Της Κωνσταντίνας Καλλέργη,
Μετά την αναβληθείσα πρεμιέρα της, τον περασμένο χειμώνα, εξαιτίας της πανδημίας, η παράσταση «Η παγίδα», σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια και Βλαδίμηρου Κυριακίδη, έδωσε ραντεβού με το κοινό της σε μία περιοδεία, που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούλιο, από την Πετρούπολη, και πέρασε από πλήθος περιοχών στην Αττική και την υπόλοιπη Ελλάδα, ως και τις αρχές Σεπτεμβρίου.
Με τις περισσότερες παραστάσεις να γίνονται sold out, «Η παγίδα», με το μυστήριο και το χιούμορ που χαρακτηρίζουν το σενάριο του Robert Thomas, την ιδιαιτερότητα της πλοκής και την ανατρεπτική εξέλιξή της, κέρδισε μία θέση στην καρδιά αυτών που την παρακολούθησαν. Στην όλη εμπειρία, συνέβαλαν και οι άρτιες ερμηνείες των συντελεστών (Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Τάκης Παπαματθαίου, Έφη Μουρίκη, Μαρία Αντουλινάκη, Κώστας Γιαννακόπουλος, Γιώργος Κωνσταντίνου), που υπηρετούσαν πιστά το κλίμα της ιστορίας κι ενέτασσαν το θεατή στην πλοκή του έργου. Ενός έργου, που η υπόθεσή του προκαλεί τόσο απορία και προβληματισμό, όσο και γέλιο και συγκίνηση.
Το ζεύγος Κορμπάν, ύστερα από τον αυθόρμητο γάμο τους, κάνουν διακοπές σε ένα ορεινό χωριό της Γαλλίας, ώσπου, μετά από έναν καυγά τους η κυρία Κορμπάν εγκαταλείπει το σύζυγό της και παραμένει εξαφανισμένη για μέρες. Την υπόθεση της εξαφάνισής της, ερευνά ένας ιδιόρρυθμος επιθεωρητής, που μοιάζει κάπως αφελής και συχνά αφηρημένος, προκαλώντας πολλές φορές γέλιο με τη σχεδόν στερεοτυπική συμπεριφορά του, κι ενίοτε με τα σεξιστικά σχόλιά του· ένα συνονθύλευμα χαρακτηριστικών, που ως ήρωα τον καθιστά τυπικό δείγμα επαρχιώτη αστυνομικού, που δεν αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά τη δουλειά του (ένα μοτίβο που συχνά συναντάμε στη μυθοπλασία, ειδικά όταν αυτή επιδιώκει να διακωμωδήσει καταστάσεις), αλλά παραδόξως, καταφέρνει μέσα στη σχετική αφέλεια και την ελαφρότητα που τον χαρακτηρίζει, να μη γίνει δυσάρεστος ή αντιπαθητικός στο κοινό.
Οι μέρες περνούν, κι ενώ η σύζυγός του είναι εξαφανισμένη επί μία εβδομάδα, και χωρίς να υπάρχει κανένα νεότερο σχετικά με το πού βρίσκεται ή τι απέγινε, ο Κορμπάν, που μέρες περιμένει κάποιο αποτέλεσμα από τις έρευνες της αστυνομίας, φαίνεται απελπισμένος να βρει τη γυναίκα του, ώσπου κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει: Ο ιερέας του χωριού, πατέρας Μαξιμίν, τον ενημερώνει πως η σύζυγός του επέστρεψε μετανιωμένη στο σπίτι τους, όμως η γυναίκα που του παρουσιάζει και που παρουσιάζεται κι η ίδια ως Ελιζαμπέτ Κορμπάν, δεν είναι στην πραγματικότητα η γυναίκα του!
Παρά τις πολλαπλές και σθεναρές αρνήσεις κι αντιρρήσεις του Κορμπάν, ο οποίος επιμένει πως δε γνωρίζει τη γυναίκα, όλες οι ενδείξεις μαρτυρούν το ακριβώς αντίθετο. Κάπως έτσι, με μία γυναίκα να ορκίζεται πως είναι η Ελιζαμπέτ Κορμπάν που επέστρεψε στον αγαπημένο της σύζυγο, έναν ιερέα να επιβεβαιώνει πως τη γνωρίζει, κι ένα σωρό άλλα στοιχεία να στηρίζουν τους ισχυρισμούς της, το έργο παίρνει μία εντελώς απρόβλεπτη τροπή.
Κι ενώ ο θεατής γρήγορα επιβεβαιώνει τις υποψίες του, πως η γυναίκα λέει ψέματα, τα ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά: Ποια είναι πραγματικά αυτή η γυναίκα και πώς γνωρίζει τόσα πράγματα για το ζεύγος Κορμπάν και τη ζωή τους; Ποιος είναι ο σκοπός της και ποια τα κίνητρα πίσω από την πράξη της; Ποιος είναι ο πατέρας Μαξιμίν, που ελάχιστα φέρεται σαν αληθινός ιερέας και που υποστηρίζει αυτή τη γυναίκα; Θα μπορέσουν με τα τεχνάσματά τους να ξεγελάσουν τον επιθεωρητή; Θα καταφέρει με κάποιον τρόπο ο Κορμπάν να αποδείξει την αλήθεια;
Με τις απέλπιδες προσπάθειες του Κορμπάν να πέφτουν συνεχώς στο κενό, κάθε ευκαιρία του να χάνεται και την άγνωστη γυναίκα με το συνεργό της, που παριστάνει τον ιερέα, να βρίσκονται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, το σενάριο του Robert Thomas κρατά το θεατή σε μία διαρκή εγρήγορση σχετικά με τα τεκταινόμενα και σε μία αλληλεπίδραση με την υπόθεση και τους χαρακτήρες.
Όπως τη χαρακτήρισε ο μέγας θαυμαστής της, Alfred Hitchcock, «Η Παγίδα» είναι ένα πρωτότυπο μίγμα από βιτριόλι και μαρμελάδα, που κάνει τον συγγραφέα της να μοιάζει γιος της Agatha Christie απ’ τη μία και του Carlo Goldoni από την άλλη. […] Ο Thomas θέλει το κοινό απόλυτα συμμέτοχο στη σκηνική του δημιουργία. Παρασύρει την πλατεία σε μία μοναδική μονομαχία και θέλει να συμμετέχει διαρκώς στον αγώνα για τη λύση του αινίγματος, που της βάζει.
Μυστήριο, ένταση, απορία, ανησυχία για το άγνωστο, είναι μερικά μόνο από τα συναισθήματα που κυριεύουν τον θεατή, την ώρα που προσπαθεί να βρει την άκρη του νήματος και να «ξεμπλέξει» την υπόθεση που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του. Η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, «ντύνει» με το κατάλληλο κλίμα την κάθε σκηνή κι «υπογραμμίζει» την κυρίαρχη κάθε φορά αίσθηση, της αγωνίας, της ελαφρότητας, της έκπληξης, της συγκίνησης, ενώ οι ερμηνείες κάνουν κάθε χαρακτήρα του έργου ξεχωριστό, σε μία παράσταση που αφήνει τους θεατές με τη γλυκιά αίσθηση ότι πιάστηκαν κι αυτοί στην «παγίδα»!
Ένα έργο όπου τίποτα και κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται, όπου οι ένοχοι μπερδεύονται με τους αθώους κι οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, που κανείς δεν περίμενε!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Η Παγίδα – περιοδεία, viva.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μπαίνει στην «Παγίδα», athinorama.gr, διαθέσιμο εδώ.
