Της Μαρίας Τάκη,
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά σε εμένα, η θρησκεία αρχικά εμφανίστηκε στη ζωή μου ως κάτι φοβικό, που αν δεν ακολουθήσεις τους κανόνες του, μοιραία θα τιμωρηθείς, θα πάψεις να απολαμβάνεις αυτά που έχεις, θα μπεις στη «μαύρη λίστα» ως παραβάτης των εντολών του Θεού, που διδάχτηκες ως έναν και μοναδικό. Μαζί με την παραπάνω δυσάρεστη κατάσταση, θα έπαιρνες δώρο και κάμποσες τύψεις και ενοχές, που θα περιόριζαν ακόμη περισσότερο το παιδικό μυαλό σου και θα σου στερούσαν την ικανότητα να αντιληφθείς πόσο λάθος είναι η οπτική που διδάχθηκες.
Γιατί αυτό ήταν (και είναι). Απλά μία λάθος οπτική.
Ζούμε σε μία χώρα, όπου το ζήτημα «θρησκεία» είναι πολύπαθο και συνάμα πολύ προσωπικό. Τόσο προσωπικό, που το μέγεθος και η έκταση που έχει «καταγράψει» στον καθένα, αντικατοπτρίζεται σε πτυχές της προσωπικότητας, που κανείς μας δεν φαντάζεται. Η ελευθερία σκέψης και κατά συνέπεια πράξης, η απουσία ή η ύπαρξη στερεοτύπων, η αποδοχή της διαφορετικότητας ή η δυσκολία αυτής και άλλα πολλά, εκτός από τις υπόλοιπες καταβολές του κάθε ανθρώπου, επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό και από το πώς στεκόμαστε απέναντι (ή καλύτερα δίπλα) στη θρησκεία.
Μεγαλώνοντας και συνειδητοποιώντας πόσο κακό μού έκανε η ανωτέρω οπτική, προσπάθησα να βρω την άλλη πλευρά, που ήμουν σίγουρη ότι υπάρχει. Στο εφηβικό μυαλό μου δεν χωρούσε η πληροφορία ότι αυτού του είδους η πνευματικότητα πάει πακέτο με την τιμωρία, αλλά με την αγάπη. Κάθε φορά λοιπόν που μιλούσα, που διάβαζα, που άκουγα κάτι, που να ενθαρρύνει την πεποίθηση ότι όλα γυρίζουν γύρω από αυτή, την αγκάλιαζα, την προσέθετα στην φαρέτρα μου με τις ήδη υπάρχουσες και συνέχιζα.
Στη λίστα της αγάπης, λοιπόν, προστέθηκε και το Χάπι-Εντ! του πατρός Διονυσίου Ταμπάκη από τις Εκδόσεις Άθως, το οποίο με μία σειρά από μικρά αποφθέγματα, ιστοριούλες, παραβολές, ενθαρρύνει τον άνθρωπο και κυρίως τον ψυχισμό του, να απεκδυθεί πολλών στρώσεων στεναχώριας, μιζέριας και φόβου και να δοκιμάσει την άλλη πλευρά που εμπεριέχει μέσα της την ελπίδα, την κατανόηση και κατ’ επέκταση την πνευματική σωτηρία.
Τα κύρια κεφάλαια του βιβλίου είναι τα εξής: «Γαλήνη ή ταραχή», «Άγχος, αγωνία, πλεονεξία», «Η πονηριά των λογισμών», «Κατάθλιψη η τοξική», «Ευλογημένες θλίψεις», ενώ το τελευταίο κεφάλαιο με τίτλο «Πανδημία και καραντίνα» προστέθηκε ένεκα της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια ο πλανήτης. Κάθε κεφάλαιο, αποτελείται από μικρά κείμενα, κάποια εκ των οποίων είναι μόλις λίγοι στίχοι, που κύριο στόχο έχουν να επικεντρωθούν στα θετικά της κάθε κατάστασης, που βιώνει ο καθένας μας (ακόμη κι αν η κατάσταση η ίδια είναι δυσάρεστη), εναποθέτοντας τη πίστη μας στην πεποίθηση πως η χαρά μας εκτός από δικαίωμα είναι και η χαρά του εκάστοτε Θεού, και πως πίσω από κάθε δυσκολία κρύβεται ένα μάθημα που, αξιοποιώντας το σωστά, θα μας εκτοξεύσει ψηλότερα.
Ξέρετε, δεν χρειάζεται να πιστεύετε στον ίδιο Θεό με αυτόν του συγγραφέα (που ως ιερέας τον υπηρετεί κιόλας) για να το διαβάσετε. Ακόμη κι αν θεωρείτε πως δεν γίνεται να τα ελέγχουμε όλα και πως κάποια συναισθήματα ή καταστάσεις χρειάζεται να τα αφήσουμε στο έλεος του Θεού/ανώτερης δύναμης/ενέργειας προκειμένου να πάρουμε τις απαντήσεις ή τα αποτελέσματα που θέλουμε, τότε το Χάπι-Εντ! θα μιλήσει στην ψυχή σας.
Είναι ευκολοδιάβαστο, προσιτό και αισιόδοξο. Δεν υπάρχει σελίδα που να μην σου μεταφέρει θετικότητα, κάτι που μέσα στην πληθώρα των αναχρονιστικών κειμένων και καταλόγων κατακριτέων πράξεων, που δεν χαίρουν αποδοχής από τον Δημιουργό, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Τελειώνοντάς το, σου αφήνει μία γλυκιά επίγευση, ενώ την ίδια στιγμή διάφορες φράσεις που διάβασες και εντυπώθηκαν στο μυαλό σου, γυρίζουν ως σκέψεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι: «Μα καλά, αν αντικαθιστούσαμε την τιμωρία με όλη αυτή την απλότητα και τη σοφία, δεν θα πλάθαμε περισσότερους ελεύθερους ανθρώπους; Δεν θα υπήρχε περισσότερη θετικότητα γύρω μας;»
Δεν έχει σημασία η δική μου απάντηση. Σημασία έχει πως και η δοκιμασία και η δυσκολία οποιουδήποτε είδους, είναι κομμάτι της ζωής. Όλοι θα έρθουμε αντιμέτωποι μαζί της, όλοι θα χρειαστεί να ξεβολευτούμε προκειμένου να την αντιμετωπίσουμε, όλοι θα αναζητήσουμε έξοδο διαφυγής.
Το «Χάπι-εντ», λοιπόν, αξίζει σε όλους όσοι δεν τα παρατούν, προσπαθούν για το καλύτερο που μπορούν, έχοντας αυτοσεβασμό και πίστη στις δυνάμεις τους, ζητώντας παράλληλα φώτιση και πνευματική διαύγεια από αυτό που δεν εξηγείται με τη λογική, παρά μόνο με το συναίσθημα! Και τότε όλα κάπως μαγικά, φαίνονται μικρότερα, περισσότερο διαχειρίσιμα, λιγότερο τρομακτικά.
Το «Χάπι-εντ» έχει διαφορετική σημασία για τον καθένα. Όμως πάντα έρχεται ως γλυκιά ανταμοιβή, για να επισφραγίσει την ανταμοιβή των κόπων σου. Αξίζει λοιπόν!
