Του Νικηφόρου Παγώνη,
Οι τελευταίες μέρες είναι έντονα φορτισμένες από τα δυσάρεστα γεγονότα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Στο φως έρχονται ειδεχθή εγκλήματα που συγκλονίζουν και τους πιο δυνατούς. Η κοινή γνώμη είναι «μουδιασμένη», με ένα «γιατί;» να πλανάται στην ατμόσφαιρα και πολλούς να αναμένουν τις τελικές αποφάσεις της δικαιοσύνης. Παρατηρούμε ορισμένους δράστες να δείχνουν κάποια μεταμέλεια και να ζητούν συγγνώμη για τις πράξεις τους. Ωστόσο, είναι δυνατόν μία συγγνώμη να καταφέρει να εξαλείψει όλο τον πόνο, τη δυστυχία και τις βάναυσες πράξεις που έχει υποστεί ένα άτομο; Είναι η συγγνώμη κάτι που εκπορεύεται φυσικά και έπειτα από ώριμη σκέψη εκείνου που έχει σφάλλει; Φυσικά, αρκετοί άνθρωποι, που έχουν σφάλλει σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν έγκαιρα το σφάλμα τους, με αποτέλεσμα η συγγνώμη να είναι μία επιφανειακή λύση που κατά τη δική τους κρίση θα βελτιώσει τη δυσχερή θέση στην οποία βρίσκονται, με μάταιο, όμως, τρόπο.
Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται και σε καθημερινές προστριβές μεταξύ των ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια της μέρας μπορεί να συμβούν αδικίες, διαφωνίες, επιθετικές συμπεριφορές ή και λογομαχίες, λόγω της πίεσης που μπορεί να υπάρχει. Άνθρωποι που με την παραμικρή αφορμή γίνονται άγρια θηρία έτοιμα για μάχη και καβγάδες, βγάζουν τον χειρότερό τους εαυτό σε άλλα άτομα, μη σκεπτόμενοι ότι αυτά που λένε και κάνουν μπορεί να έχουν σοβαρότερο αντίκτυπο σε κάποιον απ’ ότι νομίζουν. Εκεί και έπειτα από μία διαμάχη που πολλές φορές γίνεται για κάποιον ασήμαντο λόγο, εκφράζεται μία καθαρά βεβιασμένη συγγνώμη που έχει ως σκοπό τη λήξη του συμβάντος, για να συνεχίσουν όλοι με το πρόγραμμά τους. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει ειρήνη μεταξύ των δύο πλευρών, καθώς ούτε η πλευρά που είχε την επιθετική συμπεριφορά δεν κατάλαβε το λάθος στο οποίο υπέπεσε, αλλά ούτε και η πλευρά που έχει δεχτεί τη λανθασμένη συμπεριφορά δε νιώθει τη δικαίωση και την ηρεμία.
Η συγγνώμη, επομένως, πρέπει να είναι ειλικρινής και να δείχνει την ολοκληρωτική μεταμέλεια του ατόμου που έχει υποπέσει σε σφάλματα. Άλλωστε, η τελειότητα σαν πραγματική έννοια δεν υφίσταται, άρα όλοι κάποια στιγμή μπορεί να υποπέσουμε σε ένα ή πολλά σφάλματα. «Εάν κάπου σφάλλεις, να το αναγνωρίζεις και να μετανοείς» είχε πει ο Περίανδρος ο Κορίνθιος κατά την αρχαιότητα, ρήση που μας βρίσκει σύμφωνους ακόμα και σήμερα, αφού οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να ζητούμε συγγνώμη γι’ αυτά. Με το να αντιληφθούμε ένα σφάλμα μας και να απολογηθούμε γι’ αυτό δεν δείχνουμε κανένα σημάδι αδυναμίας, υποχώρησης ή ήττας. Δεν υπολογίζονται τα πάντα στη ζωή με νίκες και ήττες. Έτσι λοιπόν, με τη συνειδητοποίηση και την έγκαιρη προσπάθεια διόρθωσης, μπορούμε να επιδείξουμε την ωριμότητα, τη σύνεση και την καλή διάθεση που λανθασμένα δεν επιδείξαμε, όταν έπρεπε και να προσφέρουμε σε κάποιον τη γαλήνη και τη θετικότητα που έχασε.
Όντες άνθρωποι που εξελισσόμαστε συνεχώς είναι αναγκαίο να εξελίσσουμε και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, καθώς και να φιλτράρουμε τις συμπεριφορές μας, έτσι ώστε να μην μας κυριεύει ο παρορμητισμός της στιγμής λέγοντας και κάνοντας πράγματα για τα οποία θα μετανιώσουμε σύντομα. Με το να αντιληφθούμε ένα σφάλμα και να ζητήσουμε συγγνώμη αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας, γεγονός που μας βοηθά σε αυτήν την εξέλιξη, καθώς μας δίνεται η ευκαιρία να σκεφτούμε το πως μπορεί το άλλο άτομο να αισθάνεται εκείνη τη στιγμή που εμείς λέμε ή κάνουμε κάτι που δεν πρέπει. Πρέπει να προσέξουμε, βέβαια, και να διατηρήσουμε την ενσυναίσθησή μας για τους άλλους, καθώς με μία συγγνώμη δεν σημαίνει ότι θα μπορούμε να λέμε και να κάνουμε πράγματα με άκριτο τρόπο, διότι έτσι θα χαθεί το νόημα και η ουσία της λέξης. Η ειλικρινής μεταμέλεια και συνειδητοποίηση μέσω της συγγνώμης θα μπορέσει να επιφέρει τη γαλήνη και στις δύο πλευρές όπως και την ποιοτικότερη εξέλιξη της επικοινωνίας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Η δύναμη της συγγνώμης, vita.gr, Διαθέσιμο εδώ
