Του Νικόλαου Νεκτάριου Δημητρά,
1944: Υπογράφεται η ανακωχή της Μόσχας μεταξύ Φινλανδίας και Σοβιετικής Ένωσης, τερματίζοντας, ουσιαστικά, τον πόλεμο μεταξύ τους. Η Φινλανδία είχε συνεργαστεί με τη Ναζιστική Γερμανία εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε εκκινήσει αυτόν τον πόλεμο με απώτερο στόχο να ανακαταλάβει όσα εδάφη είχε χάσει κατά τη διάρκεια του Χειμερινού πολέμου. Ένας εκ των όρων της συμφωνίας ήταν η επέλαση και ο αφοπλισμός των γερμανικών δυνάμεων, που βρίσκονταν στη Φινλανδία. Τα αποτελέσματα ήταν ιδιαίτερα δυσμενή για την τελευταία. Είχε καταρρεύσει οικονομικά, εφόσον η ζημιά έφτανε τα 300 εκατομμύρια δολάρια. Ταυτόχρονα, περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες λόγω της καταστροφής των στεγών τους. Υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν περίπου 63.000 Φινλανδοί, 23.000 Γερμανοί, ενώ τραυματίστηκαν πάνω από 200.000 και από τις δύο αυτές δυνάμεις Αυτά ήταν τα αποτελέσματα και καθόρισαν την αρχή και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για τη Φινλανδία.
1946: Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ σε ομιλία του αναφέρθηκε στην ιδέα της δημιουργίας του Συμβουλίου της Ευρώπης. Μετά την τραγική εμπειρία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατάφερε να αντιληφθεί πως μόνο μία ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να εγγυηθεί την οριστική λήξη των πολέμων στο μέλλον. Στην ομιλία του είπε ακριβώς: «Υφίσταται ένα φάρμακο που θα μπορούσε μέσα σε λίγα χρόνια να κάνει όλη την Ευρώπη ελεύθερη και ευτυχή. Το φάρμακο αυτό είναι να δημιουργήσουμε την ευρωπαϊκή οικογένεια, στον βαθμό που μπορούμε, και να της δώσουμε μια οργάνωση ικανή να της εξασφαλίσει την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία. Πρέπει να δημιουργηθεί ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». Ήταν θερμός υποστηρικτής της αντιναζιστικής συμμαχίας και υπέρμαχος της Ευρώπης ως ιδέας. Ακόμη, υποστήριξε πως η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί για να μην ξαναζήσει ό,τι είχε ζήσει κατά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Το πρώτο βήμα για την ένωση θα ήταν η ίδρυση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πράγματι, το 1948, συνήλθαν στη Χάγη 800 αντιπρόσωποι από όλες τις χώρες για τη δημιουργία αυτού του Συνεδρίου, με πρόεδρο τον ίδιο τον Τσώρτσιλ και οι Σύνοδοι άρχισαν έναν χρόνο αργότερα. Τέλος, ο Τσώρτσιλ ήταν ο πρώτος που έθεσε την ιδέα δύο σημαντικών σημερινών θεσμών: του Ευρωπαϊκού Στρατού και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
1973: Ο Κάρολος ΙΣΤ’ Γουσταύος της Σουηδίας στέφεται, όντας μόλις 27 ετών, «Ελέω Θεώ Βασιλιάς των Σουηδών, των Γότθων και των Βένδων». Ο πατέρας του, Πρίγκιπας Γουσταύος Αδόλφος, είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα το 1947, όταν, δηλαδή, ο Κάρολος ήταν 9 μηνών. Έτσι, κληρονομεί τη θέση του παππού του, Βασιλιά Γουσταύου ΣΤ’ Αδόλφου, εφόσον ήταν ο μόνος γιος από τα πέντε παιδιά. Αν και τυπικά είναι ο ανώτατος άρχων, οι αρμοδιότητές του έχουν περιοριστεί σημαντικά μετά την Αναθεώρηση του Συντάγματος του 1974. Το 1976, παντρεύτηκε τη Σύλβια Σόμερλαθ, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά. Τη Βικτώρια το 1977, τον Κάρολο Φίλιππο το 1979 και τη Μαγδαληνή το 1982. Με το ισχύον Σύνταγμα της Σουηδίας, η διαδοχή πλέον δεν αναγνωρίζει φύλο (όπως έγινε με τη στέψη του ίδιου του Καρόλου). Έτσι, η επόμενη βασίλισσα λογικά πρόκειται να είναι η Πριγκίπισσα Βικτωρία και όχι ο Κάρολος Φίλιππος, μελλοντικό γεγονός που ο Βασιλιάς Φίλιππος προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποτρέψει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Malbone W. Graham. «The American Journal of International Law» Vol. 39, No. 2, Apr., 1945 σελ. 286-295
- Lukacs, John, Churchill: Visionary, Statesman, Historian. Yale University Press, New Haven, 2002
- Rhodes Jaems, Robert Winston S. Churchill: His Complete Speeches, 1897–1963 (eight volumes), Chelsea Publishing, 1974
- Smith, Gary Scott, Duty and Destiny: The Life and Faith of Winston Churchill. Eerdmans, Grand Rapids: 2021
- Swedish Royal Court, «Biography of Carl XVI Gustaf», διαθέσιμο εδώ
- Susan Flantzer, Unofficial Royalty «Prince Gustaf Adolf of Sweden, Duke of Västerbotten», διαθέσιμο εδώ
