Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Τα πράγματα είναι απλά. Είτε η κυρία Κεραμέως δεν κατανόησε τα αιτήματα της κοινωνίας είτε δεν τα άκουσε ποτέ. Κι αυτό διότι με τη μεταρρύθμιση στο εκπαιδευτικό σύστημα, και συγκεκριμένα στον τρόπο πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, κατάφερε να προκαλέσει την αντίδραση χιλιάδων μαθητών και φοιτητών, «επιτυχόντων» και μη, για την περίφημη Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής. Με την καθιέρωση της ΕΒΕ, φέτος, οι πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις επαληθεύτηκαν:
- Από τους 75.435 υποψήφιους ΓΕΛ, εκτός Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης έμειναν 25.014 υποψήφιοι
- Από τους 16.655 υποψήφιους ΕΠΑΛ, εκτός έμειναν 10.584
- Συνολικά, μαζί και με όσους έκαναν χρήση του 10%, από τους 103.468 υποψηφίους, 40.229 έμειναν εκτός Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
- Η Αρχιτεκτονική Σχολή Ξάνθης έμεινε κενή χωρίς εισακτέους
- Η Σχολή Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος Δράμας είχε παρόμοια μοίρα
- To Τμήμα Φυσικής Καβάλας είχε 11 επιτυχόντες
- Το Μαθηματικό Σάμου είχε 6 επιτυχόντες
- Το Τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων Κοζάνης είχε 3 επιτυχόντες
- Το Τμήμα Μαθηματικών Καστοριάς είχε 6 εισακτέους
- Το Τμήμα Περιβάλλοντος Λάρισας είχε 6 επιτυχόντες.
Πηγή εικόνας: eretikos.gr
Με βάση αυτά τα δεδομένα, θέλω πρώτα να απαντήσω στο επιχείρημα «ας γράφανε, να περνάγανε».
Το πρόβλημα στο συγκεκριμένο επιχείρημα είναι ότι δεν λαμβάνει υπόψιν τόσο τις συνθήκες προετοιμασίας των υποψηφίων τα τελευταία 2 χρόνια όσο και την αξία των σχολών στην επαρχία. Τα ΑΕΙ στην επαρχία αποτελούν μία αξιόπιστη και ποιοτική επιλογή για τους υποψήφιους, ενώ συγχρόνως αναζωογονούν τις τοπικές κοινωνίες. Με την ΕΒΕ, όσα τμήματα τα προηγούμενα χρόνια δεχόντουσαν φοιτητές με βαθμολογίες κάτω του 10, φέτος είχαν ελάχιστους ή και καθόλου εισακτέους
Επιπρόσθετα, από πότε η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να απευθύνεται μονάχα σε ένα περιορισμένο, προκαθορισμένο αριθμό νέων; Γιατί η προσφορά παιδείας και μόρφωσης πρέπει να παγιδεύεται σε περιορισμούς βασισμένους στην ανισότητα που πηγάζει από την προχειρότητα στον σχεδιασμό; Γιατί, ενώ η μόρφωση είναι το ζητούμενο για τη δημιουργία κοινωνιών αξιών και προοπτικών, εμείς αποκλείουμε κόσμο από αυτή;
Υπάρχουν διαβαθμίσεις στις σχολές, στις βάσεις τους, ανάλογα με τη ζήτηση. Ένας φοιτητής ο οποίος θα συγκεντρώσει μικρό αριθμό μορίων, δεν θα εισαχθεί σε μία σχολή αυξημένης ζήτησης. Και ορθό είναι αυτό. Γιατί, όμως, να μην έχει την ευκαιρία να εισαχθεί στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση; Και δεν μιλάμε για βαθμούς του 2,3 και 4. Διαχρονικά, είναι ελάχιστοι κάθε χρόνο οι φοιτητές με αυτούς τους βαθμούς. Εδώ έχουμε αποκλεισμό 40.000 νέων. Λιγότεροι νέοι στα Πανεπιστήμια, ισοδυναμεί με μια οικονομία χαμηλού κόστους, μια οικονομία φθηνού εργατικού δυναμικού.
