Της Μαντώς Μανώλη,
Ξεπηδάει πάλι ο φασισμός, σαν μνημόσυνο, 1 χρόνο μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, όπως μαρτυρούν τα πρόσφατα γεγονότα στις δύο μεγαλουπόλεις.
Αν μπορούμε να το πούμε έτσι δηλαδή, γιατί ο φασισμός δεν είναι κάτι που κοιμάται και ξυπνάει σε ανυποψίαστες στιγμές. Υπάρχει, θρέφεται και όσο δεν καταπολεμάται, τα αποτελέσματά του έρχονται αναπόφευκτα όλο και δυνατότερα να μας τρομάξουν. Για λίγο, τουλάχιστον, μέχρι την επόμενη γυναικοκτονία που θα μας συγκλονίσει, το επόμενο σκάνδαλο, τον επόμενο κύκλο ειδήσεων της εβδομάδας.
Αναπόφευκτα, γιατί όπως ίσως να συνειδητοποιήσαμε, μπορεί η Χρυσή Αυγή να βρίσκεται στη φυλακή, όμως ό,τι την έθρεψε εξακολουθεί να ρέει: Μίσος, βία, εξαθλίωση, πράγματα που δε ξεριζώνονται στο Εφετείο μονομιάς. Ταυτόχρονα, το ακροδεξιό κίνημα μόλις κέρδισε νέους συμμάχους, τους «ψεκασμένους» αρνητές του εμβολιασμού, κάτι που καθόλου δεν πρέπει να μας εκπλήσσει μετά την κακή πολιτική διαχείριση της καμπάνιας εμβολιασμού.
Η στάση της κυβέρνησης δε χρειάζεται να υπεραναλυθεί, ψάχνοντας υποκείμενα νοήματα και πολύπλοκους σχεδιασμούς, γιατί είναι φανερότατη και απλή. Και συνοψίζεται αν παρακολουθήσουμε το βιντεάκι με όσα έγιναν στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης. Αστυνομικοί, πιστοί στον ρόλο τους, να κοιτάν αγέρωχοι τις αξιοζήλευτες σε αυτούς επιθέσεις των φασιστών και να προσφέρουν χείρα βοηθείας. Κάτι που επίσης δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αν αναλογιστούμε κάποιους από αυτούς που συγκροτούν τα σώματα ασφαλείας. Γενικά, χωρίς εκπλήξεις η καθημερινότητά μας… σχεδόν πληκτική.
Θεραπεία στην πλήξη είναι ο πολιτικός διάλογος που πυροδότησαν αυτές οι επιθέσεις. Και όταν λέμε «πολιτικός διάλογος» εννοούμε τις κατευναστικές δηλώσεις στον Τύπο ατόμων που «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», μιλώντας για θεωρίες των δύο άκρων, από τη μία τα μαχαίρια, απ’ την άλλη τα φυλλάδια που μοιράζονταν, ένα και το αυτό. Ας μην γελαστούμε, όμως, γιατί καμία σχέση με την καταδίκη της βίας και την παγκόσμια ειρήνη δεν έχει αυτή η κουβέντα, παρά μόνο με στοχευμένες προσπάθειες αποπροσανατολισμού. Γιατί να συγκεντρωθεί η προσοχή μας στα ξεκάθαρα περιστατικά του φασισμού, ενώ μπορούμε να αναλωθούμε σε αερολογίες για τη βία των ακροαριστερών;
Φυσικά, μπορούμε να μιλάμε για δύο άκρα κοιτώντας τα περιστατικά στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, όμως με εντελώς διαφορετικό τρόπο: Από τη μία η πρόσφατα ανακηρυχθείσα ως παράνομη βία των φασιστών, από την άλλη η καθόλα νόμιμη βία των ένστολων. Τα παράνομα και τα νόμιμα όπλα, δύο εκ διαμέτρου αντίθετα μέσα με τρομακτικά παρόμοια πρακτική τρομοκρατίας. Και οι δύο υπόσχονται τη βία και το μίσος, ο ένας με άμεση νομιμοποίηση και ο άλλος με έμμεση. Να ποια θα έπρεπε να συζητιέται ως η θεωρία των δύο άκρων: Ο φασισμός και η κρατική ασφάλεια, μα πόσο μοιάζουν…
Ίσως αυτό είναι το στοίχημα των ημερών: Να αναγνωρίζουμε τις εκφάνσεις του φασισμού, είτε πρόκειται για την άμεση υποστήριξή του, είτε για την προσεγμένη συγκάλυψη του. Και να μην πέφτουμε θύματα της «δεισιδαιμονίας πίστης» μας στα δήθεν όργανα ασφάλειας και προστασίας, όσο αποκαλύπτονται διαρκώς οι συναντήσεις «των δύο άκρων».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- ΕΠΑΛ Σταυρούπολης: Ακροδεξιοί έμπαιναν στο σχολείο και η αστυνομία «κοιτούσε» (Foto-video), alfavita.gr, διαθέσιμο εδώ
