Της Ειρήνης Λάττα,
Άραγε πόσες φορές μέσα στην ημέρα σκεφτόμαστε την έννοια του «χρόνου»; Νοσταλγούμε το παρελθόν και αγχωνόμαστε ή ανυπομονούμε για το μέλλον; Πολλοί από εμάς, μάλιστα, έχουμε τόσο μεγάλο φόβο για τον χρόνο που περνάει και για όσα κάνουμε ή δεν έχουμε προλάβει να κάνουμε στη ζωή μας, κάτι που είναι πολύ πιθανό να έχει επιπτώσεις ακόμα και στην ψυχική ή σωματική μας υγεία. Πολλοί, ακόμη, φοβούνται τον θάνατο. Υπάρχει, όμως, κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, και στην καθημερινή μας ζωή, όπου αναρωτηθήκαμε τι θα γινόταν αν δε μπορούσαμε να γεράσουμε, ή αν δε μπορούσαμε να φτάσουμε ως τον θάνατο; Μάλλον όχι, αφού ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι απίθανο. Δεν είναι, όμως, το ίδιο απίθανο για την ηρωίδα μας, την Adaline Bowman (Blake Lively), μία νεαρή γυναίκα, γεννημένη το 1908, η οποία επανήλθε από ένα σοβαρό ατύχημα, το οποίο την ώθησε στο να μη μπορεί να γεράσει, καταδικάζοντάς τη να ζει για πάντα στο σώμα του 29χρονου εαυτού της.
Η ταινία, σε σκηνοθεσία του Lee Toland Krieger, ξεκινάει, δείχνοντας ορισμένα στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή της Adaline, η οποία, έχοντας χάσει σε νεαρή ηλικία τον σύζυγό της, αναγκαζόταν συχνά να αλλάζει όνομα και οικία, προκειμένου να μην κινήσει υποψίες για τη μυστική ζωή που είχε και το περίεργο ατύχημα που υπέστη. Στη συγκεκριμένη ταινία, σημαντικό ρόλο έχει η αφήγηση, η οποία βοηθάει τους θεατές να κατανοήσουν τις αναδρομές στο παρελθόν και τα γεγονότα που έχουν συμβεί μέχρι τότε.
Η πρωταγωνίστρια, από την πρώτη στιγμή, εμφανίζεται ως μία εντυπωσιακή και δυναμική γυναίκα, η οποία καταφέρνει να συνδυάζει τον δυναμισμό και την ανεξαρτησία της με την ταπεινότητα και τη μετριοφροσύνη. Η γοητεία της στάθηκε αιτία να κινήσει την περιέργεια και το ενδιαφέρον πολλών ανδρών, χωρίς όμως η ίδια να δώσει περαιτέρω σημασία, κυρίως για να μην αποκαλυφθεί το μεγάλο της μυστικό. Ο μόνος άνθρωπος που ήξερε τη μυστική της ζωή ήταν η κόρη της, η οποία κατά τη διάρκεια της ταινίας άρχισε να δείχνει μεγαλύτερη από εκείνη, με αποτέλεσμα να συστήνεται η ίδια ως μητέρα της Adaline. Αρνούμενη να έρθει σε ουσιαστική γνωριμία και επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο, η Adaline είχε συνηθίσει να τρέχει από την ίδια της τη ζωή, φοβούμενη να εκτεθεί και να εμπιστευθεί άλλα πρόσωπα.
Σε εκείνο το σημείο της ζωής της, θα εμφανιστεί για να καταρρίψει όσα μέχρι τότε θεωρούσε δεδομένα ο Ellis Jones (Michiel Huisman), ο οποίος δε δίστασε να εκφράσει το ενδιαφέρον του για εκείνη επανειλημμένες φορές, ώσπου τελικά την έπεισε να βγει μαζί του, δίνοντάς του φυσικά ψεύτικο όνομα. Περνώντας αρκετό χρόνο με τον Ellis, η Adaline φτάνει στο σημείο να γνωρίσει τους γονείς του. Δεν είχε σκεφτεί όμως βέβαια πως ο πατέρας του θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό πρόσωπο του παρελθόντος της, θυμίζοντάς της όλα όσα είχε ζήσει μέχρι τότε. Φοβούμενη να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, η Adaline έπρεπε να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να τρέχει, ή αν θα δώσει μια ευκαιρία στην αγάπη, και στην ίδια της τη ζωή, αφήνοντας τον εαυτό της ελεύθερο, όπως της είχε τονίσει και ο Elis.
Παρόλο που η ταινία φαίνεται να έχει ήρεμη πλοκή και ροή, δεν παύουν να υπάρχουν απρόοπτες σκηνές, που δημιουργούν σασπένς στον θεατή, και αγωνία για την εξέλιξη των γεγονότων.
Κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό για την ταινία αυτή, και έναν απ’ τους λόγους που γίνεται αμέσως αγαπητή στο κοινό, είναι πως ο θεατής μπορεί πολύ εύκολα να ταυτιστεί με την πρωταγωνίστρια. Μπορεί να καταλάβει πώς νιώθει ένας άνθρωπος, κατά βάση μοναχικός, που δυσκολεύεται να ξεδιπλώσει τον χαρακτήρα του και να εμπιστευθεί άλλους ανθρώπους, φτάνοντας στο σημείο να φοβάται την ίδια τη ζωή. Με μια μικρή, όμως, διαφορά. Η Adaline φοβόταν να αντιμετωπίσει τη ζωή της και να αγαπήσει, επειδή ένιωθε διαφορετική. Είχε κάτι, το οποίο πολλοί άνθρωποι μπορεί να επιζητούν. Την αιωνιότητα. Το να μη μπορούν να γεράσουν. Μέσα, όμως, από την ιστορία αυτή, συνειδητοποιούμε πως το πρόβλημα δεν είναι το να πεθάνουμε, αλλά το να μη ζήσουμε. Αν κι εμείς «αφεθούμε ελεύθεροι» και εμπιστευθούμε την ίδια τη ζωή, όπως καταλήγει να κάνει η Adaline, θα είμαστε σε θέση να δούμε τα μαλλιά μας να ασπρίζουν και να δηλώνουμε πως «ναι, όλα είναι τέλεια», με το οποίο κλείνει και η ταινία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Age of Adaline (2015), IMDb.com, διαθέσιμο εδώ.