Αλλά ακόμα κι όλα σωστά να έγιναν. Όταν ένα εκπαιδευτικό σύστημα αφήνει 40% των υποψηφίων εκτός ΑΕΙ, μάλλον δυσλειτουργεί. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι 4 στους 10 υποψήφιους είναι ανίκανοι να προχωρήσουν στην ανώτατη εκπαίδευση.
Δεν είμαι της άποψης να μπουν όλοι παντού χωρίς κανένα κριτήριο και χωρίς διαβάθμιση. Θεωρώ, όμως, τον συγκεκριμένο σχεδιασμό πρόχειρο, δυσλειτουργικό και αναχρονιστικό. Α, και μεροληπτικό.
Βεβαίως, μεροληπτικό. Διότι ένας φοιτητής με χαμηλή συγκέντρωση σε μόρια δεν είναι ικανός να εισαχθεί στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αλλά με υψηλή συγκέντρωση σε Ευρώ μπορεί μέσω ενός Ιδιωτικού Κολλεγίου να σπουδάσει και να έχει ίσα επαγγελματικά δικαιώματα με τον απόφοιτο δημόσιου πανεπιστημίου. Έτσι, καταλύεται το επιχείρημα περί αριστείας και ικανοτήτων, αφού πολύ απλά η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν θέτει κανέναν τέτοιο προβληματισμό. Ο εκπαιδευτικά άριστος και ο οικονομικά άριστος, την επόμενη ημέρα, θα έχουν ίσα επαγγελματικά δικαιώματα.
Άραγε, όσοι σήμερα χρησιμοποιείτε το επιχείρημα «ας έγραφε να πέρναγε», αν αύριο το παιδί σας τελειώσει το δημόσιο πανεπιστήμιο με χίλιες δυο δυσκολίες και κόπο, ενώ ένα άλλο παιδί το ιδιωτικό κολλέγιο και έχει ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με το δικό σας, τι θα σκεφτείτε; «Ας πληρώναμε να πέρναγε πιο εύκολα»;
Πρέπει, όμως, να είμαστε λογικοί. Μεταρρύθμιση χρειάζεται. Η μεταρρύθμιση είναι κοινωνική ανάγκη και απαίτηση. Πρέπει, όμως, αυτή να γίνει στη λογική της προόδου και του εκσυγχρονισμού των πανεπιστημίων μας. Με την εξασφάλιση πόρων για προσωπικό, για έρευνα, για υποδομές. Η μεταρρύθμιση πρέπει να σηματοδοτήσει μια νέα εποχή για τα ΑΕΙ μας. Η νέα εποχή οφείλει να χαρακτηρίζεται από ευκαιρίες, από έμφαση στην προσπάθεια, τη βελτίωση, την έρευνα, την καλλιέργεια, την ουσιαστική παιδεία.
Πρέπει να δοθεί έμφαση στη δημόσια εκπαίδευση, χωρίς, όμως, έχθρα προς την ιδιωτική. Δεν μας φταίει η ιδιωτική πρωτοβουλία, επειδή δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα άξιο εκπαιδευτικό σύστημα. Το δημόσιο πανεπιστήμιο, όμως, ήταν και είναι ο μοχλός της κοινωνικής κινητικότητας. Μέσω αυτού παιδιά από «μη-προνομιούχες» οικογένειες κατάφερναν να αλλάξουν ριζικά τις ζωές τους.
Με αποκλεισμούς, δεν δομείς κοινωνίες. Τις κατεδαφίζεις. Θέλουμε μεταρρύθμιση, όχι προχειρότητα και μεροληψία. Κι αν θέλουμε νέους που θα αλλάξουν την κοινωνία αυτή, πρέπει να επικεντρωθούμε στην ποιότητα του σχολείου και όχι στην αυστηρότητα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Βάσεις 2021: Οι Σχολές με ελάχιστους ή και καθόλου εισακτέους, news247, διαθέσιμο εδώ
- Βάσεις 2021: Η ΕΒΕ έβαλε «κόφτη» σε πάνω από 13.000 υποψήφιους, dikaiologitika.gr, διαθέσιμο εδώ
