Της Κατερίνας Φιλακούρη,
Πριν γίνει ο Jack στον Τιτανικο, ήταν ο Romeo στη Verona Beach
Είκοσι πέντε χρόνια πριν, την πρώτη Νοεμβρίου, ο DiCaprio και η Danes ενσάρκωσαν το τραγικότερο ζευγάρι όλων των εποχών. Ιστορία γνωστή και χιλιοειπωμένη, μοιάζει να είναι τόσο παλιά όσο ο χρόνος. Δύο οικογένειες -οι Καπουλέτοι και οι Μοντέγοι-, δύο εχθροί, μία πόλη χωρισμένη και η Ελισαβετιανή ποιητική του Shakespeare. Έρωτας κεραυνοβόλος ήταν αυτός που ξύπνησε τους δύο νέους από τον λήθαργο του μίσους. Μίσος, που έρρεε στις φλέβες και περνούσε από γενιά σε γενιά. Μίσος, που σαν παρωπίδες τύφλωσε. Μίσος θανατηφόρο.
Γιατί όμως η συγκεκριμένη παραγωγή αποτελεί μία διαφορετική ανάγνωση της κλασικής τραγωδίας; Μια νέα πνοή στο ιερό κείμενο; Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο Αυστραλός Baz Luhrmann, σκηνοθέτης και παραγωγός, αλλά και ο κινηματογραφιστής Donald M. McAlpine. Πρόκειται για ταινία τολμηρή. H δεύτερη της τριλογίας του Baz Luhrmann (Red Curtain Trilogy), μετά το “Strictly Ballroom” (1992) και πριν το “Moulin Rouge!” (2001). Ο σκηνοθέτης έχει συνεργαστεί με τον DiCaprio και στο “The Great Gatsby”. Η συνεργασία τους είχε ένα υποκειμενικά μαγικό αποτέλεσμα, καθώς διατηρώντας αυτούσιο το κείμενο του μεγάλου Άγγλου ποιητή και θεατρικού συγγραφέα τοποθέτησαν το έργο στην ‘90s Verona Beach, Miami. Μεγάλος μέρος των γυρισμάτων έλαβε χώρα στην Πόλη του Μεξικό και τη Veracruz, πράγμα εμφανές από το έντονο λάτιν στοιχείο και τον ενδυματολογικό κώδικα.
Η γκανγκστερική ατμόσφαιρα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις ευγενείς στιχομυθίες, επιτυγχάνοντας ισορροπία. Οι αντίπαλες συμμορίες κυκλοφορούν με αυτοκίνητα της εποχής και αντί για σπαθιά είναι εξοπλισμένοι με όπλα που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν. Σημειωτέα η αναφορά στο πρωτότυπο με τις λέξεις “sword” και “dagger” χαραγμένες στα πιστόλια. Γρήγορες στιχομυθίες ακολουθούνται από γρήγορα πλάνα τραβηγμένα από ψηλά, προσφέροντας εποπτεία όλων. Σε σύγκρουση έρχεται η έντονη παρουσία της Εκκλησίας, εικόνων του Ιησού Χριστού σχεδόν σε κάθε σκηνή, μεγάλα τατουάζ με σταυρούς και γιλέκα με αγιογραφίες. Μοιάζει να αιωρείται έντονο το θρησκευτικό στοιχείο, καταλήγοντας σε λατρευτική εμμονή, της οποίας τον συμβολισμό δεν κατανόησα.
Φυσικό επακόλουθο τόσο της δεκαετίας όσο και την αναφερθείσας ατμόσφαιρας είναι η λήψη ναρκωτικών. Δεν μπόρεσε -κι ίσως δεν έπρεπε- να ξεφύγει της μάστιγας της εποχής. Η ταινία αποτελεί μία αυθεντική αποτύπωση του χωροχρονικού πλαισίου. Κι ερχόμαστε σε μία από τις αγαπημένες μου σκηνές. Το πάρτυ. Πάρτυ μασκέ στην οικία των Καπουλέτων. Ένας μόνο δεν έπρεπε να παρευρίσκεται. Κι ήταν εκεί. Ο Romeo. Σε ρυθμούς διονυσιακού οργίου κύλησε η βραδιά με έναν Mercutio -drag queen- να κινεί τα νήματα. Εξτραβαγκάντ σκηνικά, έντονο make up και φανταχτερά ρούχα. Ποτά, ουσίες, άσεμνες συμπεριφορές, όλα παραμερίζονται, όταν διασταυρώνονται τα βλέμματα των πρωταγωνιστών.
Η δεκαεπτάχρονη Danes είναι ιδανική Juliet, αθώα και αφελής μεταμορφώνεται σε μία τραγική φιγούρα λαβωμένη από τα βέλη του φτερωτού θεού. Η χημεία της με τον DiCaprio γίνεται αισθητή από τις πρώτες κιόλας σκηνές. Ντυμένη ως άγγελος κι εκείνος με την αστραφτερή του πανοπλία, ζευγάρι ιδανικό. Μάτια που προδίδουν, διστακτικά χαμόγελα και αγγίγματα τρυφερά. Κι όταν μαθαίνουν την αληθινή ταυτότητά τους, συννέφιασε η ματιά τους. Κι ακολουθεί η σκηνή στο μπαλκόνι: «Είναι η ανατολή… και η Ιουλιετα είναι ο ήλιος». Κι έρωτα παντοτινό κι αιώνιο ορκίζονται.
“Eyes, look your last!
Arms, take your last embrace!
and Lips, oh you the doors to breath,
seal with a righteous kiss,
a dateless bargain to engrossing death!”
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- ‘Romeo + Juliet’: THR’s 1996 Review, hollywoodreporter.com, διαθέσιμο εδώ.
- Romeo + Juliet, wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ.
- Romeo + Juliet (1996) – IMDb, IMDb.com, διαθέσιμο εδώ.
