Της Νικολέτας Κουγεντάκη,
Σεπτέμβριος. Ένας μήνας που μας απομακρύνει από το καλοκαίρι και τις διακοπές μας και σηματοδοτεί την έναρξη μίας νέας σχολικής και εκπαιδευτικής χρονιάς. Η επιστροφή στα αμφιθέατρα και στα πανεπιστημιακά έδρανα ήταν βέβαιη και σχεδόν αυτονόητη τα προηγούμενα έτη, πέρυσι όμως τα δεδομένα ανατράπηκαν. Μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού και της αναγκαίας, κοινωνικής απομόνωσης ως θεραπεία στον αόρατο αυτό εχθρό, η εκπαιδευτική λειτουργία απέκτησε μία νέα μορφή, τη διαδικτυακή. Η τηλεκπαίδευση -όπως ονομάστηκε- κυριάρχησε και πέτυχε την προφύλαξη της δημόσιας υγείας, περιόρισε όμως φοιτητές και καθηγητές στα γραφεία του σπιτιού τους, με αποτέλεσμα η έκφραση «επιστροφή στα αμφιθέατρα» να χάνει την πραγματική της διάσταση.
Φέτος, μετά από ένα χρόνο τηλεκπαίδευσης και με τον κορωνοϊό ακόμη παρόντα στην καθημερινότητα μας, εύλογα θα λέγαμε ότι περιμένουμε να ακολουθηθεί το ίδιο εκπαιδευτικό μοτίβο. Μπορεί να μην βρισκόμαστε στην ίδια δεινή και δυσχερή θέση με πέρυσι, μπορεί να έχουμε προχωρήσει βήματα μπροστά ως προς την καταπολέμηση του ιού με τον εμβολιασμό, αλλά ένα συλλογικό τείχος ανοσίας δεν έχει χτιστεί. Πώς, άραγε, θα λειτουργήσουν όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα οποία αποτελούν εστίες υπερ-μετάδοσης του ιού όσο υπάρχουν ανεμβολίαστοι καθηγητές και φοιτητές; Θα θέσουμε σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και τους νέους δημιουργώντας ένα ακόμη κύμα πανδημίας; Θα το ρισκάρουμε επειδή κάποιοι έχουμε εμβολιαστεί;
Το τι θα συμβεί και τι απάντηση θα δοθεί στα παραπάνω ερωτήματα απασχολούσε από την έναρξη του εμβολιασμού τους ειδικούς, την επιστημονική κοινότητα και την κυβέρνηση σχετικά με την εκπαίδευση. Ήταν εύλογα ερωτήματα που ερχόντουσαν στο προσκήνιο ολοένα και συχνότερα, όσο ο αριθμός των κρουσμάτων αυξανόταν και το ποσοστό εμβολιασμένων παρέμενε χαμηλό. Για να αντιστραφεί η κατάσταση έγιναν αρκετές προσπάθειες και δόθηκαν κίνητρα για την προώθηση του εμβολιασμού, όπως για παράδειγμα το Freedom Pass. Ωστόσο, δυστυχώς, δεν ενεργοποιήθηκαν τα αντανακλαστικά ευαισθησίας σημαντικής μερίδας νέων. Φτάσαμε, λοιπόν, πια να μιλάμε για δύο μερίδες πολιτών, τους εμβολιασμένους και τους μη εμβολιασμένους.
Τα δεδομένα αυτά οδήγησαν την κυβέρνηση στη λήψη συγκεκριμένων μέτρων με στόχο την ακάθεκτη πορεία προς την κανονικότητα και την ενίσχυση του εμβολιασμού. Αναλυτικότερα, αποφασίστηκε η λειτουργία των Πανεπιστημιακών Σχολών να πραγματοποιηθεί με φυσική παρουσία φοιτητών και καθηγητών, με την προϋπόθεση ότι είναι εμβολιασμένοι ή έχουν νοσήσει το τελευταίο εξάμηνο. Συγχρόνως, όσοι δεν μπορούν να προσκομίσουν είτε το πιστοποιητικό εμβολιασμού είτε το πιστοποιητικό πρόσφατης νόσησης, για την είσοδο τους στη σχολή θα πρέπει να υπόκεινται σε εργαστηριακό έλεγχο, δύο φορές την εβδομάδα, με κόστος που θα επωμίζονται οι ίδιοι. Διαφορετικά, φοιτητές και καθηγητές χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις θα αποκλείονται από τη διά ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία, ενώ ως διευκόλυνση στη διαδικασία εμβολιασμού τους προβλέπεται η λειτουργία εμβολιαστικών κέντρων σε κάθε πανεπιστημιακή μονάδα από το νέο έτος.
Ο αποκλεισμός από τη δια ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία έχει διεγείρει έντονες αντιδράσεις και έχει θεωρηθεί ως αντίποινο από την πλευρά της κυβέρνησης στους μη εμβολιασμένους ή ακόμη και ως μέτρο καθόλου δημοκρατικό που οδηγεί σε ακούσιο, εξαναγκαστικό εμβολιασμό. Στην ουσία, όμως, κάτι τέτοιο δεν αναπαριστά την πραγματικότητα. Όπως σ’ έναν οργανισμό τα μέλη δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς το όλον, έτσι και μέσα στην κοινωνία τα άτομα δεν πρέπει να πορεύονται μόνα, αλλά να συμπορεύονται μαζί με τους άλλους κοινωνούς. Η κοινωνική συμβίωση δίχως το τείχος ανοσίας δεν μπορεί να πετύχει την ομαλότητα και την διάρκεια της, επομένως κάθε μέλος της πρέπει να συνεργαστεί με τα σύνολο για το κοινό καλό.
Συμπερασματικά, αυτό τον Σεπτέμβρη που διανύουμε μας δίνεται η δυνατότητα να επιστρέψουμε στην καθημερινή δια ζώσης εκπαιδευτική μας διαδικασία, δίχως να διακυβεύεται η προσωπική μας υγεία, αλλά και η δημόσια. Το εμβόλιο είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε αυτή η δυνατότητα και πρέπει αργά ή γρήγορα να το συνειδητοποιήσουμε. Αυτό επιδιώκει και η κυβέρνηση. Ο αποκλεισμός φοιτητών και εκπαιδευτικών δεν χωρεί στα σχέδια της. Η προώθηση της εκπαιδευτικής λειτουργιάς με φυσική παρουσία είναι το παν κι αυτό επιχειρεί να κατορθώσει με τα εμβολιαστικά κέντρα εντός της σχολής. Άλλωστε, μην ξεχνάμε, ένα θωρακισμένο με τείχος ανοσίας πανεπιστήμιο είναι ένα ανοιχτό πανεπιστήμιο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Εμβολιαστικά κέντρα μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων, kathimerini.gr, Διαθέσιμο εδώ
