Της Μαρίας Πολίτου,
Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που μαστίζουν πλέον την ανθρωπότητα είναι το ζήτημα της κατάχρησης ουσιών. Συχνά, έχουμε ακούσει ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι χρησιμοποιούν ως πρόφαση το γεγονός ότι κάνουν κατάχρηση προκειμένου να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Ωστόσο, η λυπητερή πραγματικότητα δε συνάδει με την αντίληψη ορισμένων, οι οποίοι θεωρούν ότι η χρήση προκαλεί ένα αίσθημα ευφορίας και τους βοηθά να ξεφύγουν από τη στρεσογόνα καθημερινή ρουτίνα.
Αναλύοντας διεξοδικά το ζήτημα, η πραγματική αιτία, η οποία κρύβεται πίσω από την απόφαση των ανθρώπων να στραφούν στις ουσίες (συμπεριλαμβανομένου του αλκοόλ και του καπνού), σίγουρα δεν είναι μόνο μία. Για να οδηγηθεί κάποιος στη χρήση, έχουν συντελέσει ποικίλοι παράγοντες. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, στις οποίες μπορεί να ακούσουμε κάποιον να αναφέρει: «Δοκίμασα για να ξεκουράσω το μυαλό μου και να ξεφύγω από τις έγνοιές μου». Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανένας να ξεκουραστεί μέσω της χρήσης. Αντιθέτως, η χρήση, ακόμα και αν δε θεωρείται ιδιαίτερα τακτική, μπορεί να οδηγήσει στον εθισμό. Ο εθισμός με τη σειρά του μπορεί να εξελιχθεί σε μία χρόνια και υποτροπιάζουσα νόσο, με αποτέλεσμα να διαφοροποιηθεί κάποιος σωματικά και πνευματικά, λόγω της ψυχολογικής του εξάρτησης από τις ουσίες. Η νοσηρή αλήθεια δείχνει ότι όταν εθίζεσαι, το μυαλό και η ψυχή πρέπει να καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να βγουν από το καλούπι αυτό.
Αδιαμφισβήτητα, το ζήτημα της κατάχρησης έχει λάβει κοινωνική μορφή και μπορεί να σχετισθεί με τους πάντες ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης. Η αποτροπή κάποιου από τον εσφαλμένο αυτό δρόμο δεν οφείλεται στην οικονομική του άνεση, αλλά οφείλεται εξ’ ολοκλήρου στη συναισθηματική του σταθερότητα και στα οικογενειακά του ερεθίσματα. Ουκ ολίγες φορές, κάποιος ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα στη δουλειά ή κάποια συναισθηματική αποτυχία στην προσωπική του ζωή, αναζητά ουσίες, ως ένα είδος επούλωσης και συναισθηματικής κάλυψης. Παρόλα αυτά, εάν ήδη έχει παρατηρηθεί συναισθηματική έλλειψη και μία μη αρμονική πορεία, η προσφυγή στην κατάχρηση αποτελεί μία πολύ εύκολη και συχνή λύση. Στατιστικές μελέτες έχουν δείξει ότι η πνευματική και συναισθηματική ένδεια ορισμένων τους οδηγεί σε αυτόν τον δρόμο. Άτομα χωρίς ιδιαίτερη καλλιέργεια, είναι τις περισσότερες φορές επιρρεπή και εύκολα μπορεί να υποπέσουν στην κατάχρηση.
Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα από την οπτική όσων κάνουν χρήση. Ουσιαστικά, η κατάχρηση ουσιών παρέχει φρούδες λύσεις και μία προσωρινή ευχαρίστηση. Πολλοί, τη στιγμή που χρησιμοποιούν την κατά περίπτωση ουσία νιώθουν αρχικά το αίσθημα της ευεξίας, το οποίο είναι κάτι εντελώς προσωρινό και φευγαλέο. Μπορεί ταυτόχρονα να νιώσουν και άλλα συναισθήματα, όπως: Μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σιγουριά και ανεμελιά, ωστόσο, τη στιγμή εκείνη, στον οργανισμό δημιουργούνται δύο εντελώς αντίθετες ενέργειες. Από τη μία, το άτομο μπορεί να αισθανθεί μια ψυχική ευχαρίστηση, από την άλλη όμως, όσο ανεβαίνει η διάθεση, τόσο μειώνονται οι αντοχές στην υγεία.
Είναι γεγονός, ότι πολλά εθισμένα άτομα δεν μπορούν να κατανοήσουν το πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουν. Αρχικά, υπάρχουν ορισμένες λύσεις ώστε κάποιος να βοηθήσει έναν εθισμένο να ξεφύγει από αυτόν τον κόσμο. Το άτομο πρέπει να έρθει πρωτίστως στο στάδιο της συνειδητοποίησης. Οι οικείοι του πρέπει να τον βοηθήσουν να κατανοήσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, προκειμένου να την αποδεχτεί και ύστερα να είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει πλήρως. Εν συνεχεία, μόλις αντιληφθεί το πρόβλημα το ίδιο το άτομο, οι οικείοι του μπορούν να τον ενημερώσουν για τις επιδράσεις που προκαλούν οι ουσίες τόσο στη ψυχική υγεία, όσο και στην πνευματική και ύστερα, να απευθυνθούν στους συμβούλους αποδοχής. Οι Σύμβουλοι Αποδοχής, για όσους δε γνωρίζουν, είναι άτομα τα οποία μπορούν να βοηθήσουν συμβουλεύοντας για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης του προβλήματος. Μπορούν να προσανατολίσουν το άτομο και να το καθοδηγήσουν προκειμένου να αποφύγει τις λάθος διεξόδους και η θεραπεία του να κριθεί αποτελεσματική. Οποιαδήποτε λύση και αν κρίνουν οι ίδιοι ότι είναι αποτελεσματική, οι οικείοι οφείλουν να συμπαρασταθούν στον εθισμένο και να τον κάνουν να νιώσει ασφάλεια και σιγουριά.
Εν ολίγοις, ο άνθρωπος προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο του μπορεί να μπει σε αυτά τα δύσβατα μονοπάτια ακόμα και χωρίς να το καταλάβει. Η δύναμη της θέλησης, όμως, μπορεί να τον βοηθήσει να ξεφύγει από αυτές τις πλήρως επιζήμιες για τον οργανισμό ουσίες ώστε να μη συνεχίσει να καταστρέφει τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, ο κόσμος μέρα με τη μέρα θα γινόταν καλύτερος χωρίς το αίσθημα του εθισμού και η ισορροπία θα μπορούσε να επιστρέψει στην καθημερινότητα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Πώς Κατάφερα να Κόψω τα Ποτά και τα Ναρκωτικά, vice.com, διαθέσιμο εδώ
- Bolloku, A., ( 2015), Εξαρτησιογόνες ουσίες ένα σύγχρονο βιοψυχοκοινωνικό πρόβλημα, ο ρόλος του νοσηλευτή σε μία μονάδα απεξάρτησης, Πάτρα: Πανεπιστήμιο Πατρών, Τμήμα Νοσηλευτικής
- Βιδάλη, Σ., ( 2015), Εγχειρίδιο ήπιας αστυνόμευσης των εξαρτημένων, Αθήνα: Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
