Tης Μαρίας-Χρυσοβαλάντου Ψαρρού,
Η Ρώμη είναι γνωστή ως μία από τις πιο όμορφες πρωτεύουσες του κόσμου. Είναι ένα υπαίθριο μουσείο γεμάτο αρχαία κοσμήματα. Είναι η πόλη που συνδυάζει το παλιό και το καινούριο, δημιουργώντας ένα μαγικό αποτέλεσμα. Είναι το μέρος εκείνο που όπου και αν γυρίσεις το βλέμμα σου θα δεις τον έρωτα να ξεχειλίζει. Η πρωτεύουσα εκείνη που μπορεί να σε καθηλώσει τη μέρα, λόγω των αμέτρητων γεμάτων ιστορία μνημείων της, αλλά και να σε μαγέψει το βράδυ με τα φώτα της. Είναι η πόλη που επισκέφτηκα πριν από δύο εβδομάδες, την ερωτεύτηκα, και θα σας μιλήσω για το πώς είναι να ταξιδεύεις εν μέσω μιας πανδημίας σε μια άλλη χώρα.
Κατά τη διάρκεια των καθολικών lockdown εξαιτίας της πανδημίας, αδιαμφισβήτητα, τα ταξίδια και το να γνωρίζουμε νέο κόσμο είναι ίσως από τα πράγματα που μας έλειψαν περισσότερο. Η ευκολία του να κάνεις κράτηση τη πτήση σου, ύστερα το check in και έφυγες δυστυχώς αποτελεί παρελθόν. Πλέον απαιτείται κανείς να ελέγξει την νομοθεσία της χώρας στην οποία ταξιδεύει, ώστε να ενημερωθεί για το ποια είναι η πολιτική αντιμετώπισής της για τον κορωνοϊό (αρχικά αν δέχεται τουρίστες, ύστερα υπό ποιες προϋποθέσεις τους επιτρέπεται η είσοδος, αν απαιτούνται μάσκες σε δημόσιους χώρους κλπ.).
Όσον αφορά την Ιταλία, για να ταξιδέψει κανείς χρειάζεται είτε το απαραίτητο έγγραφο που πιστοποιεί την φυσική ή τεχνητή του ανοσία απέναντι στον κορωνοϊό είτε τεστ αντιγόνων συγκεκριμένες ώρες πριν τη πτήση. Παράλληλα, απαιτείται ένα ακόμα έγγραφο που αναγράφει πληροφορίες του επιβάτη, της πτήσης και της διαμονής, το “Passenger Location Form”, που εκδίδεται από μια ευρωπαϊκή πλατφόρμα.
Σε όλα τα μνημεία για να καταφέρει να μπει κανείς χρειαζόταν το Green Pass, που στην ουσία είναι το ευρωπαϊκό πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης. Ο έλεγχος ήταν αρκετά αυστηρός και απαιτούνταν προ-κράτηση για τους περισσότερους εσωτερικούς χώρους, ώστε να ελέγχεται ο αριθμός των παρευρισκόμενων τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Όσο για τις μάσκες απαιτούνταν μόνο στους εσωτερικούς χώρους των μνημείων και στο εσωτερικό των καταστημάτων, όχι σε δημόσιους χώρους.
Παρά την όλη ταλαιπωρία που μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς ώστε να καταφέρει να ταξιδέψει δίχως δυσκολίες στο εξωτερικό, αυτό που κερδίζει είναι ανεκτίμητο. Το να έχεις την ευκαιρία να ταξιδέψεις σε μια άλλη χώρα ύστερα από ενάμιση χρόνο και να γνωρίσεις ανθρώπους από όλο το κόσμο δε συγκρίνεται με καμία κούραση έκδοσης εγγράφων.
Η Ρώμη, μέσα από τα δικά μου μάτια, ήταν για αρχή ένα ταξίδι γεμάτο άγχος για το αν θα υπάρχουν τα απαραίτητα έγγραφα που χρειάζονταν (λόγω των συνεχών αλλαγών από τις κυβερνήσεις ως προς το τι απαιτείται να εκδοθεί και πόσες ώρες πριν τη πτήση). Στη συνέχεια, όμως, το να περπατάς πλάι στη Ρωμαϊκή Αγορά και να βλέπεις έναν πολιτισμό να αναβιώνει μπροστά σου ή να βρίσκεσαι έξω από το Κολοσσαίο και να θαυμάζεις αυτό το αριστούργημα που εκτείνεται μπροστά στα μάτια σου σε κάνει να ξεχάσεις οτιδήποτε δυσάρεστο.
Το να βρίσκεσαι σε tour με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο και να μαθαίνετε όλοι μαζί για την ιστορία αυτής της πόλης που μετράει 4.000 χρόνια και το να περπατάς μαζί τους σε άγνωστα μονοπάτια σου θυμίζει την ομορφιά της πολυπολιτισμικότητας. Το να μπαίνεις στο Βατικανό και να βλέπεις αυτό τον πολιτισμικό πλούτο να ζωντανεύει γύρω σου ή το να ανεβαίνεις τη βασιλική του Αγίου Πέτρου και να σου κόβεται η ανάσα από τη θέα που εκτείνεται μπροστά σου σε μεταφέρει σε άλλη εποχή.
Με διαφορά από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές στο ταξίδι αυτό ήταν οι βόλτες πλάι στον Τίβερη, με τους πλανόδιους μουσικούς να δημιουργούν μια απίστευτα ρομαντική ατμόσφαιρα, αλλά και τα απογεύματα στο πολυσύχναστο Φοντάνα ντι Τρέβι, στο οποίο έβλεπες τους ανθρώπους να έχουν αληθινά χαμόγελα διαρκείας. Διέκρινες την ευτυχία όταν έκλειναν τα μάτια για να κάνουν την ευχή, που πιθανότατα ονειρεύονταν πριν από το ταξίδι.
Σε μια εποχή που ο κόσμος ζούσε μόνο δυσάρεστες στιγμές λόγω της πανδημίας και των επικείμενων εγκλεισμών της, το να βλέπεις κόσμο να χαμογελάει και να ονειρεύεται ξανά, μόνο ελπίδα μπορεί να σε γεμίσει.
