Tης Σάντυ Μακκού,
Πνιγμένα «θέλω» μέσα στο ατέρμονο πέλαγο των «πρέπει». Πλήθος καταναγκαστικών επιθυμιών που κατακλύζουν τις σκέψεις μας καθημερινά. Επιθυμίες που καλύπτονται από το μαύρο πέπλο των «θέλω» άλλων και προσπαθούν να στηριχθούν σε «ηθικές» αξίες που υιοθετήσαμε ήδη πια από μικροί, ακολουθώντας υποδείξεις γονέων και κοινωνικές επιταγές.
Ζούμε ταυτόχρονα σε έναν κόσμο κοινό και σε αναρίθμητους άλλους μεμονωμένα. Κόσμους τους οποίους γέννησαν οι επιθυμίες μας και κόσμους που έπλασαν άλλοι για εμάς. Πόσες φορές είπαμε ή ακούσαμε για όνειρα που θυσιάστηκαν για ένα «πρέπει» — αταίριαστο ή ξένο, δεν έχει σημασία, καθότι εν τέλει αποδεκτό από εμάς τους ίδιους; Πόσες φορές έχουμε δώσει την έγκριση σε ξένους να εισχωρήσουν στους κόσμους των επιθυμιών μας και πόσες άλλες έχουμε αφήσει άλλους κόσμους να μας καταπιούν;
Η πρόκληση μέσα στο χάος της καθημερινής μας ζωής είναι να καταφέρουμε να διαχωρίσουμε τα ουσιαστικά, ηθικά «πρέπει» από τα ανούσια και άσκοπα. Σπάνια πετυχαίνουμε τον επιθυμητό περιορισμό της επίδρασης που έχουν πάνω μας οι πεποιθήσεις των άλλων. Μπορεί, όμως, να βρεθεί ισορροπία ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει» και πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θέλουμε κάτι πραγματικά; Τα «πρέπει» θα έπρεπε να είχαν μία πιο υποκειμενική επίγευση. Αντ’ αυτού, τυλίγονται και προσφέρονται πάντα μέσα σε ένα περιτύλιγμα υποτιθέμενης αντικειμενικότητας και κοινωνικής αποδοχής. Και κάπως έτσι, περνάμε στην εκούσια απώλεια μιας επιθυμίας, προκειμένου να μην αποδοκιμαστούμε από τον περίγυρό μας, να εξυπηρετήσουμε τις επιθυμίες κάποιου άλλου ή να κινηθούμε πιο συμβατά, εκ του ασφαλούς.
Αρκετά συχνά, με τον όρο «θυσία», περιγράφουμε κάτι για το οποίο αφήσαμε στην άκρη ένα κομμάτι της ζωής μας, ώστε αυτή η συνθήκη ή κάποιο πρόσωπο να ωφεληθεί. Σε διαφορετική περίπτωση, η θυσία θα μπορούσε να ταυτιστεί και με ένα ατομικό «θέλω» που χάθηκε μέσα σε ένα «πρέπει», το οποίο υποσυνείδητα έχουμε αφομοιώσει ως κοινωνικά ορθό.
Δυστυχώς, για τους περισσότερους από εμάς, αυτές οι θυσίες ήταν ακούσιες και άφησαν πίσω τους μία πικρή γεύση απωθημένων. Όταν, όμως, ακούσουμε ή νιώσουμε πως είναι έτοιμο να ξεπεταχτεί από τα χείλη μας αυτό το περιβόητο «θυσιάστηκα», ας αναλογιστούμε τα παραπάνω. Ας προβληματιστούμε. Ας αναρωτηθούμε: Πότε διακρίναμε τη θυσία αυτή; Ήταν αρκετά νωρίς ή αρκετά αργά; Τι κάναμε για να την εμποδίσουμε; Την θέλαμε πραγματικά ή τη μετανιώσαμε;
Μια καταπιεσμένη επιθυμία θα έχει πάντα την τάση να μας οδηγεί σε αιώνιες δυνητικές ή υποθετικές σκέψεις. Θα είμαστε, άραγε, ποτέ πραγματικά έτοιμοι να έρθουμε αντιμέτωποι με το μέγεθος του ανικανοποίητου;
«Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις»-Λέων Τολστόι, 1828-1910, Ρώσος συγγραφέας
