Του Ιωάννη Μυταυτσή,
Το Κίνημα Αλλαγής–Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΚΙΝΑΛ–ΠΑΣΟΚ), όπως προβλέπει το καταστατικό του, στους επόμενους μήνες, με καταληκτικό τον Νοέμβριο, εκτός απροόπτου, καλείται να εκλέξει τη νέα του ηγεσία. Ίσως, οι επικείμενες εκλογές του χώρου να είναι η τελευταία ελπίδα αναζωογόνησης της πάλαι ποτέ κραταιάς παράταξης της Κεντροαριστεράς. Και αυτό γιατί το ΠΑΣΟΚ, μετά τις εκλογές του 2009, ήρθε αντιμέτωπο με τη σωτηρία της χώρας και τη διατήρησή της στην Ευρωζώνη, πράγμα που ώθησε την Κυβέρνηση (Γιώργου) Παπανδρέου να λάβει σκληρά μέτρα για τη διάσωση της εθνικής οικονομίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο χώρος να διαλυθεί πολιτικά και πολλοί υποστηρικτές του να επιλέξουν να κινηθούν προς κομματικές παρατάξεις είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς. Ωστόσο, δώδεκα χρόνια μετά, έχοντας δικαιωθεί πολιτικά και επιδεικνύοντας μία σοβαρή στάση καθόλη τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου και της υγειονομικής κρίσης, επίκειται να βρει ξανά τη χαμένη του αίγλη.
Στις επερχόμενες εσωκομματικές διαδικασίες, τα μέλη και οι φίλοι του χώρου καλούνται όχι μόνο να αποφασίσουν μεταξύ των τεσσάρων υποψηφίων – Νίκου Ανδρουλάκη, Φώφης Γεννηματά, Ανδρέα Λοβέρδου και Χάρη Καστανίδη – για το ποιος θα αναλάβει το πηδάλιο της παράταξης, αλλά οφείλουν να αναδείξουν αρχηγό τον υποψήφιο που μπορεί να διαχειριστεί επάξια τις υποχρεώσεις που συνεπιφέρει το κόμμα και να ανοίξει τις πόρτες του στην κοινωνία. Η παράταξη ερείδεται σε ένα μεγάλης σημασίας ιστορικό υπόβαθρο και βάσει αυτού οφείλει να πορευτεί ο νέος αρχηγός, καταδεικνύοντας σαφές ότι, τιμώντας την ιστορία της, είναι έτοιμη να διεκδικήσει και να κερδίσει τους αγώνες του μέλλοντος.
Την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ διεκδικούν άξια στελέχη, το καθένα με τη δική του συμβολή στον χώρο και τη χώρα. Ωστόσο, το ερώτημα που γεννάται είναι αν πρέπει το ΠΑΣΟΚ να πορευτεί μόνο με την ιστορία. Η απάντηση, κατά την άποψή μου, είναι πως όχι. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να κατανοήσει τις κοινωνικές περιστάσεις και απαιτήσεις, δηλαδή την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, γεγονός το οποίο προσπάθησε το κυβερνών κόμμα και η αξιωματική αντιπολίτευση, δίχως αποτέλεσμα. Το Κίνημα Αλλαγής, παρόλα αυτά, έχει την ευκαιρία να το πράξει, εκλέγοντας στην ηγεσία του τον υποψήφιο, ο οποίος θα μπορέσει να εγγυηθεί την ανανέωση της παράταξης, δηλαδή την πολιτική πρόταση που η παρούσα ηγεσία του αδυνατεί να μεταλαμπαδεύσει στους πολίτες, ανευρίσκοντας, παράλληλα, τη χαμένη του ταυτότητα.
Επιπρόσθετα, το ΚΙΝΑΛ οφείλει, αφενός στους «στρατιώτες» της παράταξης, οι οποίοι τα «πέτρινα χρόνια» δεν λοξοδρόμησαν, να δείξει ότι βρίσκεται στις επάλξεις, και αφετέρου στους νέους, οι οποίοι δεν πείθονται από την πολιτική κατευθυντήρια γραμμή των ημερών μας, να παρουσιάσει την αλλαγή σελίδας ως τον μοναδικό πόλο προοπτικής στο πολιτικό πεδίο και τρόπο επίτευξης και συγκερασμού των κοινωνικών αιτημάτων. Συνεπώς, ο νέος πρόεδρος της παράταξης συνιστάται να προέρχεται από τη νέα γενιά, όχι μόνο γιατί μπορεί να εκφράσει το ρηξικέλευθο και τη γενιά του, αλλά γιατί δύναται να αφουγκραστεί τον παλμό της κοινωνίας. Επιπλέον, είναι υποχρεωμένος να εκμεταλλευτεί τα πολιτικά κενά, τα οποία έχουν δημιουργηθεί από τις Κυβερνήσεις των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ΝΔ, οδηγώντας την παράταξη σε νέους αγώνες και διεκδικήσεις.
Εν κατακλείδι, τα προαναφερθέντα έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν μόνο εάν, έπειτα από την εκλογή του νέου αρχηγού, ανοίξουν οι διαδικασίες των οργάνων και δοθεί η ευκαιρία συμμετοχής στο κάθε στέλεχος της παράταξης που διατίθεται να προσφέρει σε αυτή με την παρουσία του και τις ικανότητές του, αλλά, εξαιτίας του αποκλεισμού και της μη ουσιαστικής λειτουργίας των κομματικών οργάνων, παρεμποδίζεται. Συνεπώς, συλλογικά, σύντροφοι, μπορούμε να αλλάξουμε την υφιστάμενη κατάσταση και να διεκδικήσουμε τον χώρο που καπηλεύεται, σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του, Αλέξης Τσίπρας, λησμονώντας τις προκυβερνητικές ακραίες θέσεις και δηλώσεις του!
