Του Ιωάννη Μυταυτσή,
Βλέποντας την τελευταία δημοσκόπηση της Interview στην εφημερίδα Political, το κυβερνόν κόμμα έχει προβάδισμα 13% έναντι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και, όπως φαίνεται, ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, εμπνέει μεγαλύτερη σιγουριά στον χώρο της Δεξιάς και του Κέντρου, σε αντίθεση με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα. Το ζήτημα, όμως, που εγείρεται είναι γιατί ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να κλείσουν την ψαλίδα της διαφοράς με τη Ν.Δ., ιδίως από το 2020 και μετά, όπου τα λάθη της παρούσας κυβέρνησης είχαν άμεση επίπτωση στον ελληνικό λαό (κορωνοϊός, πυρκαγιές και, τώρα, πλημμύρες).
Η απάντηση είναι απλή στο παραπάνω ερώτημα, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει από τη νέα του θέση να πείσει τον ελληνικό λαό, δηλαδή, ότι έχει σαφές πρόγραμμα για τη χώρα και δεν θα επαναλάβει τα λάθη που έπραξε κατά την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του. Επίσης, το γεγονός ότι ο Α. Τσίπρας δεν έχει καταφέρει να ενώσει το παλιό ΠΑΣΟΚ, που έχει στις τάξεις του -το οποίο κάποτε απεχθανόταν-, με τα προερχόμενα από τον Συνασπισμό, στελέχη του, δημιουργεί εσωκομματικό πρόβλημα, το οποίο, ίσως, υπερβαίνει τον ίδιο, διότι γνωρίζει πως δεν μπορεί να αποβάλει ολοκληρωτικά τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ – το έπραξε σε μεγάλο βαθμό με τη φυγή Λαφαζάνη και συν αυτώ. Ακόμη, η στάση που κρατά ο ΣΥΡΙΖΑ σε μείζονα ζητήματα, όπως τα εθνικά (καταψήφιση της συμφωνίας Γαλλίας-Ελλάδας), αυξάνει τη δυσπιστία του κόσμου.
Συνεπώς, καταλαβαίνουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ την παρούσα, τουλάχιστον, χρονική στιγμή δεν δύναται να πείσει, καθώς οι μνήμες της διακυβέρνησής του είναι ακόμη νωπές. Επιπλέον, η λογική του προέδρου του να προσπαθεί συνεχώς να σφυροκοπά το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ και να αντλεί όχι μόνο ψηφοφόρους, αλλά και βαρυσήμαντα στελέχη που πρωταγωνίστησαν τις εποχές του ΠΑΣΟΚ, του δημιουργεί εσωτερικό, αλλά και ιδεολογικό πρόβλημα.
Από ότι φαίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προσαρμοστεί στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπου, παρόλο τα σοβαρά λάθη του, ήταν ο δεύτερος νικητής των εκλογών, προσπαθώντας να δημιουργήσει την εντύπωση ότι είναι ο αντιδεξιός πόλος της πολιτικής ζωής της χώρας. Επιπλέον, η πόλωση που δημιουργήθηκε στη χώρα, κατά την περίοδο των εκλογών, αλλά και της διακυβέρνησής του, μας γύρισε χρόνια πίσω, ενώ η θέση που πήρε για την λύση του Μακεδονικού, όχι μόνο δεν ήταν ευνοϊκή για τη χώρα, αλλά, από ότι φάνηκε εκ των υστέρων, τη ζημίωσε εθνικά και κοινωνικά.
Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, καταλαβαίνουμε τον λόγο που η διαφορά με την ΝΔ αντί να μειώνεται αυξάνεται και που πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένα ετερόκλητο κόμμα, δίχως πραγματική δική του ιδεολογική βάση. Ακόμη, καταλαβαίνουμε πως αν το ΠΑΣΟΚ σηκωθεί στα πόδια του και ανοίξει εκ νέου το κόμμα στον λαό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάνει σταδιακά τα όσα ερείσματα έχει στην κοινωνία. Τέλος, κατανοούμε πως αν ο αρχηγός του φύγει από την προεδρία του κόμματος, το μέλλον του κόμματος θα είναι αβέβαιο και ίσως ο κυβερνητικός θώκος να μοιάζει ως ένα μακρινό όνειρο.
Εν κατακλείδι, τα πολιτικά κόμματα πρέπει, την παρούσα χρονική στιγμή, να αναζητήσουν τον τρόπο και τη λύση που θα βγάλει τον ελληνικό λαό από το τέλμα, μετά από τις πληγές που άφησε και συνεχίζει να αφήνει ο νέος ιός με σαφείς προεκτάσεις σε βασικούς κλάδους της χώρας. Η ουσία δεν βρίσκεται στα επικοινωνιακά τεχνάσματα, αλλά στην αποτελεσματικότητα των πολιτικών αποφάσεων.
