Της Μαρίας Τάκη,
Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι σίγουρα μία από τις πιο πετυχημένες τραγουδίστριες στην έντεχνη σκηνή της χώρας μας με φανατικό κοινό που την ακολουθεί παντού. Χωρίς να με κατατάσσω στη συγκεκριμένη κατηγορία, οφείλω να ομολογήσω πως επάνω στη σκηνή είναι μία φιγούρα εντυπωσιακή, δυναμική και επιβλητική, που δεν παύει να μας συναρπάζει με το εύρος και τη χροιά της φωνής της καθώς και με το συναίσθημα που ντύνει το κάθε της κομμάτι.
Την πρώτη φορά που άκουσα το «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», που κυκλοφόρησε το 2012 από το δίσκο «Οι μέρες του φωτός» σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και μουσική του Θέμου Καραμουρατίδη, έτυχε (;) να μη διανύω και την καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Και βάζω το έτυχε με ερωτηματικό, γιατί από τα λίγα πράγματα που πιστεύω ότι δεν γίνεται να τυχαίνουν, είναι η χρονική στιγμή που κάποιο τραγούδι θα μονοπωλήσει το ηχητικό μας πεδίο ώστε να το προσέξουμε. Έτσι κι εγώ λοιπόν, πρώτα επικεντρώθηκα στη μουσική. Ρυθμός τρία όγδοα, μελωδία απαλή, οριακά ως νανούρισμα στην αρχή που στην πορεία ζωντάνευε. Σε συνδυασμό με τη φωνή της Νατάσσας, ένιωθα ότι κάποιος αόρατος φίλος ήρθε και μου έκανε μία τεράστια ζεστή αγκαλιά, σαν αυτή που είχα τόσο ανάγκη, για να μου υπενθυμίσει πως ότι κι αν συμβαίνει, υπάρχει happy end.
Μετά πέρασα στους στίχους. «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα», «Πρέπει να μοιράζεσαι», «Δώσε τα παιχνίδια σου στον αδερφό σου», είναι σίγουρα κουβέντες που ο καθένας μας έχει ακούσει από το κοντινό του περιβάλλον. Η κυριότερη επανάληψη όμως, όντας ταυτόχρονα και ο τίτλος του κομματιού, ήταν το «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει». Τι σημαίνει; Από πότε η καρδιά ψηλώνει; Και γιατί να πονάει κάτι όταν ψηλώνει; αναρωτιόμουν ξανά και ξανά.
Και ύστερα κατάλαβα. Θυμήθηκα όλες τις φορές που άκουγα ότι χρειάζεται να αποτύχεις για να διδαχθείς, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να μάθεις, να προχωρήσεις κι έπειτα να πετύχεις. Θυμήθηκα όλες τις φορές που άκουγα το «τα λάθη είναι μαθήματα» και απορούσα με την ψυχραιμία των ανθρώπων που το ξεστόμιζαν, μιας και για εμένα τα λάθη ήταν καταστροφή. Θυμήθηκα όλες τις φορές που διάβαζα τη βιογραφία σπουδαίων ανθρώπων να προχωρούν στο μονοπάτι της ζωής τους με παρωπιδική προσήλωση, ενώ δεν έκαναν πάντα και τις πιο σωστές επιλογές.
Χρειάζεται δύναμη προκειμένου να βλέπεις τα πάντα γύρω σου να καταρρέουν κι εσύ να μπορείς να παραμένεις ψύχραιμος, να γιατί η καρδιά ψηλώνει. Κυρίως όμως, η καρδιά ψηλώνει όταν αλλάζει, όταν εξελίσσεται, όταν αφήνει αυτό που της είναι γνώριμο και ψάχνει αυτό που της ταιριάζει. Τίποτε δεν είναι πιο ασφαλές και σίγουρο από τη συνήθεια. Το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά. Χτυπάει γρήγορα στα γεγονότα που έχει συνηθίσει να χτυπάει, σφίγγεται στις καταστάσεις που έχει συνηθίσει να τη δυσκολεύουν. Έτσι έμαθε!
Όταν αλλάζει όμως; Μαθαίνει να διαχειρίζεται σωστότερα αυτό που παλιά την έκανε να πιστεύει πως δεν θα το φτάσει ποτέ και οραματίζεται ευκολότερα αυτό που ήξερε από πάντα ότι της αξίζει, όμως δεν είχε ποτέ το θάρρος να το διεκδικήσει. Φεύγει από το «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα» και πάει στο «Μου αξίζουν τα πάντα γιατί δουλεύω και εργάζομαι προς αυτή την κατεύθυνση». Κυρίως όμως, εκπαιδεύεται στο να αγαπά τον εαυτό της. Και ψηλώνει.
Μόνο; Όχι φυσικά! Καμία αλλαγή δεν γίνεται εύκολα ή χωρίς αντίτιμο. Κοινώς, η αλλαγή πονάει. Το άγνωστο, το καινούργιο -όσο κι αν θες να βρεθείς σ’αυτό-, το πιο όμορφο από αυτό που ήδη έχεις, πονάει όταν το κατακτάς. Γιατί πρέπει να το συνηθίσεις, να το κάνεις κτήμα σου, να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα που είναι πιο ουσιαστική, τόσο που δεν το πιστεύεις καν.
Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει. Γιατί σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της και χαζεύει τη θέα που μέχρι πρότινος δεν έβλεπε. Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει. Γιατί γίνεται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της και η μεταμόρφωση την ταρακουνάει συθέμελα. Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει. Γιατί ακόμη και οι πεταλούδες υπέφεραν μέχρι να βγουν από το κουκούλι και να κατακτήσουν την ελευθερία τους. Όταν βγήκαν όμως, και ανακάλυψαν πως στους ώμους τους έχουν φτερά, συνειδητοποίησαν ότι η πραγματική ζωή ξεκινά τώρα, και πως η ελευθερία που επρόκειτο να ζήσουν, άξιζε τον όποιο πόνο.
Τελειώνοντας το άκουσμα του τραγουδιού, ήμουν πλέον σίγουρη γιατί η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει.
Και ίσως, λέω ίσως, να είναι από τους πιο γλυκούς πόνους που ο κάθε άνθρωπος αξίζει να βιώσει στη ζωή του…
