτερη σεζόν μπορεί να πάρει ακόμα κανένα χρόνο, θα πρότεινα γενικά αν μείνετε ποτέ σε μία τουαλέτα καθώς σας κυνηγάει η αστυνομία επειδή κάνατε κάτι παραβατικό, να βγείτε αμέσως και να μην περιμένετε καθόλου, γιατί μπορεί κι εσείς να καταλήξετε σε ένα τέτοιο παιχνίδι, όπου θα πρέπει να πάρετε μέρος και να επιβιώσετε μέχρι το τέλος.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Alice in Borderland (2020), Netflix.com, διαθέσιμο εδώ.
