Της Κωνσταντίνας Καλλέργη,
Μία από τις πολυαναμενόμενες, αλλά και πολυσυζητημένες σειρές του 2021, το “Nine perfect strangers”, σε παραγωγή του Hulu, έκανε πρεμιέρα στις 18 Αυγούστου, κυκλοφορώντας τα τρία πρώτα επεισόδια, που δεν άφησαν αδιάφορο το κοινό, αλλά και όσους ασχολούνται με τις παραγωγές των media. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Liane Moriarty, η mini σειρά πήρε τον Μάιο του 2019 το «πράσινο φως» για την παραγωγή και τα γυρίσματα 8 επεισοδίων.
Με τις mini σειρές να αποτελούν σχεδόν τάση τα τελευταία χρόνια, στις streaming πλατφόρμες, και τα βιβλία της Liane Moriarty να έχουν υπάρξει πηγή άντλησης περιεχομένου στο παρελθόν, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία –“Big Little Lies”, HBO, 2017/19– αλλά και σε συνδυασμό με το all star cast των ηθοποιών, ο πήχης βρισκόταν από την αρχή πολύ ψηλά, για αυτή τη σειρά.
Nicole Kidman, Melissa McCarthy, Michael Shannon, Luke Evans, Regina Hall, Bobby Cannavale, είναι μερικοί από τους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν στη σειρά, η οποία μάς μεταφέρει στο Tranquillum, ένα wellness retreat κέντρο, που υπόσχεται στους επισκέπτες του μία «αποσύνδεση» από τη στρεσογόνο πραγματικότητα και τα προβλήματά τους, και μία «επανασύνδεση» με τον εαυτό τους και την εσωτερική τους γαλήνη.
Εννιά άγνωστοι μεταξύ τους επισκέπτες, καταφθάνουν για ένα δεκαήμερο κοινωνικής απομόνωσης και ψυχοθεραπείας, κατά το οποίο θα κληθούν να έρθουν αντιμέτωποι με τα «τραύματά» τους, να γνωρίσουν τους ανθρώπους γύρω τους, αλλά και τον εαυτό τους, και να διαχειριστούν όλα όσα τους πληγώνουν, χωρίς κάποιον αντιπερισπασμό που μπορεί να αισθάνονται ότι τους προσφέρει μία πλασματική διέξοδο από την πραγματικότητα. Καλούνται να αποδεσμευτούν από ό,τι τους συνδέει με τον έξω κόσμο και τους παρέχει τη δυνατότητα διαφυγής, π.χ. αυτοκίνητο, κινητό τηλέφωνο κλπ., και να εστιάσουν στα συναισθήματά τους.
Εννιά άνθρωποι, διαφορετικοί μεταξύ τους, ο καθένας με το δικό του παρελθόν, με τα προσωπικά του «δράματα», που όμως έχουν φτάσει στο Tranquillum, με μία κοινή ελπίδα: Να θεραπευθούν.
Η Frances (Melissa McCarthy), μία μεσήλικη συγγραφέας, η οποία αντιμετωπίζει μία επαγγελματική κρίση, αλλά και μία προσωπική απογοήτευση, ο Napoleon (Michael Shannon), η Heather (Asher Keddie) και η Zoe (Grace Van Patten), δυο γονείς και η έφηβη κόρη τους, που παλεύουν με μία πρόσφατη απώλεια, η Jessica (Samara Weaving) και ο Ben (Melvin Gregg), ένα νεαρό ζευγάρι influencers, που μοιάζουν να τα έχουν όλα, αλλά αντιμετωπίζουν τις δικές τους ανασφάλειες, η Carmel (Regina Hall), μία διαζευγμένη κι απατημένη μητέρα δύο παιδιών που έχει χάσει τον έλεγχο της ζωής της, κι ελπίζει να ξαναβρεί τον εαυτό της, ο Tony (Bobby Cannavale), ένας πρώην παίκτης ράγκμπι, με εξάρτηση από φάρμακα, κι ο Lars (Luke Evans), ένας ρεπόρτερ, που ελπίζει να ξεσκεπάσει κάποια κρυμμένη αλήθεια σχετικά με ό,τι συμβαίνει στο Tranquillum, αλλά καταλήγει να γίνει κι αυτός κομμάτι της ιστορίας του. Όλοι θα κληθούν, μέσα από «δοκιμασίες», ασκήσεις, συνεδρίες, διαλογισμό κι άλλες, ενίοτε παράξενες κι αλλόκοτες μεθόδους, να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο, με τους μεγαλύτερους φόβους τους, τα τραύματα και τις ανασφάλειές τους, και να περάσουν μέσα από αρκετό πόνο, πριν φτάσουν σε μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, μέσω της αυτοθεραπείας.
