Της Σοφίας Πεχλιβανίδου,
Πολλές φορές, όταν ακούμε τα τραγούδια ενός καλλιτέχνη και παρακολουθούμε την πορεία του στη μουσική σκηνή, βρίσκουμε σημεία για να συνδεθούμε μαζί του, νιώθοντας ότι με έναν τρόπο τον γνωρίζουμε, ότι κάπως μαγικά, θα έλεγε κανείς, έχουμε μερικά κοινά μυστικά που τα «στολίζουμε» με στίχους και μουσική που πηγάζουν από την καρδιά και το μυαλό μας, εμπεριέχουν ιστορίες ζωής και μέσω αυτής της αδιόρατης σύνδεσης εξελισσόμαστε ως άνθρωποι. Η μουσική, άλλωστε, είναι μία διαδικασία εξέλιξης από τη συγγραφή των στίχων, τη σύλληψη της μουσικής, την ενορχήστρωση του κομματιού, την ηχογράφηση, την κυκλοφορία του και κάθε μικρό ή μεγάλο στάδιο στην πορεία αυτή μέχρι να είναι διαθέσιμο για τους ακροατές να το ακούσουν.
Είμαι σίγουρη ότι όλοι μας έχουμε τέτοιους καλλιτέχνες στο μυαλό μας, τους οποίους ο καθένας για τους δικούς του λόγους έχει σε ξεχωριστή θέση στο μυαλό του όταν σκέφτεται την αγαπημένη του μουσική. Η ιστορία, λοιπόν, των καλλιτεχνών αυτών για εμένα εμπλουτίστηκε με μία ακόμη καλλιτέχνιδα, μία νεαρή μουσικό, τραγουδίστρια και συνθέτη που «γνώρισα» τυχαία το 2014, ακούγοντας ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο με τίτλο «Πετάω», με ερμηνευτές τους Πάνο Μουζουράκη, Γιάννη Χριστοδουλόπουλο και Μαρίζα Ρίζου. Η φωνή της Μαρίζας Ρίζου με εντυπωσίασε, έψαξα να βρω ποια είναι και από τότε κάθε νέο τραγούδι συνιστά μία ευχάριστη έκπληξη, μία αίσθηση ότι κάπου, κάποια, κάπως ταυτίζεται μαζί μου συναισθηματικά ή, τέλος πάντων, αν γνωριζόμασταν δια ζώσης, θα είχαμε σίγουρα να συζητήσουμε πολλά για όσα έχουμε ζήσει, όσα έχουμε αισθανθεί για τους ανθρώπους και τον κόσμο γύρω μας και όσα θα θέλαμε να πούμε και η ίδια βρίσκει τρόπο μέσω της μουσικής της να το κάνει.
Στην επταετή της πορεία στην ελληνική μουσική σκηνή έχει δώσει στο κοινό τρία albums και οκτώ singles, ενώ έχει κάνει εξαιρετικές επανεκτελέσεις μουσικών κομματιών, η αγαπημένη μου από τις οποίες είναι το τραγούδι «Ζητάτε να σας πω» του Αττίκ. Στην πλειοψηφία των τραγουδιών της υπογράφει η ίδια τους στίχους και τη μουσική, καθιστώντας τον εαυτό της ξεχωριστή μουσικό που εξωτερικεύει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Γι’ αυτό, άλλωστε, τα τραγούδια της έχουν πάντα έναν τόνο αυτοβιογραφικό θα έλεγε κανείς και η ερμηνεία τους είναι συναισθηματικά φορτισμένη. Δεν είναι τυχαίο ότι στα live της η Μαρίζα Ρίζου εμπλουτίζει τα κομμάτια με τις ιστορίες που τα συνοδεύουν ή με ό,τι θέλει να μοιραστεί με το κοινό της κάθε φορά με το εκάστοτε τραγούδι που καλείται να παρουσιάσει.
Στα τραγούδια της υπάρχουν τα πάντα. Υπάρχουν ανεκπλήρωτοι έρωτες, υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες, χωρισμοί, πληγές που δεν κλείνουν, πληγές που κλείνουν και τις θυμόμαστε για να αξιολογούμε την πρόοδο που έχουμε κάνει ψυχικά ο καθένας και η καθεμιά μας, υπάρχουν διαφορετικές ευτυχίες, συχνά ασύνδετες μεταξύ τους, υπάρχουν καλοκαίρια, χειμώνες, λουλούδια και νησιά. Υπάρχει ο ρεαλισμός ότι τίποτα δεν θα είναι τέλειο, αλλά και η αισιοδοξία ότι, τελικά, κάπως όλα λειτουργούν όταν πρέπει και αυτό γίνεται με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί εξ’ αρχής. Στους στίχους της βρίσκει πάντα κάποιος μία φράση να ταυτιστεί, να ανακαλέσει μία ανάμνηση που είτε τον πονάει, είτε τον κάνει να σκέφτεται που ήταν και που είναι, που θέλει να βρεθεί και τελικά ποιους ανθρώπους έχει στο πλευρό του.
