Της Μαρίας Τσούκα,
Τις τελευταίες ημέρες διανύουμε την περίοδο των Παραολυμπιακών Αγώνων, η οποία είναι εξίσου σημαντική με την αντίστοιχη των Ολυμπιακών. Αυτό συμβαίνει διότι, στους συγκεκριμένους αγώνες, παίρνουν τη σκυτάλη οι ήρωες της ζωής, τα άτομα που μάχονται καθημερινά στην κοινωνική πάλη και, γι’ αυτό, είναι άξιοι επαίνου και ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς τους υπόλοιπους που μεμψιμοιρούμε με το παραμικρό εμπόδιο. Όλη αυτή η αναφορά γίνεται, λοιπόν, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Άραγε, πρέπει να μιλάμε στην πραγματικότητα για άτομα με ειδικές ανάγκες ή με ειδικά χαρίσματα; Πριν βιαστείτε να απαντήσετε στο ερώτημα, διατηρήστε την αντοχή σας και καθώς προχωράμε προς την απάντηση, σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι κατόρθωσαν να αριστεύσουν σε διάφορους τομείς της κοινωνίας μας έχοντας μία ειδική ανάγκη.
Ξεκινάμε, λοιπόν, με τον Στίβεν Χόκινγκ που, έπειτα από εξετάσεις διαγνώστηκε, το 1963, με ξαφνική ασθένεια στους νευρώνες, γνωστή ως Νόσος Λου Γκέριγκ. Παρόλο που οι γιατροί δεν του έδωσαν πολλές ελπίδες για να συνεχίσει τις σπουδές του, εκείνος συνέχισε απτόητος το έργο του και πέρα από τα πολλά θεωρήματά του στα μαθηματικά, το 1988, εξέδωσε το διάσημο βιβλίο του «Το Χρονικό του Χρόνου», το οποίο έμεινε στη λίστα των Sunday Times για 237 εβδομάδες.
Έπειτα, άξια αναφοράς είναι και η περίπτωση της γνωστής Αμερικανίδας συγγραφέως Έλεν Κέλερ. Η Κέλερ έχασε την ακοή και την όρασή της μετά τη γέννηση της. Ωστόσο, δεν πτοήθηκε. Με τη βοήθεια της δασκάλας της, Άννι Σάλιβαν, μετά από κάποια χρόνια μπορούσε να επικοινωνεί και κατάφερε, το 1904, να αποφοιτήσει από το Ράντκλιφ, λαμβάνοντας έτσι την πρώτη θέση του ατόμου με ειδικές ανάγκες που αποφοίτησε από Σχολή Καλών Τεχνών. Είχε πει κάποτε: «Κράτησε το πρόσωπο κάτω από τις ηλιαχτίδες και δεν θα δεις ποτέ σκιά», πράγμα άτοπο στην κυριολεκτική του σημασία, αλλά τόσο ουσιώδες στη μεταφορική, καθώς, γράφοντας δώδεκα βιβλία, έδειξε πραγματικά ότι έμεινε κάτω από τις ηλιαχτίδες και νίκησε τη μοίρα της.
Ένα ακόμα σπουδαίο παράδειγμα είναι ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Στο μυαλό του ιδιοφυούς συγγραφέα είχε βρει θέση η παράνοια, η οποία ηρεμούσε μόνο όταν ζωγράφιζε. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, φιλοτέχνησε πάνω από 900 πίνακες πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Όντας γιος πάστορα, ο Βαν Γκογκ ζωγράφιζε έναν κόσμο που έμοιαζε ξένος στα μάτια του. Βαθύτατα καταθλιπτικός, επιχείρησε μετά από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα να βάλει τέλος στη ζωή του. Έφυγε από τη ζωή στις 29 Ιουλίου του 1890. Πριν τον θάνατό του, είχε γράψει τις εξής λέξεις: «Η λύπη θα κρατήσει για πάντα».
Τέλος, ένεκα των ημερών, ας μην ξεχνάμε την Μάρλα Ράνιαν που, στον κόσμο της, τα πάντα είναι θολά. Όμως, η συγκεκριμένη γυναίκα από το Γιουτζίν του Όρεγκον, κατόρθωσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, το 2000, να προκριθεί. Η Μάρλα κατάφερε να αναδειχθεί τρεις φορές πρωταθλήτρια Αμερικής στα 5.000 μέτρα και κατέκτησε 4 μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Μέχρι σήμερα, είναι συνεπής σε έναν στόχο: Να ξεπερνά τον εαυτό της.
ΥΓ. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να τα καταφέρει, αρκεί να κυνηγά τα όνειρά του. Εσύ, που αυτή τη στιγμή διαβάζεις αυτό το κείμενο, μη σταματήσεις ποτέ να παλεύεις για αυτά…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Στήβεν Χόκινγκ, wikipedia.org, Διαθέσιμο εδώ
- Έλεν Κέλερ, wikipedia.org, Διαθέσιμο εδώ
- Βίνσεντ βαν Γκογκ, wikipedia.org, Διαθέσιμο εδώ