Οδηγός τους σε αυτό το ταξίδι, κι επικεφαλής του κέντρου, η Masha (Nicole Kidman), μία γυναίκα τόσο γαλήνια, όσο και μυστηριώδης, που υπόσχεται σε κάθε έναν από τους επισκέπτες του κέντρου, μία αξέχαστη εμπειρία, που θα αλλάξει τη ζωή τους, αλλά κυρίως, τον τρόπο που την αντιμετωπίζουν. Μία «αιθέρια ύπαρξη», την προσωπικότητα και τις αγνές προθέσεις της οποίας, σκεπάζει ένα πέπλο μυστηρίου. Μία θεραπεύτρια, που μοιάζει υπεράνω κάθε ανασφάλειας, πόνου και δυστυχίας, αλλά κατά βάθος, έχει ανάγκη να θεραπεύσει κι αυτή τον εαυτό της από το παρελθόν και τις πληγές που της έχει αφήσει.
Η Nicole Kidman ως Masha, αποτελεί συχνά μία αινιγματική παρουσία, με τον τρόπο που καταφέρνει να επιβάλλεται και να «ελέγχει» τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γύρω της, σα να μιλά κατευθείαν στην ψυχή τους. Αυτή της η στάση, αλλά και η πάντα γαλήνια έκφρασή της, που συνοδεύεται από την πεποίθηση πως όλα είναι υπό έλεγχο, προκαλούν πολλές φορές σύγχυση ως προς την κατανόηση των κινήτρων και των προθέσεων, τόσο από τον θεατή, όσο κι από τους πρωταγωνιστές του έργου, αφού συχνά είναι δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς ή να «ψυχολογήσει» τα όσα κρύβονται πίσω από τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα της, που γίνονται ορισμένες φορές και αιτία για διαφωνίες ανάμεσα στους επισκέπτες του Tranquillum.
Οι ερμηνείες των υπολοίπων ηθοποιών, είναι ιδιαίτερα αξιόλογες και ταιριαστές κάθε φορά, στο back-story του κάθε χαρακτήρα, ενώ δείχνουν όλα τα πιθανά στάδια από τα οποία μπορεί να περάσει κανείς, όταν βρίσκεται στη διαδικασία να ξεπεράσει ένα πρόβλημα και να «θεραπεύσει» τον εαυτό του: Την αδιαφορία, την άρνηση, τη στεναχώρια ή την απόγνωση, την πεποίθηση πως είναι αδύναμος ή πως δεν αξίζει να θεραπευθεί, την απόδοση ευθύνης στον εαυτό του, το θυμό προς όσους του ζητούν πράγματα που νιώθει πως δεν μπορεί να κάνει, την ελπίδα, αλλά και τη διάθεση να κάνει οτιδήποτε μπορεί να του εγγυηθεί πως θα αισθανθεί καλύτερα.
