Της Μαρίας-Χρυσοβαλάντου Ψαρρού,
Οι Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης συνήθιζαν να κατηγοριοποιούν τους κρατούμενους ανάλογα με το «μεμπτό» χαρακτηριστικό τους, ώστε να μπορούν να τους ξεχωρίζουν. Για παράδειγμα, οι Εβραίοι έφεραν ένα χρυσό αστέρι στην ενδυμασία τους, ενώ οι αντικοινωνικοί και οι λεσβίες ένα μαύρο τρίγωνο. Αντίθετα, οι ομοφυλόφιλοι ως σήμα κατατεθέν τους είχαν ένα ροζ τρίγωνο. Σήμα που συνόδευε, επίσης, τους παιδόφιλους και τους ζωόφιλους.
Η καταδίωξη των ομοφυλόφιλων ήρθε ύστερα από το άρθρο 175 του ποινικού κώδικα της Γερμανίας, που ποινικοποιούσε την ομοφυλοφιλία. Παρά το γεγονός ότι διώχθηκαν μεταξύ 50.000 με 63.000 ομοφυλόφιλων, δεν αναγνωρίστηκαν απευθείας ως επίσημα θύματα των Ναζί, ενώ πολλοί από τους επιζήσαντες φυλακίστηκαν ξανά, λόγω της συνέχισης ισχύος του εν λόγω άρθρου ακόμα και μετά από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η νομοθεσία άλλαξε το 1969, με αποτέλεσμα το 1970 να έρθει η αναγνώριση του Ολοκαυτώματος και για τις ομοφυλόφιλες κοινότητες. Έκτοτε, το ροζ τρίγωνο αποτελεί σύμβολο υπερηφάνειας και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εμβλήματα, ύστερα από την πολύχρωμη σημαία. Συγκεκριμένα, στο Σαν Φρανσίσκο κάθε Ιούνη ένα τεράστιο ροζ τρίγωνο απλώνεται στην πλαγιά ενός βουνού, και είναι ορατό από πολλά χιλιόμετρα μακριά
Ένα άλλο σημαντικό μνημείο σε τριγωνική μορφή εις μνήμη των ομοφυλόφιλων θυμάτων βρίσκεται στην Ολλανδία και εγκαινιάστηκε το Σεπτέμβριο του 1987. Αποτελεί το πρώτο παγκόσμιο μνημείο που τους αφιερώθηκε και αποτελείται από τρία μικρά τρίγωνα κατασκευασμένα από ροζ γρανίτη, που νοητά σχηματίζουν ένα μεγαλύτερο. Η θέση τους είναι συγκεκριμένη, καθώς το πρώτο τρίγωνο δείχνει το μνημείο των πεσόντων του Ολοκαυτώματος, το δεύτερο τα γραφεία της παλαιότερης γκέι οργάνωσης της Ολλανδίας και το τρίτο το σπίτι της Άννα Φρανκ.
Ένας από τους επιζήσαντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατάφερε και επισκέφτηκε ένα από τα μνημεία που αναγέρθηκαν για εκείνους. Συγκεκριμένα, σε μια παρουσίαση στην τηλεόραση για το μνημείο των ομοφυλόφιλων που έπεσαν θύματα του ναζισμού στο Βερολίνο, ακούστηκε ότι κανείς από τους επιζήσαντες δεν είναι πια εδώ, και τότε ο Ρούντολφ Μπράζντα κάλεσε και δήλωσε πως «ήμουν κρατούμενος στο Μπούχενβαλντ και είμαι ακόμα εδώ».
Μίλησε έντονα για τις φρικαλεότητες που λάμβαναν χώρα εκεί, για τα πρωτοφανή βασανιστήρια που υπέστησαν οι ομοφυλόφιλοι, αλλά και για τα πειράματα που προσπαθούσαν να κάνουν πάνω τους, ώστε να βρεθεί «θεραπεία» για το «πρόβλημά» τους. Ανέφερε πως η ομορφιά του ήταν αυτή που πιθανότατα τον βοήθησε να επιβιώσει από ένα μέρος σαν και αυτό αλλά και η βοήθεια από τους «κάπο», οι οποίοι ήταν φύλακες που είχαν διοριστεί από τους Ες Ες.
Ακόμα και σήμερα, η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων δεν είναι αυτονόητη για κάθε χώρα. Σαφώς και έχουν γίνει σημαντικά βήματα σε σχέση με παλαιότερα, ωστόσο η κατάσταση συνεχίζει να είναι δραματική για όποιον έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Η κοινωνία μας δεν είναι αρκετά έτοιμη ώστε να δεχτεί και να αφουγκραστεί κάτι διαφορετικό. Η διαφορετικότητα θα έπρεπε να είναι προτέρημα, θα έπρεπε να είναι λόγος υπερηφάνειας για τον κάθε ένα. Άντ’ αυτού η κοινωνία μας, αντί να υποστηρίζει το κάθε τι διαφορετικό, γιατί αυτό είναι που της προσφέρει την ομορφιά της ποικιλομορφίας, έχει καταστήσει το coming out των ομοφυλοφίλων ως ένα από τα πιο δύσκολα βήματά τους. Συγκεκριμένα, όπως είχα διαβάσει κάπου, το πιο δύσκολο coming out που έχει να κάνει κανείς είναι αυτό στον ίδιο του τον εαυτό. Ξέρεις πόσα βήματα έχει ακόμα να διανύσει η κοινωνία μας, όταν άνθρωποι εξακολουθούν να κρύβονται για να μπορούν να ενσωματωθούν σε αυτήν.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Το τελευταίο ροζ τρίγωνο μιλάει, Athens Voice, διαθέσιμο εδώ
- Ροζ τρίγωνο, Βικιπαίδεια, διαθέσιμο εδώ
- Pink Triangle, Feminist on Instagram, διαθέσιμο εδώ
- Στη Γερμανία κηνυγούσαν τους ομοφυλόφιλους μέχρι το 1960! Το πρώτο δημόσιο μνημείο αφιερωμένο στο ολοκαύτωμα των ομοφυλόφιλων, που βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, Η Μηχανή του Χρόνου, διαθέσιμο εδώ
