Της Μαντώς Μανώλη,
Γεμάτος φρέσκες αρχές, κάθε Σεπτέμβρης είναι ιδιαίτερα αισθητός μετά τους μήνες της καλοκαιρινής ραστώνης. Αποθηκεύουμε μαγιό και βατραχοπέδιλα, επιστρέφουμε στις μεγαλουπόλεις, όσοι είχαμε την τύχη να δραπετεύσουμε προσωρινά, και φοράμε το σοβαρό μας πρόσωπο, που κουβαλάμε στη δουλειά και τις συγκοινωνίες.
Και καλούμαστε να καταπιαστούμε με πράγματα που αφήναμε για τον χειμώνα: Να διαβάσουμε όσα βιβλία στοιβάχτηκαν, να ξεκινήσουμε την υγιεινή διατροφή και την άθληση, να «δώσουμε» όσα μαθήματα αφήναμε για την εξεταστική. Έτσι, ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί κάποιες ανυπόφορες αλλαγές, μεταβάσεις στον ατέλειωτο χειμώνα. Ξεκινάει καινούργια τηλεοπτική σεζόν, την οποία τα «ριάλιτι» αποδεικνύουν χειρότερη κάθε χρόνο. Ξεκινά μία επίσης χειρότερη εποχή για τη φοιτητική καθημερινότητα, αφού το επικείμενο άνοιγμα των σχολών συνοδεύει ο θεσμός της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Ξεκινά και μία όχι τόσο διαφορετική περίοδος για την πολιτική ζωή, μετά την πρόσφατη απόπειρα ανασχηματισμού.
Ειδικά, εμείς οι φοιτητές χρειαζόμαστε σε τεράστιο βαθμό να επιστρέψουμε στα πανεπιστημιακά έδρανα. Μας λείπει η άμεση επαφή με τους συμφοιτητές, τους καθηγητές μας, αυτός ο καφές που κουβαλάμε παντού μαζί μας για την προετοιμασία του μαθήματος, το ποτό που θα πιούμε μετά το μάθημα, το διάβασμα στα αναγνωστήρια. Όσο βολική και αν ήταν η τηλεκπαίδευση και η εξ αποστάσεως εξέταση ως λύση έσχατης ανάγκης για να μη χάσουμε το εξάμηνο, φτάνει πια! Καλώς ή κακώς, η τεχνολογία, παρά τα αμέτρητα προτερήματά της, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης διαπροσωπική επαφή ούτε να προάγει την κοινωνικοποίηση ούτε σου δίνει το ίδιο κίνητρο για να παρακολουθήσεις ένα μάθημα.
Και ανοίγουν τα σχολεία. Από αυτήν την εβδομάδα τόσα παιδιά θα κληθούν να απαντήσουν στις εκθέσεις τους την κλισέ ερώτηση: «Πώς περάσατε φέτος το καλοκαίρι;» Και μάλλον δε θα τους φτάσουν 300 λέξεις, ενώ οι απαντήσεις θα είναι σίγουρα μικτές. Κάποια παιδιά έκαναν βουτιές και έπαιζαν ανέμελα, κάποια άλλα πιέστηκαν από τους γονείς τους να διαβάσουν βιβλία. Ενώ άλλα, 40.000 για να είμαστε ακριβείς, βρέθηκαν να «αποτυγχάνουν» στις πανελλήνιες εξετάσεις, να μένουν έξω από τα πανεπιστήμια για τα οποία μόχθησαν και θυσίασαν δύο πολύτιμα χρόνια. Είδαν τμήματα με μερικές ή όλες τις θέσεις τους κενές, θέσεις που οι ίδιοι κατέκτησαν, χάνοντας όλο και περισσότερο την πίστη τους στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Όμως και άλλοι μαθητές δεν πέρασαν πολύ καλά αυτό το καλοκαίρι. Αυτοί που είδαν τα σπίτια τους και τη γη τους να καίγεται, ακούγοντας τα ψέματα και τις περιφρονήσεις της πολιτικής ηγεσίας. Παιδιά που τα περιμένει δύσκολος χειμώνας, γιατί όχι μόνο λυπούνται τα δεντράκια που κάηκαν και χάλασαν το τοπίο, αλλά στηρίζονταν σε αυτά και στις επόμενες σοδειές που δε θα έρθουν.
Μία τόσο κλισέ ερώτηση, που όμως όλοι πρέπει να απαντάμε, ακόμα κι αν δε γράφουμε έκθεση, χωρίς τυπικές μονολεκτικές απαντήσεις. Όπου κι αν περάσαμε τους τελευταίους μήνες, είναι ανάγκη όσο χειμωνιάζει να κάνουμε ανασκόπηση ενός τραυματικού καλοκαιριού, ακόμα κι αν δε μοιραστήκαμε το τραύμα, για να βελτιώνουμε όλα τα καλοκαίρια που έρχονται.
