Της Ρένας Δανατζή,
Η πιο ψυχοφθόρα διαδικασία που υπάρχει στη ζωή νομίζω πως είναι το κενό μεταξύ ζωής και θανάτου. Όχι για τον άνθρωπο που βρίσκεται στην εντατική, αλλά για τους οικείους του. Για εκείνους που ζουν και αναπνέουν περιμένοντας μία οποιαδήποτε εξέλιξη. Αυτή η παύση σε τσακίζει τόσο πολύ που, ανεξάρτητα με το τέλος της ιστορίας, θα έχεις σίγουρα περάσει από πολλούς μικρούς και επώδυνους ψυχικούς θανάτους. Μεγαλώνοντας δίνω περισσότερη σημασία στα περιστατικά των ανθρώπων –ειδικά των νέων– που βρίσκονται σε μονάδες εντατικής θεραπείας.
Ζυγίζω καλύτερα τη σημασία των ανθρώπων γύρω μας. Των γονιών μας, των φίλων μας, των συντρόφων μας, των παιδιών μας και μπορώ να καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους που στέκονται υπομονετικά μήνες ολόκληρους έξω από τις πόρτες της εντατικής θεραπείας. Καταλαβαίνω πως οι ισορροπίες τους ταράζονται τόσο πολύ, που επιβιώνουν σε ένα καθεστώς φθοράς και αφθαρσίας. Άλλοι καταφεύγουν στη θρησκεία, άλλοι στους ανθρώπους τους και οι μέρες περνούν αργά, βουβά και με πάρα πολύ πόνο.
Όλα κινούνται σε τόσο λεπτές γραμμές που ένας πυρετός, μία διήμερη καθυστέρηση ενός χειρουργείου, μπορεί να αποβούν μοιραία. Και οι πιθανότητες επιτυχίας λειτουργούν πολλές φορές σαν μαχαίρια που κινούνται ευθεία προς την καρδιά των συγγενών – δηλαδή δραματικά μικρές. Πάντοτε, βέβαια, συμβαίνουν και μικρά ή μεγάλα θαύματα και άνθρωποι επιβιώνουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Άλλες φορές πάλι ζουν, όμως δεν είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι, αφού οι μήνες καταστολής αφήνουν διάφορα σημάδια. Κάποιες άλλες φορές πάλι, δεν επανέρχονται ποτέ.
Εκεί, λοιπόν, καλείσαι να μαζέψεις τα χιλιάδες κομμάτια σου από τις ατελείωτες ώρες αναμονής, από τις ασήκωτες ελπίδες που κουβαλούσες στις πλάτες σου και να συμμορφωθείς στα νέα δεδομένα. Δεν παρεξήγησα ποτέ μα ποτέ ανθρώπους που ξεσπούν εντελώς άγαρμπα λίγο καιρό αφότου έχουν χάσει άνθρωπο που ήταν στην εντατική. Ακούω πολλούς να τους κρίνουν, να τους μοιάζει παντελώς παράξενο το ότι γελούν, γλεντούν ή ταξιδεύουν. Βάλαμε έστω και για ένα λεπτό τον εαυτό μας στη θέση αυτών των ανθρώπων; Αντιληφθήκαμε ποτέ το πόσο κουρασμένοι είναι ψυχικά και σωματικά; Το τι δοκιμασία πέρασαν ολομόναχοι νύχτες και ημέρες ατελείωτες έξω από τις πόρτες τις εντατικής;
Θα ήταν καλό να μην κρίνουμε ποτέ τους ανθρώπους αυτούς. Άνθρωποι που πάλεψαν τόσο πολύ με τον χειρότερό τους εαυτό, που περίμεναν υπομονετικά τόσο καιρό, που ξέχασαν τις ψυχές τους έξω από εκείνες τις πόρτες, περιμένοντας να δουν ξανά ένα ζευγάρι μάτια να τους κοιτάζει, ένα χέρι να τους χαϊδεύει και μία φωνή να τους ψιθυρίζει: «Τα κατάφερα».
