Της Αναστασίας Τσερμενίδου,
«Εσύ πότε θα κάνεις παιδιά;» Μία ερώτηση που θεωρούσαμε πως θα είχε σταματήσει να αναλώνεται, ωστόσο η τόσο σύγχρονη -φαινομενικά πάντα- κοινωνία έρχεται να μας διαψεύσει!
Αν καθίσουμε και παρατηρήσουμε κατάματα το γεγονός αυτό, της τεκνοποιίας ή μη, οι γυναίκες που θα τολμήσουν να πουν πως «όχι, δεν επιθυμώ να γίνω μάνα», θα νιώσουν άμεσα και την έντονη ανάγκη να εξηγήσουν τους λόγους για αυτή την απόφασή τους. Η κοινωνία μας, δυστυχώς, ακόμη θεωρεί τα παιδιά αυτοσκοπό και την προϋπόθεση μίας «υγειούς σχέσης μεταξύ των δύο φύλων και ολοκλήρωσης της προσωπικής τους ευτυχίας» και τυχόν αντίθετη άποψη πολλές φορές βρίσκει απέναντι άτομα που νιώθουν άβολα και ψιθυρίζουν. Ας τα πάρουμε, όμως, ένα ένα τα πράγματα.
Όπως προανέφερα, παλαιότερα επικρατούσε στο σύνολο της κοινωνίας η οπτική πως ο τελικός σκοπός μίας γυναίκας είναι να φέρει στον κόσμο παιδιά, να μεγαλώσει την οικογένειά της και να παραδώσει στην κοινωνία σωστούς πολίτες. Συνήθως, οι γυναίκες αυτές, λόγω των τεταμένων και ολοένα και συνεχώς αυξανόμενων αναγκών των παιδιών τους, πράγματι έμεναν στο σπίτι προκειμένου να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο ρόλο της μάνας. Όντως απαιτητικός ρόλος, πόσο μάλλον δε όταν δε λάμβαναν και ιδιαίτερη υποστήριξη και βοήθεια. Δε λέω, πολύ όμορφη εικόνα, αλλά αναχρονιστική που σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στο σήμερα.
Σήμερα λοιπόν, οι γυναίκες έχουν εξελιχθεί, πολλές ερωτεύονται και δίνονται ολοκληρωτικά στη δουλειά τους, γίνονται επιστήμονες, εξαιρετικές επαγγελματίες και εξελίσσουν το επάγγελμά τους. Προσφέρουν στο κοινό τις υπηρεσίες τους και επιλέγουν εντελώς συνειδητά να μην τεκνοποιήσουν. Λίγο πιο πέρα, όμως, παραμονεύει ο Χ που θα θελήσει να πει: «Αχ τι εγωισμός, μόνο τον εαυτό της σκέφτεται, θα το μετανιώσει κάποια στιγμή».
Παρακάτω υπάρχουν άλλες γυναίκες που προέρχονται από οικογένειες δυσλειτουργικές, τολμώ να πω, από οικογένειες που δημιούργησαν τραύματα, τα οποία είναι ικανά να τις ορίζουν και να τις επηρεάζουν στην ενήλική τους ζωή. Κανείς δεν αναλογίζεται πως ο παράγοντας ψυχολογία και βιώματα που ανατρέχουν σε παιδικές ηλικίες είναι ικανά να επηρεάσουν τις επιλογές και την πορεία της ζωής ενός ενήλικου ατόμου. Για παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει γυναίκες να τονίζουν πως επειδή ήταν παιδιά χωρισμένων γονιών και έζησαν πρωτόγνωρες και επίπονες καταστάσεις, δεν επιθυμούν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Οι λόγοι πηγάζουν από μέσα τους, είναι άκρως προσωπικοί και δεν πέφτει λόγος σε κανέναν τρίτο να εκφέρει την παραμικρή άποψη.
Έπειτα, υπάρχουν κι αυτές που απλώς δε θέλουν να γίνουν μητέρες. Έτσι απλά, χωρίς να έχουν αφιερωθεί στην καριέρα τους, όντας τυχερές να προέρχονται από μία αγαπημένη και μονιασμένη οικογένεια, έχοντας βρει τον ιδανικό σύντροφο, απλώς δε θέλουν παιδιά. Που θέλουν να ταξιδεύουν ανά πάσα ώρα και στιγμή, να ξοδεύουν τα χρήματά τους στα αγαθά και στα «περιττά». Καθόλου κατακριτέο.
Άλλη μία κατηγορία γυναικών, που θέλουν να γίνουν μητέρες, αλλά δεν μπορούν ή δυσκολεύονται. Και αυτές βρίσκονται στο στόχαστρο, βέβαια όμως αντιμετωπίζονται με συγκαταβατικότητα και με συμπόνια από την κοινωνία. Ωστόσο, κι εδώ η ταμπέλα «αχ η καημένη», πάλι τοποθετεί σε μία βάλλουσα θέση τη γυναίκα. Η υπόθεση της υπογονιμότητας και των εξωσωματικών είναι μία σκληρή ιστορία, που κανείς που δεν την έχει βιώσει δεν μπορεί να την κατανοήσει απόλυτα. Συνεχείς προσπάθειες, πιθανές απογοητεύσεις, επέμβαση όχι μόνο σωματική αλλά και στη ψυχή του ατόμου, κόστος -θα μπορούσε κανείς να πει εύλογα πως πρόκειται για επιχείρηση εκατομμυρίων που απευθύνεται σε τυχερούς με γερές τσέπες-, αγωνία και ο συνεχής φόβος της ντροπής σε μία πιθανή αποτυχία. Ψυχοφθόρο, σωστά;
Καθόμαστε λοιπόν, κρίνουμε, κατακρίνουμε και δε βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουμε. Η κοινωνία είναι ένα καλοφτιαγμένο και δομημένο φαίνεσθαι. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει να λένε για το πόσο υπερβολικά και περιττά είναι τα διάφορα φεμινιστικά και ακτιβιστικά κινήματα που καταδεικνύουν προβληματικές συμπεριφορές έναντι των γυναικών. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, είναι όντως υπερβολικά; Όχι βέβαια, είναι αναγκαία, καθώς αποτελούν βήμα και ευκαιρία για πολλές γυναίκες να υψώσουν τη φωνή τους και να πουν αυτό που θέλουν! Δυναμικές και ανεξάρτητες λένε πως έχουν παιδιά, δεν έχουν, δεν έτυχε, δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν, όχι φυσικά πως μας χρωστάνε και καμία εξήγηση!
Το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο οφείλει να είναι μία συνειδητή επιλογή, γιατί η ευθύνη αυτής της απόφασης είναι πολύ μεγάλη. Το παιδί δεν είναι κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις καλά, που θα λύσει τα θέματα ενός προβληματικού γάμου ή σχέσης, που θα πρέπει να το κάνεις κι εσύ επειδή και η φίλη σου, η συνάδελφός σου, η γνωστή σου, η γειτόνισσά σου και η τρίτη σου ξαδέρφη έκαναν παιδιά. Είναι απόφαση ζωής!
Όλοι εμείς, λοιπόν, ας σωπάσουμε, ας σεβαστούμε πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χαράξει την πορεία της ζωής τους με διαφορετικό τρόπο και με άλλα θέλω. Χωρίς στερεότυπα, χωρίς απολογίες, χωρίς κοινωνική καταπίεση και κυρίως χωρίς την αθώα ερώτηση: «Εσείς γιατί δεν κάνετε παιδιά;».
