Του Χρήστου Παπαδόπουλου,
Όταν οι Έλληνες μετανάστες έφευγαν για την Αμερική, ονειρευόντουσαν για αυτούς και τις οικογένειές τους ένα καλύτερο αύριο. Στις αποσκευές τους κουβαλούσαν όνειρα, ελπίδες και φιλοδοξίες για μια ζωή ιδανική, ακόμα κι αν αυτό συνεπαγόταν μια αρκετά σκληρή δουλειά. Άλλες οικογένειες κατάφεραν να επιτύχουν όσα ονειρευόντουσαν από την πρώτη κιόλας γενιά, άλλοι από τη δεύτερη ή την τρίτη. Αυτή η βαθιά αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο, η οποία έγινε αναπόσπαστο μέρος την ελληνοαμερικανικής κουλτούρας, δημιούργησε μια πληθώρα μεγάλων ονομάτων σε πολλούς τομείς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η οικογένεια Δουκάκη με την Ολυμπία Δουκάκη, βραβευμένη με Όσκαρ, ηθοποιό και τον Μάικλ Δουκάκη, παραλίγο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μέσα στις χιλιάδες αυτές ιστορίες, ξεχωρίζει αυτή του Johnny Otis, που κατάφερε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες μορφές του Rhythm and Blues και του Rock and Roll. Ο Ιωάννης Βελιώτης, όπως ήταν και το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου του 1921 στην πόλη Βαγιέχο της Καλιφόρνια, στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο και μεγάλωσε στο Μπέρκλεϋ. Ο πατέρας του καταγόταν από την Ερμιόνη και η μητέρα του από την Ύδρα. Είχε δύο αδέλφια, ένας εκ των οποίων διετέλεσε πρέσβης των ΗΠΑ σε Ιορδανία και Αίγυπτο. Μεγαλώνοντας, είχε μια τυπική ζωή Ελληνοαμερικανού. Η οικογένεια πήγαινε τις Κυριακές στην Ορθόδοξη εκκλησία και τα παιδιά διδάσκονταν την ελληνική γλώσσα. Επιπλέον, ήταν ενεργό μέλος Eλληνοαμερικών αδελφοτήτων, όπως η AHEPA.
Καθώς ζούσε σε μια περιοχή κατοικημένη ως επί το πλείστον από Αφροαμερικανούς, είχε ερεθίσματα από τη μουσική τους. Μάλιστα, είχε δηλώσει ότι, εάν έπρεπε να ζήσει ως λευκός ή ως μαύρος, θα προτιμούσε να ζήσει ως μαύρος. Αυτό δεν αποτελεί τόσο μεγάλη έκπληξη, αφού την περίοδο στην οποία μεγάλωσε, οι Έλληνες δεν θεωρούνταν ακριβώς λευκοί, και σίγουρα εκλάμβαναν μια υποδεέστερη μεταχείριση από αυτή των λευκών. Μάλιστα, επικρατούσε το σύνθημα «No rats, no Greeks» και η έκφραση «greasy Greeks», ενώ οι Ελληνοαμερικανοί αποτελούσαν συχνά στόχο της Ku Klux Klan.
Παράτησε το λύκειο στη μέση, επειδή οι καθηγητές του τον επέπλητταν που έκανε παρέα με μαύρα παιδιά. Παντρεύτηκε την από το σχολείο ακόμα αγαπημένη του Phyllis Walker το 1941 παράνομα, καθώς δεν ανήκαν στην ίδια φυλή και έμειναν μαζί για 70 χρόνια, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος, ενώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά.
Αφού παράτησε το σχολείο, έπαιζε κιθάρα σε διάφορες ορχήστρες swing μέχρι το 1945, που απέκτησε τη δική του. Είχε διάφορες επιτυχίες στην Blues. Κάποιες από τις πιο γνωστές είναι το “Harlem Nocturne”, το “Cupid’s Boogie”, το “Mistrustin’ Blues” και το “Double Crossing Blues”. Όμως, η μακράν μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν το “Willie and the Hand Jive”, που πούλησε πάνω από 1,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Συνεργάστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες, πολλούς εκ των οποίων ανακάλυψε ο ίδιος. Κάποιοι από τους σημαντικότερους είναι η Λιτλ Έστερ, η Μπιγκ Μάμα Θόρντον, o Τζάκι Γουίλσον, o Λιτλ Γουίλι Τζον, o Χανκ Μπάλαρντ και η Έτα Τζέιμς. Διατηρούσε εκπομπή στο ραδιόφωνο για 50 ολόκληρα χρόνια και την τηλεόραση για 8. Το 1994 μπήκε στο “Rock and Roll Hall of Fame”, ενώ του είχε δοθεί το παρατσούκλι του νονού της R&B.
Τη δεκαετία του 60’ προσπάθησε να πολιτευτεί, διεκδικώντας μια θέση στη Βουλή της Καλιφόρνια με το κόμμα των Δημοκρατικών, αλλά δεν τα κατάφερε. Επιπλέον, αποπειράθηκε να δημιουργήσει δική του εκκλησία, αλλά και αυτή δεν μακροημέρευσε. Το 2012, και σε ηλικία 91 ετών, έφυγε από τη ζωή στο Λος Άντζελες, έχοντας διανύσει μια μεγάλη πορεία στον κόσμο των Blues. Δύο από τα παιδιά του, ο Νίκολας και ο Σάγκι, συνεχίζουν την καριέρα τους στη μουσική.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Johnny Otis: The Greek Godfather of R&B, ekathimerini.com, διαθέσιμο εδώ
- Remembering Bandleader And Producer Johnny Otis, text.npr.org, διαθέσιμο εδώ
- Johnny Otis, johnnyotisworld.com, διαθέσιμο εδώ
