Της Ελευθερίας Κωνστάντιου,
Τα λικέρ είτε τα αγαπά κανείς είτε τα μισεί. Δεν μπορεί, όμως, κανένας να αμφισβητήσει το μεράκι που χρειάζονται μέχρι να βρεθούν στο γνωστό κομψό ποτηράκι, που σερβίρεται παραδοσιακά, φτιαγμένο από τις παραδοσιακές ή τις νεότερες νοικοκυρές. Άλλωστε, η δημιουργία των λικέρ είναι μέσα στην ελληνική κουλτούρα, μετουσιώνοντας φρούτα, μπαχαρικά μαζί με την παραδοσιακή του βάση, το τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο, σε μια γουλιά που «μυρίζει» Ελλάδα. Στο παρόν άρθρο, λοιπόν, θα ανακαλύψουμε τα πιο ιδιαίτερα λικέρ της χώρας μας.
Τεντούρα
Αποτελεί ένα από τα πιο ιδιαίτερα λικέρ που μπορεί να δοκιμάσει κανείς, αφού το αλκοόλ ενώνεται με ένα μείγμα μπαχαρικών και βοτάνων, από τα οποία πιο έντονα είναι η κανέλλα και το γαρύφαλλο. Έχει μαύρο χρώμα και είναι το παραδοσιακό λικέρ της Πάτρας. Συνήθως πίνεται ως απεριτίφ σκέτη ή με πάγο, ενώ χρησιμοποιείται για να αρωματίσει φαγητά και γλυκά.
Μαστίχα Χίου
Προερχόμενο από τη «Μυροβόλο» Χίο, το λικέρ μαστίχα αποτελεί μια από τις αγαπημένες ελληνικές γεύσεις. Η αρωματική ρητίνη του μαστιχόδεντρου δημιουργεί κρυστάλλους οι οποίοι αποστάζονται, παράγοντας ένα καθαρό απόσταγμα μαστίχας. Το απόσταγμα αυτό ενώνεται με καθαρή γεωργική αλκοόλη και ζάχαρη, δημιουργώντας ένα από τα πιο εκλεκτά και αγαπητά στο κοινό λικέρ. Σερβίρεται παγωμένη σε σφηνάκι και είναι εξαιρετικά χωνευτική.
Κίτρο Νάξου
Σχεδόν δύο αιώνες παράγεται στο νησί της Νάξου το λικέρ «Κίτρο Νάξου». Προέρχεται, μάλιστα, όχι από το φρούτο, όπως τα υπόλοιπα λικέρ που γνωρίζουμε, αλλά από τα φύλλα του δέντρου. Τα φύλλα, επομένως, ως πρώτη ύλη, τοποθετούνται μαζί με τους μίσχους και λίγη φλούδα από το εσπεριδοειδές, νερό και οινόπνευμα στα παραδοσιακά «καζάνια», σε μια διαδικασία που διαρκεί 12 ώρες, ώστε να γίνει η απόσταξη και να έχουμε ένα καθαρό απόσταγμα κίτρου. Ανάλογα με την ποιότητα του αποστάγματος που θέλουμε το απόσταγμα ξαναβράζεται, ενώ ανάλογα με το νερό, τη ζάχαρη και τα χρώματα που προστίθενται παίρνουμε έναν διαφορετικό τύπο ποτού. Οι διαφορετικοί αυτοί τύποι ξεχωρίζουν από το χρώμα. Έτσι, έχουμε το πράσινο «κίτρο», το οποίο είναι πιο γλυκό κι έχει λιγότερο αλκοόλ, το κίτρινο, το οποίο είναι πιο δυνατό κι έχει μικρότερη περιεκτικότητα σε ζάχαρη, ενώ υπάρχει και το λευκό, το οποίο έχει τη λιγότερη περιεκτικότητα σε αλκοόλ και είναι πιο γλυκό.
Λικέρ βύσσινο
«Λικέρ βύσσινο»… σίγουρα, οι περισσότεροι το γνωρίζουμε και το έχουμε δοκιμάσει. Πολλοί δε από εμάς το έχουμε δει και να φτιάχνεται μπροστά μας από τη μαμά ή τη γιαγιά. Είτε με τσίπουρο είτε με μπράντυ, το γλυκόξινο βύσσινο παντρεύεται με τα μπαχαρικά, ξεκουράζεται για λίγες μέρες κάτω από τον ζεστό, καλοκαιρινό ήλιο, για να καταλήξει στην «καλή» καράφα και να σερβιριστεί το χειμώνα. Το κέρασμα των παλιών νοικοκυριών, που όλοι αγαπούσαν και που κάποιοι –μέχρι και σήμερα– θεωρούν φάρμακο για τον πόνο στην κοιλιά και το κρυολόγημα.
Λικέρ, λικεράκι, ηδύποτο… όπως και να το πει κανείς, τα συναισθήματα που θα δημιουργήσει πίνοντάς το είναι τα ίδια. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, το να φτιάχνει ή να πίνει κανείς λικέρ θεωρούνταν παρωχημένο, ήταν «ντεμοντέ» για μια χώρα που προσπαθούσε να αποτινάξει οτιδήποτε παραδοσιακό από πάνω της, χάνοντας τον προσανατολισμό της. Σήμερα, οι συνταγές για τα λικέρ κατακλύζουν την εποχή που τα φρούτα είναι πολλά, το ίντερνετ, ενώ οι bartenders που σέβονται τον εαυτό τους δε διστάζουν να τα χρησιμοποιήσουν ως βασικά συστατικά σε κοκτέιλ, μαθαίνοντας και στους νεότερους να εκτιμούν τα ποτά της ελληνικής παράδοσης.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Τεντούρα, Βικιπαίδεια, διαθέσιμο εδώ
- Λικέρ Μαστίχα Χίου, ΣΕΑΟΠ, διαθέσιμο εδώ
- Κίτρο Νάξου, το ελληνικό λικέρ από…φύλλα, ΣΕΑΟΠ, διαθέσιμο εδώ
- Τα λικέρ της ηλιοθεραπείας, Γαστρονόμος, διαθέσιμο εδώ
