Της Μαρίας Μπότη,
Τη δική τους «μάχη» σε μία κοινωνία που βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν καταιγισμό προβλημάτων δίνουν καθημερινά οι διανομείς φαγητού – γνωστοί ως «ντελιβεράδες». Ένα επάγγελμα που έχει ως σκοπό να μας εξυπηρετεί από την άνεση του σπιτιού μας ή από τη δουλειά μας. Μία υπηρεσία που μας διευκολύνει, καθώς κερδίζουμε χρόνο με το φαγητό ή τον καφέ να έρχονται στον χώρο μας.
Ωστόσο, είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, εκτεθειμένο σε κακουχίες λόγω καιρικών συνθηκών ή «εκτεθειμένο» στις όποιες αποφάσεις των εργοδοτών. Και οι εν λόγω αποφάσεις δεν είναι πάντα υπέρ του οφέλους των εργαζομένων. Όταν μία εταιρία αποφασίζει να αλλάξει τις συνθήκες εργασίας, καταπατώντας τα δικαιώματα των εργαζομένων, τότε η «φωνή» τους είναι το μόνο «όπλο» για να κερδίσουν όσα -βίαια- προσπαθούν να τους στερήσουν. Και αυτό αποδεικνύεται και από τα γεγονότα.
Ένας ορυμαγδός αντιδράσεων και κινητοποιήσεων ξεσηκώθηκε τις τελευταίες μέρες -και όχι άδικα- εάν αναλογιστεί κανείς τη μεγάλη προσφορά εκείνων των ανθρώπων που μέρα-νύχτα φροντίζουν να μη μας λείψει τίποτα. Που ανεξαρτήτως συνθηκών, έρχονται στην πόρτα μας και διευκολύνουν την καθημερινότητά μας.
Δυστυχώς, ορισμένες φορές η αντιμετώπιση που δέχονται εκείνοι οι άνθρωποι δεν είναι αυτή που τους αρμόζει. Σκληρές εικόνες έχουν δει το φως της δημοσιότητας, όταν κατά καιρούς επικρατούν ισχυρές καταιγίδες, παγετός και χιόνια και κάποιοι -ασυνείδητοι- επιλέγουν να διακινδυνεύσουν τη ζωή συμπολιτών μας προκειμένου να μην χάσουν την άνεσή τους. Ωστόσο, φαίνεται πως είναι συνηθισμένοι σε «επικίνδυνες καταστάσεις», αφού ο δρόμος δεν είναι εύκολος και καθημερινά κρύβει κινδύνους.
Μία συνεχής πρόκληση είναι το επάγγελμα του διανομέα, καθώς συναναστρέφονται με πολύ κόσμο, αντιμετωπίζουν απότομες συμπεριφορές, ρισκάρουν πηγαίνοντας σε «άγνωστες» πόρτες, κυκλοφορούν σε έρημους δρόμους και αντιμετωπίζουν την καθημερινή κίνηση της πόλης με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Κι όμως είναι πάντα εκεί να μας εξυπηρετήσουν.
Από πολλούς θεωρείται δεδομένο ότι «προστατεύονται» από την επιχείρηση, ότι ο εργοδότης φροντίζει για την ενδυμασία και τα μέτρα προστασίας των διανομέων. Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα; Μία συντήρηση στο μηχανάκι ή μία ζεστή στολή για τις κρύες μέρες του χειμώνα είναι μερικά απλά βήματα -και δυστυχώς καθόλου δεδομένα- που οφείλουν να κάνουν οι εργοδότες προκειμένου να εξασφαλίσουν την ασφαλή εργασία των ανθρώπων που τους εξυπηρετούν.
Η αγορά του ντελίβερι έχει αυξηθεί σημαντικά το τελευταίο διάστημα, κυρίως λόγω της πανδημίας και του επιβαλλόμενου lockdown. Οι επαγγελματίες του χώρου βρίσκονται αντιμέτωποι με συνθήκες αβεβαιότητας και με μία σειρά πιεστικών προβλημάτων. «Μαχητές πρώτης γραμμής» παλεύουν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες μας, οποιαδήποτε ώρα, ακόμα και με αντίξοες συνθήκες. Το μόνο που ζητούν είναι σεβασμό. Ωστόσο, συνειδητοποιούν ότι είναι ένα αγαθό που φθίνει στις μέρες μας και αντικαθίσταται από «άγρια» συναισθήματα και «σκοτεινές» συμπεριφορές.
Πού χάθηκε ο σεβασμός; Πάνω απ’ όλα είμαστε όλοι άνθρωποι και οφείλουμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο, εκείνον που εργάζεται για να βγάλει τα προς το ζην του κάτω από τις όποιες καιρικές και εργασιακές συνθήκες. Άλλωστε και εμείς το ίδιο κάνουμε, ο καθένας στο πόστο του. Καμία δουλειά δεν είναι υποδεέστερη της άλλης.
Δουλειά, όμως, όλων μας είναι να έχουμε πάντα τον σεβασμό ως πρωταρχική αξία. Και αυτό δεν συνδέεται με καμία συνθήκη και με κανένα επάγγελμα. Είναι υποχρέωσή μας να σεβόμαστε, να σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπό μας και να αντιλαμβανόμαστε τις συνθήκες.
«Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο», λένε. Και ισχύει, καθώς όλα ξεκινούν πρώτα από εμάς. Από τις προσωπικές επιλογές που κάνουμε εμείς. Πριν παραγγείλουμε, ας δούμε τι καιρό έχει και ας αναρωτηθούμε εάν είναι ανάγκη. Χρέος μας είναι να κάνουμε το σωστό, το λογικό, το ανθρώπινο.
Κυρίως αυτό που θα θέλαμε να κάνουν για εμάς. Και αυτό που οφείλουμε να κάνουμε και εμείς. Αυτό που πρέπει. Είναι τόσο απλό!
