Της Μυρτούς Ιωάννου,
«Το μικρό του όνομα είναι Φοίβος. Και το μεγάλο Δεληβοριάς. Που σημαίνει «τρελός βοριάς». Στο σχολείο τον κορόιδευαν γι’ αυτό. Το «Φοίβος» πάλι, σημαίνει «φωτεινός». Κι ήταν το παρατσούκλι του Απόλλωνα, θεού της μουσικής και του φωτός. Όταν έγινε 9 χρονών αποφάσισε να μάθει κιθάρα. Ήθελε αυτά που βλέπει να τα κάνει ιστορίες και να τις ντύνει με μουσική».
Ο Φοίβος Δεληβοριάς, αυτός ο σκανδαλιάρης τραγουδοποιός με την πιο ευγενική σπιρτόζα φυσιογνωμία θα μπορούσε μεταξύ άλλων να χαρακτηριστεί η φωνή της Αθήνας. Ανάμεσα στους έξυπνους στίχους του, που είναι γρήγοροι και απλοί χωρίς να χάνουν το νόημα τους, ανακαλύπτει κανείς την πιο όμορφη-άσχημη πόλη, την πλανεύτρα, τη ρομαντική και συνάμα κυνική Αθήνα.
Μας συστήνει μια Αθήνα αλληγορική, ποιητική, με τη σιγουριά του έμπειρου παρατηρητή. Κάθε περιοχή, κάθε γειτονιά έχει τις δικές της ιστορίες να μας διηγηθεί, τις δικές της παραξενιές, τους δικούς της μύθους. Από την κοπέλα που περνάει με μία τσάντα Ελευθερουδάκης και του χαμογελάει, στη Σταδίου και στη Σίνα, στις Λεμονιές της Κοραή και στις περικοκλάδες του Ζόναρς. Από τον σκύλο στο Κολωνάκι, που σ’ ακολουθεί θέλεις δε θέλεις καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις για να ξεφύγεις, από το βίο του διπλανού. Από το Παγκράτι, τα νυχτοπερπατήματα στην Πλατεία Βαρνάβα, που κάποιος έφτιαξε στη γη και από τότε δεν έκλεισε μάτι. Από την παλιά Αθήνα, την αίγλη του «Ακροπόλ», του «Μετροπόλιταν», του «Παρκ», την «Οδό Ονείρων» και τη «Μάνδρα του Αττίκ» που δεν έχει προλάβει ζήσει. Μέχρι την Ακρόπολη που είναι πάντα ένα μυστήριο και το Λυκαβηττό που δεν παλιώνει ποτέ.
Η Αθήνα του Φοίβου είναι οι άνθρωποί της, η συνεχής παρατήρηση μίας κοινωνίας από όλες τις πλευρές. Την ομορφιά, την ασχήμια, τον έρωτα, την απογοήτευση, το μυστήριο και τη διαχρονικότητα. Ο ίδιος, μεγάλωσε και διαμορφώθηκε εδώ. «Μπλέχτηκε» μουσικά με ζηλευτά ονόματα. Διδάχτηκε κιθάρα από τον Ορφέα Περίδη, ανακαλύφθηκε από τον ένα και μοναδικό Μάνο Χατζιδάκι και κάπου εκεί κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, κάπου εκεί ξεκίνησε ένα ταξίδι, με πυξίδα ένα συγκινητικό συνδυασμό ευφυΐας και ευαισθησίας.
Τα τραγούδια του, όπως λέει, είναι ένα κράμα προσωπικών στιγμών και φαντασίας. Πάντα του έκανε εντύπωση πόσοι άνθρωποι ταυτίζονται μαζί του, πόσοι τον τραγουδούν. Ο Φοίβος δεν έχει όμως λόγο μόνο μέσα από την μουσική του. Μιλάει. Δυνατά και σταθερά. Θέλει να ακουστεί, δεν φοβάται την κριτική. Είναι από εκείνους στον καλλιτεχνικό χώρο που πρωτοστατούν με τις δηλώσεις του, ακόμα και αν οι τελευταίες μπορούν να χαρακτηριστούν «πολιτικά» ενοχλητικές. Και όπως κάθε τι, ενοχλεί γιατί υπάρχει λόγος.
Αγαπάει τα παιδιά, σκαρώνει τραγουδάκια, με το σφύριγμα από το «Ελεφαντάκι» να είναι γνωστό σε όλους τους μικρούς ακροατές. Γράφει όμως και παιδικά παραμύθια. Το πρώτο χωρίο αυτού του άρθρου είναι απ’ την παρουσίαση του βιβλίου του Πες μου τ’ όνομά σου.
Οι λέξεις ποτέ δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν την μαγεία της μουσικής. Γι αυτό, θα σας πρότεινα να ακούσετε την -υπέροχη- κασέτα με τον ομώνυμο του άρθρου τίτλο «Η Αθήνα του Φοίβου».
Υ.Γ. Από τον τραγούδι του «Ο καθρέφτης»:
Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ’ εμποδίζει ό,τι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
και το χειρότερο, είναι όμοιος εγώ.
Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε “φίλε όπως είσαι μείνε”
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Φοίβος Δεληβοριάς, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Φοίβος Δεληβοριάς, artsandlife.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Η Αθήνα του Φοίβου, kasetophono.gr, διαθέσιμο εδώ.