Παρ’ όλα αυτά, η σειρά έχει λάβει διφορούμενα σχόλια και κριτικές που δε φαίνονται ενθαρρυντικές. Στον Guardian για παράδειγμα, η σειρά παρουσιάζεται ως ένα αφήγημα χωρίς ξεκάθαρα προσδιορισμένο στόχο ή νόημα, που αναλώνεται περισσότερο στην προβολή όμορφων εικόνων και καλαίσθητα γυρισμένων πλάνων, και στη δημιουργία μιας αίσθησης μυστηρίου, που δεν κορυφώνεται όπως θα έπρεπε, αντί να εστιάζει στην ουσία της ιστορίας και να δείχνει πως έχει όντως κάτι ουσιαστικό να πει.
Οι δημιουργοί της σειράς, ωστόσο, δηλώνουν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα και θεωρούν πως η ιστορία, όπως προβλήθηκε, είναι πλήρης κι ολοκληρωμένη –δεδομένου και του ότι βασίζεται σε ένα βιβλίο με συγκεκριμένη ροή και πλοκή– αφήνοντας έτσι να εννοηθεί, πως δε θα υπάρχει συνέχεια για τη σειρά.
Σίγουρα, τα αισθητικά ωραία πλάνα, τα χρώματα, οι εικόνες κι η γενικότερη αίσθηση της σειράς, είναι λεπτομέρειες που πάντα έχουν να προσθέσουν στη συνολική ποιότητα μίας παραγωγής, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που η αισθητική των media, αλλά κι οι απαιτήσεις των καταναλωτών περιεχομένου, αγγίζουν όλο και πιο υψηλά standards. Είναι, όμως, όλοι αυτοί αρκετά καλοί λόγοι για να αφιερώσει κανείς το χρόνο να παρακολουθήσει κάτι, τη στιγμή που υπάρχουν απεριόριστες επιλογές ή αποτελούν ένα ωραίο περιτύλιγμα για μία σειρά που ίσως κάτι θέλει να πει, αλλά δεν τα καταφέρνει; Είναι το “Nine perfect strangers” αυτό που εγκλωβίζεται στην αισθητική της εποχής, θυσιάζοντας το περιεχόμενο ή είμαστε εμείς που εγκλωβιζόμαστε στην εικόνα και δεν καταφέρνουμε να δούμε όσα υπάρχουν πίσω από την πρώτη ανάγνωση;
Η αλήθεια είναι πως, οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται στη σειρά, ακόμα κι αν βρίσκονται σε ένα ουτοπικό, σχεδόν ονειρικό περιβάλλον, έχουν ανησυχίες, φόβους και προβλήματα, που είναι απολύτως αληθινά και επίκαιρα, γιατί βασίζονται σε βασικές και διαχρονικές ανασφάλειες κι αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης· το αν ο τρόπος που οι ιστορίες τους προβάλλονται κι εξελίσσονται μας ικανοποιεί, ή αν θεωρούμε πως μας βάζει σε θέση να προβληματιστούμε, περνώντας κάποιο συλλογικό μήνυμα, μένει σε εμάς να το σκεφτούμε και να το αξιολογήσουμε. Για όποιο λόγο κι αν αποφασίσει, όμως, κανείς να το δει, το “Nine perfect strangers” θα του δώσει πολλές όμορφες εικόνες, αρκετές απρόβλεπτες εξελίξεις, και μία μάλλον αναπάντεχα αισιόδοξη ματιά απέναντι στα πράγματα!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Εννέα Άγνωστοι (TV Mini Series 2021), IMDb.com, διαθέσιμο εδώ
- Nine Perfect Strangers (miniseries), en.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
- A perfect disaster: what went wrong with Nine Perfect Strangers?, theguardian.com, διαθέσιμο εδώ
- The Next Episode of Nine Perfect Strangers Will Be the Last, menshealth,com, διαθέσιμο εδώ
- Nine Perfect Strangers on Hulu is kind of a mess, and Nicole Kidman can’t save it, cnet.com, διαθέσιμο εδώ
