Της Κυριακής Μαλλιαρίδου,
«Μπα, δε ψήνομαι σήμερα να βγω έχει πρεμιέρα μία σειρά στο Netflix», «Χθες, έκλεισα 5 ώρες να βλέπω επεισόδια και τελείωσα τον πρώτο κύκλο», είναι μερικές από τις φράσεις που ακούμε όλο και περισσότερο από τους εφήβους και τους νέους στην εποχή μας. Βλέπετε, οι ταινίες πλέον θεωρούνται ξεπερασμένες, αφού τη θέση τους έχουν πάρει οι σειρές και όλοι ανυπομονούν για τις νέες σεζόν, ώστε να είναι ”in” και προσπαθούν μανιωδώς να τελειώσουν πρώτοι κάθε καινούργιο κύκλο, λες και θα πάρουν βραβείο. Όλες αυτές οι επιτυχημένες σειρές έχουν πιάσει το «σφυγμό», καθώς η θεματολογία τους πηγάζει από τα προβλήματα, από τις επιτυχίες, από τους έρωτες και τις οικογενειακές συνθήκες των νέων, με αποτέλεσμα να ταυτίζονται με κάποιες ιστορίες κι έτσι να αδυνατούν να ξεκολλήσουν από την οθόνη. Σίγουρα, δέκα λεπτά διαφημίσεων μας προκαλούν δυσφορία, αλλά ατελείωτες ώρες επεισοδίων απερίγραπτη ικανοποίηση. Μήπως πάσχεις κι εσύ από «βουλιμική τηλεθέαση»;
Αναμφισβήτητα, κάθε γενιά έχει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας και τα δικά της κοινά ενδιαφέροντα. Στο επίκεντρο τώρα των συζητήσεων βρίσκονται τα ριάλιτι, οι σειρές, τα νέα φίλτρα του Instagram και οι προβολές του Τiktok. Ίσως, τώρα ένα παραπάνω βιώνοντας τον εγκλεισμό έχουμε έρθει πιο κοντά στην οθόνη είτε αυτή είναι του κινητού, είτε του υπολογιστή, είτε της τηλεόρασης. Νιώθουμε λες και τρεφόμαστε από αυτή και τα likes είναι οι βιταμίνες μας, ώστε να αισθανόμαστε δυνατοί και υγιείς. Αγνοώντας τις συνέπειες ο οργανισμός μας κάνει σαν τρελός για να προσλάβει αυτές τις «τηλε-ουσίες». Έχουμε πραγματικά ανάγκη όλα αυτά τα προγράμματα που παρακολουθούμε ή πρόκειται για μία τακτική, ώστε να είμαστε απλώς με κάτι απασχολημένοι και να αγνοούμε σοβαρά ζητήματα σε επίπεδο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό;
Δυστυχώς, έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε απαραίτητη την οθόνη για την καθημερινή μας ζωή. Δεχόμαστε παθητικά οποιαδήποτε τηλεοπτική «επιτυχία» μας παρουσιάσουν σε ένα γοητευτικό περιτύλιγμα και δεν εστιάζουμε στην ουσία. Ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τους τηλεοπτικούς πρωταγωνιστές και τα προβλήματά τους κι όχι για τον διπλανό μας. Χάνουμε καθημερινά την ανθρώπινη επαφή, άρα σε βάθος χρόνου και την κοινωνικότητά μας. Ξέρουμε πως οι γνωστοί μας είναι καλά, εάν δούνε το story μας και αν μας πατήσουν like στα posts.
Ας αναλογιστούμε ο καθένας ατομικά την «τηλε-παχυσαρκία» που θα μας κατακλύζει σε λίγα χρόνια και ας περιοριστούμε σε προγράμματα που έχουν χαρακτήρα ενημερωτικό αλλά και διδακτικό. Πλέον, παραγκωνίζουμε την έγκυρη πληροφόρηση των εφημερίδων και των περιοδικών και ενστερνιζόμαστε διαδικτυακές απόψεις από τον οποιονδήποτε που θεωρεί τον εαυτό του ειδικό και παραθέτει την άποψή του με εικασίες. Φυσικά, θα ακολουθούμε τις τάσεις της ενίοτε εποχής και θα προσαρμοζόμαστε μικροί και μεγάλοι σ’ αυτές, ωστόσο η τήρηση του μέτρου και η αξιολόγηση είναι βασικά συστατικά για να είμαστε εξωτερικά αδύνατοι και εσωτερικά «βουλιμικοί»!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Τι είναι η «βουλιμική τηλεθέαση»; lifo.gr, Διαθέσιμο εδώ
