Συνέντευξη στον Νικόλαο Ερμή,
Έπειτα από το άκουσμα της είδησης του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη, τα εγχώρια και διεθνή μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα κατακλύστηκαν από αφιερώματα στη μνήμη του κορυφαίου μουσικοσυνθέτη, που με τη μουσική του επεδίωξε την κοινωνική ειρήνη και ενότητα στον τόπο, ενώ με το περίφημο «Συρτάκι» έκανε τη χώρα μας διάσημη στα πέρατα του κόσμου.
Ο μεγάλος ερμηνευτής Μανώλης Μητσιάς μίλησε στο OffLine Post για τον Μίκη Θεοδωράκη που γνώρισε, σεβάστηκε και συνεργάστηκε, αναφέρθηκε στις συνεργασίες τους, θυμήθηκε στιγμές μαζί του και εκμυστηρεύτηκε ποιο τραγούδι του θα ήθελε να ερμηνεύσει σε πρώτη εκτέλεση.
- Σε τηλεοπτική σας συνέντευξη, μετά την είδηση του θανάτου του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, είπατε ότι «είναι σαν να έφυγε μια κολώνα από τον Παρθενώνα» και πραγματικά, έτσι νιώθουμε όλοι από εχθές. Πόσο θα λείψει, κατά τη γνώμη σας, μια τέτοια προσωπικότητα στη χώρα μας;
Ο Μίκης θα μας λείψει πάρα πολύ. Σε όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσει η χώρα μας, θα μάς λείπει ο Μίκης, γιατί ο Μίκης ήταν αυτός που είχε το θάρρος της γνώμης του και την αναγνώριση από όλο τον κόσμο.
- Εσείς πότε συναντηθήκατε για πρώτη φορά και τι σας έκανε εντύπωση από τότε;
Το 1968 ήταν η πρώτη φορά που συναντήθηκα με τον Μίκη. Πρωτύτερα, συμμετείχα στη Νεολαία Λαμπράκη εξαιτίας του, στη Θεσσαλονίκη, και δικάστηκα για τη δράση μου από τη Χούντα. Το 1968, λοιπόν, πήγα για να μ’ ακούσει στο Βραχάτι, να μου δώσει το “ΟΚ” ότι αξίζω ως τραγουδιστής – αν μπορώ να γίνω. Μετά είχαμε διαρκώς συναντήσεις∙ το ’70 στο Παρίσι, όταν πήγα κρυφά και τον είδα. Το ‘72-73 για τα «18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας», που ήταν να τα ηχογραφήσω στο Παρίσι, αλλά η εταιρεία μου τότε αρνήθηκε να τα πω. Τότε, είχα μια κασέτα με τον Μίκη να τραγουδάει, την οποία ακούγαμε παράνομα στη διάρκεια της Χούντας με τον αξέχαστο Μάνο Λοΐζο και εκείνος έκλαιγε, που τον άκουγε από την εξορία να ερμηνεύει. Μετά συναντηθήκαμε όταν γύρισε στην Ελλάδα, έπειτα από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και έκανε τη μεγάλη συναυλία στο Καραϊσκάκη (Οκτώβριος 1974). Με προτίμησε, ήρθε στο νυχτερινό κέντρο “Zoom”, όπου εμφανιζόμουν όλο το χειμώνα, και παρουσιάσαμε τα έργα του. Όταν όλη η Ελλάδα τον παρακαλούσε, εκείνος επέλεξε να συνεργαστεί μαζί μου. Ήμασταν συνεχώς σε μια δημιουργική επαφή.
- Γνωρίζουμε, μάλιστα, ότι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, με τη δημιουργία του ΠΑΜ (Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο) από τον Μίκη εσείς είχατε συμμετάσχει, είχατε μπει μαζί του στον αγώνα της Αντίστασης.
Βεβαίως! Πάντα ήμουν με τον Μίκη, τόσο στην Αντίσταση όσο και στο τραγούδι.
- Σε πόσους δίσκους έχετε συνεργαστεί πρώτη φορά και έπειτα σε δεύτερη εκτέλεση;
Πρώτη φορά συναντήθηκα δισκογραφικά μαζί του στα «Λαϊκά». Τότε, ήθελε να τα πω εγώ. Ήρθε στο στούντιο, μου ζήτησε να τα ερμηνεύσω και έτσι έγινε. Τα τραγούδια ήταν δεύτερη εκτέλεση, βέβαια, αλλά με την έγκρισή του τα ερμήνευσα, το 1974, όταν έπεσε η Χούντα. Ήταν όλα σε ποίηση του αλησμόνητου Μάνου Ελευθερίου. Μετά συνεργαστήκαμε στη «Θεία Λειτουργία» (1984) σε πρώτη εκτέλεση, που μελοποίησε ο Μίκης, έπειτα στην «Πολιτεία Γ΄» (1994) και τέλος, στην «Ερημιά» (2006), σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Βέβαια, πάντα από τη δεκαετία του ’70 έως και σήμερα έκανα επανεκτελέσεις τραγουδιών του Μίκη, τα οποία έχουν κυκλοφορήσει σε αρκετούς ακόμη δίσκους.
- Από αυτές τις συνεργασίες ποια σας έχει μείνει;
Μου έμεινε η «Πολιτεία Γ΄». Όταν ήμουν στο στούντιο είπαμε με τη Δήμητρα Γαλάνη ένα τραγούδι του, σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, το «Αχ έλα κι άναψε το φως». Μάλιστα, τη στιγμή που τραγούδησα το στίχο «Έλα και τράβα την σκεπή να φύγω να πετάξω», έβαλε τα κλάματα ο Μίκης μέσα στο στούντιο και δε θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το περιστατικό αυτό. Στον ίδιο δίσκο, επίσης, υπήρχε και το «Το πάθος που διώκεται», που είχε έναν ρυθμό που ο Μίκης τον ονόμαζε «Λίνα, Λίνα», προς τιμήν της πηγαίας στιχουργού.
- Εσείς πότε τον είδατε τελευταία φορά; Σας είχε εκμυστηρευθεί κάτι;
Έχει περάσει καιρός από την τελευταία μας συνάντηση. Ήξερα ότι είναι πολύ χάλια – δεν πήγαινα, δεν ήθελα να τον δω στην κατάσταση που βρισκόταν. Μόνο κάτι νοήματα ότι «ακούω, βλέπω» και ότι επικοινωνεί πάντα με τη μουσική του Παρθενώνα. Αυτά ήταν τα λόγια του Μίκη, όπως μου τα μετέφερε τηλεφωνικά.
- Να υποθέσω ότι δε θα μπείτε στον κόπο καν να μας πείτε ποιο τραγούδι του Μίκη θα θέλατε εσείς να είχατε ερμηνεύσει πρώτο;
Θα ήθελα να συμμετείχα στο «Άξιον Εστί». Σ’ αυτό το πιο μεγαλειώδες έργο όλων των εποχών. Μακάρι να μπορούσα… Πάντως, και το τραγούδι «Της ξενιτιάς» (ή άλλως, «Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες») μου αρέσει πάρα πολύ και το ερμηνεύω αρκετά συχνά.
Ευχαριστούμε θερμά τον μεγάλο ερμηνευτή Μανώλη Μητσιά για την παραχώρηση της συνέντευξης!
