Της Ειρήνης Λάττα,
«Η ζωή δεν ασχολείται με τη δική σου μελαγχολία». Αυτό το μικρό γκράφιτι που μένει στην περιοχή των Εξαρχείων, βρέθηκε μία μέρα στον δρόμο μου, προξενώντας μου ένα περίεργο συναίσθημα, το οποίο με συντρόφευσε για αρκετή ώρα. Ίσως να είχα ανάγκη να το δω. Ίσως είχες και εσύ ανάγκη να το ακούσεις. Γι’ αυτό και αντί να το βάλω απλά story, προτίμησα να το μοιραστώ μαζί σου με έναν λίγο πιο διαφορετικό τρόπο. Ακόμα και αν αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το κείμενο δε σε διακατέχει αυτό το αίσθημα, σίγουρα ξέρεις πώς είναι. Ή σίγουρα φαντάζεσαι, έστω. Είναι πολύ πιθανό να έχεις περάσει μέρες ή ακόμα και περιόδους μελαγχολίας ή έντονης θλίψης. Μπορεί και να περνάς ακόμα. Και ξέρω πως το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να το διορθώσω, είναι να σου πω «η ζωή δεν ασχολείται με τη δική σου μελαγχολία».
Ξέρω, έχεις βαρεθεί όλες τις φιλοσοφίες που ακούς ή διαβάζεις, έχεις βαρεθεί να κατακλύζεσαι από νέα και από γεγονότα, έχεις βαρεθεί να προσπαθείς και να μη βλέπεις αποτέλεσμα, έχεις βαρεθεί να απογοητεύεσαι από ό,τι γίνεται στη ζωή σου. Έχεις κουραστεί, και δε σε γεμίζει τίποτα. Ίσως και να μη βρίσκεις πουθενά νόημα. Δεν ξέρεις γιατί διαβάζεις, δεν ξέρεις γιατί εργάζεσαι, δεν ξέρεις γιατί σηκώνεσαι το πρωί. Απλά τα κάνεις όλα μηχανικά. Στο μεταξύ υπάρχουν στιγμές που νιώθεις γεμάτος χαρά και ήρεμος με τον εσωτερικό σου κόσμο. Όμως, δεν το έχεις συνηθίσει και δυστυχώς ο οργανισμός σου προσπαθεί να το αποβάλλει. Εσύ ο ίδιος χαλάς όλα τα όμορφα που έχεις στη ζωή σου, επειδή τα σκέφτεσαι υπερβολικά. Ακόμη και όταν θες κάτι πολύ και το αποκτάς, πάλι δεν είσαι ευχαριστημένος, γιατί πάλι κάτι σου λείπει. Έχεις σκεφτεί ποτέ τι είναι αυτό που λείπει; Γιατί αισθάνεσαι έτσι τόσο συχνά; Γιατί δεν είσαι χαρούμενος; Γιατί παθαίνεις κρίσεις πανικού ακόμα και σε στιγμές που νομίζεις πως είσαι ήρεμος; Γιατί νιώθεις κενός;
Δυστυχώς, δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη απάντηση για αυτό. Σίγουρα πάντως δεν το κάνεις επειδή το θες. Όπως σου είπα όμως και νωρίτερα, μήπως έχεις συνηθίσει να βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση; Μήπως φοβάσαι να κάνεις κάτι διαφορετικό στη ζωή σου, το οποίο ίσως σε φέρει πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά θέλεις/είσαι; Μήπως απλά χρειάζεται να μείνεις για λίγο μόνος σου; Άραγε το έχεις δοκιμάσει; Να μείνεις μόνος σου, όχι απλά σε ένα δωμάτιο, με συντροφιά την τηλεόραση ή το κινητό, αλλά μόνος με τις σκέψεις σου. Μόνος σου με τον βαθύτερό σου εαυτό. Μόνος σου με τα όνειρά σου. Μόνος σου με ένα καθαρό μυαλό και ταυτόχρονα με όλες τις απαντήσεις που ζητάς. Ακούγεται τόσο εύκολο. Κι όμως, θέλει μεγάλη προσπάθεια και θέληση να το κάνεις, καθώς και να το διατηρήσεις. Είπαμε, έχεις μάθει αλλιώς. Όμως αρκεί έστω και ένα μικρό βήμα, για να αλλάξεις τον κόσμο σου και τη ζωή σου. Χρειάζεται να «σπάσεις» τη ρουτίνα σου, για να νιώσεις κάτι διαφορετικό. Πιθανόν να μην ξέρεις ούτε εσύ ότι το έχεις ανάγκη.
Καταλαβαίνω. Έχεις περάσει πολλά, και δύσκολα. Και έχεις πληγωθεί. Όμως, είσαι εδώ! Συνεχίζεις, προσπαθείς, ζεις! Και είσαι τόσο μεγαλύτερος από όλα εκείνα που νομίζεις ότι σε νικάνε. Πάντα θα είσαι. Πάντα θα μπορείς να δώσεις κι άλλα. Κάνε εκείνο το μικρό βήμα. Βγες έξω, περπάτησε, τρέξε, γνώρισε ανθρώπους, διάβασε, αγάπησε, πληγώσου, ξαναγάπησε. Εκθέσου. Ρίσκαρε. Καταπολέμησε όλα αυτά που σε κρατάνε πίσω. Ακόμα και αν δεν πάρεις αυτό που θες με την πρώτη προσπάθεια, θα είσαι πιο κοντά απ’ όσο ήσουν πριν. Να το θέλεις όμως. Κι έτσι θα βρεις τον τρόπο. Και έτσι θα λες πλέον και εσύ πως η ζωή δεν ασχολείται με τη δική σου τη μελαγχολία. Γιατί πολύ απλά εσύ ο ίδιος δε θα ασχολείσαι με αυτή. Γιατί εσύ θα έχεις καταλάβει πότε θα πρέπει να παίρνεις στα σοβαρά τον ίδιο σου τον εαυτό και πότε όχι. Γιατί θα έχεις μάθει να (σε) συγχωρείς και να συνεχίζεις. Και πάντα όλα συνεχίζονται!
