Της Μαντώς Μανώλη,
Μάλλον δε χρειαζόμαστε πια εισαγωγές και περιττολογίες όταν τα περιστατικά όλο και πληθαίνουν. Τα ξυπνητήρια χτυπούν συνεχώς, αλλά ας πιάσουμε τα κοντινά μας. Λίγες μέρες πριν ξεκίνησε η δίκη του/της Ζακ/Zackie Oh που από τα χέρια του κοσμηματοπώλη και της ασφάλειας καταδικάστηκε σε θάνατο σε έναν οιωνεί «τόπο εγκλήματος». Περίπου ένας μήνας απομένει από την επέτειο άλλης μίας θανατικής καταδίκης, 15χρονου παιδιού αυτή τη φορά, πάλι από το νόμιμο όπλο της προστασίας.
Ενώ μόλις τώρα δολοφονήθηκε ένας 18χρονος Ρομά σε ένα έγκλημα βγαλμένο από αστυνομική «αμερικανιά»: Όταν αστυνομικοί έριξαν, όχι 1, 2 ή 3, αλλά 38 σφαίρες, κατηγορώντας, μάλιστα, τα ημιαυτόματά τους. Λίγο αργότερα, ο λογαριασμός της ΕΛΑΣ στο Facebook σπεύδει να μας ενημερώσει πως 7 αστυνομικοί τραυματίστηκαν, μόνο και μόνο για να την διαψεύσει η εφημερίδα Καθημερινή με βίντεο στο οποίο ακούγονται οι ίδιοι αστυνομικοί να επιβεβαιώνουν ο ένας τον άλλον, και εν τέλει εμάς, πως κανείς δεν τραυματίστηκε.
Η λίστα συνεχίζεται και όχι μόνο στην Ελλάδα, η αστυνομική βία απέδειξε τη νομιμότητά της και με τη δολοφονία του Φλόυντ, σύμβολο πια του συστημικού ρατσισμού, που θορύβησε την ελληνική επικαιρότητα – μη και φανούμε ρατσιστές στον ξένο τόπο.
Αν και ο κοινός παρονομαστής είναι εξόφθαλμος, πάντα καταφέρνουμε και σκαρφιζόμαστε ερωτήματα στο άκουσμα τέτοιων περιστατικών. Λίγο πριν αποκοιμηθούμε ήρεμα στην ασφάλεια των παπλωμάτων μας (αλλά και σε ειδησεογραφικά άρθρα, πολιτικές τοποθετήσεις και τηλεοπτικές εκπομπές) αναρωτιόμαστε: Τι έκανε ο ένας στα Εξάρχεια, τι έκανε το πρεζάκι με τις καθαρές τοξικολογικές στο… κοσμηματοπωλείο, γιατί έκλεβε αυτοκίνητο ο Ρομά.
Ίσως, ρίχνοντας συνεχώς την ευθύνη στα θύματα, προσπαθούμε να διατηρήσουμε τη φούσκα ασφάλειάς μας. Το τρομαγμένο μας μυαλό δε δέχεται να διανοηθεί τον πραγματικό ρόλο που ορισμένες φορές επιτελεί η αστυνομία, δε δέχεται να μπει στη διαδικασία να σχηματίσει την ερώτηση που μας βασανίζει τόσο καιρό: Ποιον ειδοποιούμε όταν προκύπτουν περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας;
Όσο, λοιπόν, τραβιέται το πέπλο της νομιμότητας από εκατό διαφορετικές κατευθύνσεις, με την προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα αντί να περιορίζεται το πεδίο δράσης της ποιοτικά τουλάχιστον, αυτό αυξάνεται ποσοτικά. Κάτι που μας δείχνει η συνολικότερη πολιτική γραμμή του κυβερνώντος κόμματος, με τις τραγελαφικές εικόνες αστυνομικών στη θέση πυροσβεστών όσο καιγόταν η μισή Ελλάδα.
Μπορεί το μέτρο της πανεπιστημιακής αστυνομίας να έχει αναβληθεί, δύο φορές μάλιστα, αλλά όσο κατηγορούμε τα θύματα, ας μην ξεχνάμε ότι, όπως ο νόμος προβλέπει, σε λίγο καιρό ίσως συμπεριλαμβάνονται σε αυτά ο αδερφός μας, η κόρη μας, η κολλητή μας, το αγόρι μας, εμείς. Αν όμως χρειαζόμαστε σερίφηδες εκτός ελέγχου σε έναν ακαδημαϊκό χώρο, εκεί όπου σπουδάζουμε, κινητοποιούμαστε, διεκδικούμε, φλερτάρουμε, αν χρειαζόμαστε κι άλλα τέτοιου είδους περιστατικά για να δούμε αυτό που βρίσκεται μπροστά μας, τότε καλύτερα να βρούμε την απάντηση στην πολυσυζητημένη ερώτηση.
Σε κάθε περίπτωση, η σύγχρονη ελληνική κοινωνία θορυβείται από τέτοιου είδους περιστατικά και πολλές φορές μπαίνει στη διαδικασία να αμφισβητεί το αστυνομικό σώμα, όταν προβαίνει σε υπέρμετρη χρήση εξουσίας. Οι άνθρωποι απογοητεύονται, διότι στην πραγματικότητα προσδοκούν από το συγκεκριμένο θεσμό να επιβάλλει την τάξη και την ασφάλεια, χωρίς τη χρήση βίας, πόσο μάλλον όταν αυτή επιτελείται σε ακραίο και δυσανάλογο με το έγκλημα βαθμό.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Καταδίωξη στο Πέραμα: Video από το μέρος της συμπλοκής | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, youtube.gr, Διαθέσιμο εδώ
