Του Γιώργου Πασσά,
Τα οξύμωρα που παρουσιάζει η ελληνική κοινωνία, ιδίως την τελευταία επταετία, αποτελούν μερικά από τα πλέον ενδιαφέροντα πολιτικοκοινωνικά φαινόμενα. Ιδεολογικά όρια πιο ρευστά από ποτέ, ολοένα και εντονότερος διχασμός, αυξανόμενη τάση για στροφή προς τα άκρα, κατακόρυφη πτώση στο απόλυτο κενό της εμπιστοσύνης προς την πολιτική ηγεσία και άλλα πολλά, συνθέτουν μια ποικιλόμορφη κοινωνική μάζα, με πολλά επικίνδυνα στοιχεία να απειλούν όλο και περισσότερο τη συνοχή της. Στην υποκατηγορία των αντιεμβολιαστών και δη, αυτών που συμμετέχουν στις χαρακτηριστικές πορείες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο παρατηρείται η πιο προβληματική σύγκρουση «είναι» – «φαίνεσθαι».
Το υπ’ αριθμόν ένα χαρακτηριστικό του «φαίνεσθαι» αυτών των διαδηλώσεων είναι ο «ανθρωπιστικός» και «προσωποκεντρικός» προσανατολισμός. Παρουσιάζοντας το εμβόλιο ως παραβίαση των προσωπικών δικαιωμάτων και της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου, οι διαδηλωτές αυτοί κατακεραυνώνουν την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, το ίδιο το εμβόλιο και γενικώς, οτιδήποτε θα μπορούσε να εντάσσεται στο πλαίσιο της λήξης της πανδημίας, ενώ δε λείπουν, βέβαια, και τα συνθήματα περί «μητσοτακικής» δικτατορίας, καταπάτησης των συμφερόντων του «ελληνικού λαού» και άλλα σχετικά.
Ταυτοχρόνως, όμως, κραδαίνουν κατά κόρον θρησκευτικά σύμβολα και εικόνες, βιβλία με λόγους και συνεντεύξεις του Γεωργίου Παπαδόπουλου και γαλανόλευκα πανό με το «Νίκη ή Θάνατος», καπηλευόμενοι με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο κάθε λαϊκό και εθνικό στοιχείο, όπως ακριβώς θα έκανε κάθε ακροδεξιός και κάθε χουντολάγνος. Με τη συνθηματολογία δε, που εύχεται θάνατο σε κάθε κυβερνώντα και τις αυτοσχέδιες κρεμάλες που τραβούν την προσοχή, γίνεται ακόμη πιο εμφανές πως κανένα ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ζωή δεν υπάρχει, παρά μόνο μίσος.
Βλέπω πολλές συζητήσεις να ξεκινούν σχετικά με το αν το κίνημα των hardcore αρνητών εντάσσεται περισσότερο στον πολιτικό χώρο της Αριστεράς ή της Δεξιάς. Ας χωρίσουμε την πανδημία σε δύο σκέλη, σε π.Ε. και μ.Ε. (προ Εμβολίου και μετά Εμβολίου, αντιστοίχως). Στην π.Ε. πανδημία, ιδίως μετά τα σοβαρά λάθη που έγιναν από το καλοκαίρι του ’20 κι έπειτα, πράγματι οι κύκλοι της Αριστεράς, οργανωμένα αλλά και ασυντόνιστα, αντιτάχθηκαν σφοδρά στα κυβερνητικά μέτρα, με πορείες, αφισοκολλήσεις, εχθρική προς την κυβέρνηση ρητορική και ούτω καθεξής. Παρ’ όλα αυτά, από την έναρξη των εμβολιασμών και πολύ περισσότερο από τον Απρίλη και μετά, παρατηρείται μια διαφορετική στάση. Ιδίως το ΚΚΕ, αλλά και ανεξάρτητα αριστερά κινήματα και ιστοσελίδες, φαίνονται να αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερο τη σπουδαιότητα του εμβολιασμού. Ίσως επειδή κατανοούν πολύ πληρέστερα και βαθύτερα την άρρηκτη σύνδεση του εμβολίου με το ανώτερο ηθικοκοινωνικό καθήκον απέναντι στους συμπολίτες τους; Ίσως επειδή ούτως ή άλλως δίνουν μικρή έως ελάχιστη βαρύτητα σε επιχειρήματα, όπως αυτά που κυκλοφορούν από τους κόλπους της εκκλησίας; Όπως και να έχει, ιδιαιτέρως όσοι αριστεροί δεν έχουν χάψει την προπαγανδιστική παρουσίαση του μη εμβολιασμού ως «αντισυστημικής/αντικυβερνητικής» συμπεριφοράς, εμβολιάζονται.
