Της Ειρήνης Κοτρούτσου,
Μετά την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Σταύρου Αραχωβίτη για την υπόθεση της “Folli Follie” και του Παύλου Πολάκη για συκοφαντική δυσφήμιση και εξύβριση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, θα ακολουθήσει, όπως φαίνεται, η άρση ασυλίας του Διονύση Καλαματιανού για πλαστογράφηση των πρακτικών του Yπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής. Η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής αποφάσισε ομόφωνα να εισηγηθεί στην Ολομέλεια την άρση της ασυλίας του βουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και πρώην Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Ναυτιλίας.
Όλα ξεκίνησαν από μία ανώνυμη καταγγελία εις βάρος του Δ. Καλαματιανού για αλλοίωση εγγράφων. «Χαλαρός» στη Βουλή, καθώς ήταν, ζήτησε και ο ίδιος να αρθεί η ασυλία του, προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο δικαστήριο… Κατά τι διαφορετικός από τον Πολάκη, ο οποίος απαντούσε οργισμένος με μαντινάδες, όταν αποφασιζόταν η άρση της ασυλίας του μετά από μήνυση του εκδότη της εφημερίδας «Παραπολιτικά», Γιάννη Κουρτάκη. Αλήστου μνήμης και η στιγμή που ο πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας παρακαλούσε να μην αρθεί η ασυλία του, μετά από μήνυση του Υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Άδωνι Γεωργιάδη.
Κατά τι διαφορετικός ο Δ. Καλαματιανός και από τον Σ. Αραχωβίτη, ο οποίος, με πύρινους λόγους, προσπαθούσε να πείσει ταυτόχρονα και για την αθωότητά του και για τη μη άρση της ασυλίας του… Όλα αυτά για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας γύρω από τις άρσεις της ασυλίας των βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τον τελευταίο καιρό. Και σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο θα ήταν παράλειψη να μη γίνει και μία υπενθύμιση της στάσης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην υπόθεση Αραχωβίτη. Τότε που απείχε από την κοινοβουλευτική ψηφοφορία επικαλούμενος – προσχηματικά – διαφωνία γύρω από τις επιστολικές ψήφους, αγνοώντας τις συνθήκες που είχε διαμορφώσει η πανδημία…
Σε ένα πιο θεωρητικό επίπεδο τώρα, και μακριά από τα τεκταινόμενα, υπάρχει άρση ασυλίας που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άρση άνευ λόγου και ουσίας; Κάτι το τυπικό και μία υποχρέωση, η οποία απορρέει από το Σύνταγμα, μήπως δίνει τη δυνατότητα εύκολης συκοφάντησης του πολιτικού συστήματος; Θα υπάρξει όριο, όταν και άμα αντιληφθούμε ότι στήνεται «φάμπρικα» καταγγελιών; Η ασυλία υπάρχει για να προστατεύει τον βουλευτή από τις πιέσεις της εκτελεστικής εξουσίας και της κυβερνητικής πλειοψηφίας, των κέντρων εξουσίας, κυρίως οικονομικής φύσης, και των ίδιων των ψηφοφόρων. Ο βουλευτής για να μπορέσει να ασκήσει ελεύθερα το λειτούργημά του, πρέπει να μην είναι δυνατόν να απειληθεί με ποινική δίωξη. Μιλάμε για εξαιρέσεις από την αρχή της ισότητας ενώπιον του νόμου, οι οποίες υφίστανται για το γενικό συμφέρον, τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, και όχι για το προσωπικό συμφέρον του κάθε βουλευτή.
Το ανεύθυνο, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 61 παράγραφο 1 του Συντάγματος – «O βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων» – έχει τις ρίζες του στο αγγλικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, ενώ το ακαταδίωκτο του άρθρου 62 του Συντάγματος – «Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος, ο βουλευτής δε διώκεται, ούτε συλλαμβάνεται, ούτε φυλακίζεται, ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος» – εμφανίζεται για πρώτη φορά στη Γαλλική Επανάσταση. Είναι θεσμοί βαθιά ριζωμένοι, οι οποίοι κρατούν την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία όρθια. Φανταστείτε, λοιπόν, οι διαδικασίες άρσης ασυλίας να μην ήταν αυστηρές και οι ψευδείς καταγγελίες εναντίον βουλευτών συνεχείς. Θα οδεύαμε σε επικίνδυνες για τη δημοκρατία ατραπούς με τους βουλευτές να φοβούνται «πλήθη με αναμμένες δάδες», πολιτικούς αντιπάλους, δικομανείς εκδικητικούς, μυθομανείς και ελίτ.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), πάντως, θεωρεί ότι υπερπροστατεύουμε τους βουλευτές μας στην Ελλάδα και μας καταδικάζει, όταν το ακαταδίωκτο προσβάλλει το δικαίωμα του αντιδίκου του βουλευτή στη χρηστή απονομή της δικαιοσύνης, όπως ορίζεται στο άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), και καλύπτει πράξεις άσχετες με την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων, όπως προκύπτει από τις υποθέσεις «Τσαλκιτζής κατά Ελλάδας» το 2006 και «Συγγελίδης κατά Ελλάδας» το 2010.
Τα συμπεράσματα δικά σας…