Συχνά σκέφτομαι ότι η Μαρία Ρίζου γράφει μουσική και στίχους που μοιάζουν με ψυχοθεραπεία -ή τουλάχιστον έτσι φαίνονται σε μένα όταν τα ακούω- κι αυτό γιατί μοιράζεται τις ιστορίες της με τέτοιο τρόπο που σε φέρνει αντιμέτωπο με την αλήθεια ότι είσαι «καταδικασμένος» να φοβάσαι μέσα στον πανικό, αλλά μπορείς να το δεχτείς και αυτό ως χαρακτηριστικό σου, να γνωρίσεις τον εαυτό σου με κάθε του αδυναμία και έλλειμμα, να το αγκαλιάσεις, να του αφήσεις χρόνο και χώρο να εξελιχθεί μαζί σου, να μεγαλώσει ως γνήσιο κομμάτι σου, έχοντας όμως τη σταθερή πεποίθηση ότι όλα θα είναι καλά. Κι αν το καλοσκεφτείς, η ψυχοθεραπεία κάπως έτσι λειτουργεί: Σου μαθαίνει τον τρόπο να διαχειρίζεσαι ό,τι κουβαλάς στην ψυχή σου, να αφήνεις ό,τι τη βαραίνει, να κάνεις ειρήνη με τα σκοτάδια σου και να πιστεύεις πως τίποτα δεν είναι ανίκητο και ανεξέλεγκτο όταν πράγματι θέλεις να το αντιμετωπίσεις. Η μουσική της Μαρίζας Ρίζου, λοιπόν, λειτουργεί με έναν τρόπο ψυχοθεραπευτικό, όπως λειτουργεί εν γένει η μουσική φυσικά, όμως στην προκειμένη, η ύπαρξη στίχων που διηγούνται μία ιστορία κάθε φορά, μία ιστορία που μοιάζει με τις δικές μας, μία ιστορία κοινών θνητών που τα κάνουν θάλασσα, που μπορεί να μην ζήσουν ποτέ τον μεγάλο έρωτα, που παραδέχονται ότι δεν υπάρχει πάντα happy end σε όλα είναι αυτό που στη δική μου αντίληψη την καθιστά μοναδική.
Και επειδή τον τελευταίο χρόνο δεν ζήσαμε και λίγα και δεν ήταν λίγες οι φορές που σκεφτήκαμε: «Μα τι άλλο θα συμβεί επιτέλους;» είναι λυτρωτικά παρήγορο το γεγονός ότι υπάρχει μουσική και στίχοι που σου θυμίζουν πως «…όλα θα είναι καλά, μην τα παίρνεις τόσο βαριά, θα τον σώσει η ομορφιά τον κόσμο ξανά…» και πως όσο σκοτάδι και όσο χειμώνα κι αν ζούμε κατά καιρούς «..το καλοκαίρι θα ‘ρθει κι όλα θα είναι ωραία..». Η Μαρίζα Ρίζου, επομένως, βρήκε τον τρόπο να διοχετεύσει την συγκρατημένη αισιοδοξία της στη μουσική και τους στίχους της, να είναι εκεί για τα στραβά και τα ανάποδα, υπενθυμίζοντας ότι κάποια στιγμή, είτε το θέλεις είτε όχι είτε προσπαθείς γι’ αυτό είτε όχι, κάτι καλό θα συμβεί, γιατί απλώς έτσι λειτουργεί ο κόσμος, οι άνθρωποι, η ίδια η φύση και η ζωή την οποία έτυχε να ζούμε. Το σημαντικό είναι να συνεχίζουμε να δημιουργούμε προς κάθε κατεύθυνση, αναζητώντας εκείνα τα μέρη που η καρδιά μας θα ζει και θα γελά ανεξάρτητα από όσα της φέρει η ζωή! Τουλάχιστον αυτό λέει η Μαρίζα Ρίζου, δοκιμάστε το και μπορεί να πετύχει!