Από την άλλη, η ακροδεξιά και δεξιότερα, είχε ευθύς εξαρχής, σύσσωμη και αδιάλλακτη, ξεκάθαρη στάση απέναντι στην πανδημία. Με πάγια τη ρητορική περί χουντικών μέτρων, όπου η παροιμία «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα» περνά σε άλλη διάσταση, οι ακροδεξιοί (ενίοτε συμπεριλαμβανομένων και κάποιων «απλώς» δεξιών ή/και βαθιά θρησκευόμενων ανθρώπων) ακολούθησαν μια πορεία διαρκούς άρνησης, απλώς με διαφοροποιήσεις στο περιεχόμενο: άρνηση απέναντι στην ίδια την ύπαρξη του κορωνοϊού, άρνηση απέναντι στα μέτρα, άρνηση στη διενέργεια self/rapid τεστ και τώρα, άρνηση εμβολιασμού.
Αυτά τα καβγαδάκια για το ποιος είναι χειρότερος, ίσως φαίνονται ασήμαντα. Μερικώς, όμως, δεν είναι καθόλου. Η ακροδεξιά που ψηφίζει το Βελόπουλο, που στήριζε τους ΑΝΕΛ του Καμμένου, που έφτασε τη Χ.Α. να μας ντροπιάζει διεθνώς με τα έκτροπα που διέπραττε σε βάρος μεταναστών, αριστερών και πάσας αντίθετης φωνής με την πιστοποίηση του 7%, ζει και αναπνέει ανάμεσά μας. Και κάνει τα πάντα, με κάθε ευκαιρία που της δίνεται από τις εναλλασσόμενες κρίσεις που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, για να γίνει πολυπληθέστερη, ισχυρότερη και να μας σύρει πίσω σε σκοτεινούς, μεσαιωνικούς καιρούς.
Είναι αδιανόητο, έστω και εμμέσως, να τους το επιτρέψουμε. Γι’ αυτό και είναι πολύ επικίνδυνη η πολιτική στάση που υιοθετούν κόμματα που στα λόγια στηρίζουν τον εμβολιασμό, επιτρέπουν, όμως, σε μέλη τους ανενόχλητα να διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις, να υιοθετούν διχαστική ρητορική και να συμπίπτουν έτσι με αυτήν την ακροδεξιά. Και στο παρελθόν υπήρξε αντίστοιχη ανοχή, ακόμη και υποστήριξη. Τόσο προς την απλή, ΑΝΕΛική ακροδεξιά όσο και προς το χρυσαυγίτικο νεοναζισμό.
Είδαμε πού μας οδήγησε τότε. Έχει περάσει ελάχιστος καιρός για να το έχουμε λησμονήσει ήδη. Και δεν πρέπει να το αφήσουμε να επαναληφθεί.
Το παρόν αποτελεί το τελευταίο μου άρθρο στο OffLine Post. Θα ήθελα να ευχαριστήσω κάθε μέλος με το οποίο είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ, από τους συντάκτες, τους διορθωτές και επιμελητές των κειμένων μέχρι το Διευθυντή, για την τόσο όμορφη συνεργασία. Πήρα πολλά σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο και αποχωρώ με την ελπίδα να προσέφερα ακόμη περισσότερα. Εύχομαι κάθε καλό στην οικογένεια του OffLine Post και είθε διαρκώς να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, πάντα διατηρώντας τον αυθεντικό χαρακτήρα που τη διακρίνει.
