Της Μυρτώς Κατσούλη,
Σε ζεστό, ακόμα, κλίμα Τόκιο Δύο Χιλιάδες Είκοσι (ένα), με τους Ολυμπιακούς να έχουν ολοκληρωθεί και τους Παραολυμπιακούς να έχουν μόλις ξεκινήσει, οι Έλληνες αθλητές κατάφεραν να σηκώσουν τη χώρα ψηλά και να την απαλύνουν, έστω και για λίγο, από τις δυσκολίες που βίωνε, αλλά και που εξακολουθεί να βιώνει. Και, φυσικά, μόνο συγχαρητήρια αξίζουν στους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι δεν παράτησαν την προσπάθεια, την προπόνηση και το όνειρο, παρά τις δυσμενείς περιστάσεις που αντιμετώπιζε η παγκόσμια κοινωνία, και με τις επιτυχίες τους ανέδειξαν τον κόπο τους, αλλά και την ελπίδα, ότι κάποιες αναλλοίωτες αξίες δεν θα πρέπει να τις ξεχάσουμε.
Ανεξάρτητα πάντως από το τελικό αγωνιστικό αποτέλεσμα, κάθε αθλητής και μόνο με τη συμμετοχή του σε μία τέτοια διοργάνωση είναι αξιέπαινος. Διότι η πρόκριση για τους Ολυμπιακούς προαπαιτεί μία σειρά διακρίσεων, που με τη σειρά τους χρειάζονται εμμονή, επιμονή και πολλή προπόνηση. Ο δρόμος, δηλαδή, προς την επιτυχία είναι δύσβατος και μακρύς.
Και δεν είναι μόνο δύσκολες οι αυτονόητες θυσίες που ένας αθλητής κάνει για να πετύχει τον στόχο του, αλλά και η γενικότερη στάση ζωής και η νοοτροπία που οφείλει να ακολουθεί και, πρωτίστως, να πρεσβεύει. Η προπόνηση, δηλαδή, όπως άλλωστε και κάθε άλλη ρουτίνα, εκτός από σωματική άσκηση και καταπόνηση είναι και μία ψυχολογική δοκιμασία. Ο αθλητής πρέπει να είναι συνεπής, πειθαρχημένος, υπάκουος, να ξεπερνά τα προσωπικά του προβλήματα και να αφιερώνεται αποκλειστικά στην ατομική του βελτίωση. Δύσκολες μέρες δεν χωρούν και, φυσικά, ένας καλός καθημερινός προγραμματισμός είναι απαραίτητος για την προετοιμασία των αγώνων.
Και ιδιαίτερα στα ατομικά αθλήματα, όπου το βάρος προπόνησης «πέφτει» στον έναν αθλητή, φυσικά η πίεση είναι τεράστια σε κάθε επίπεδο. Και ειδικά στην Ελλάδα, που κατά κόρον η όποια αθλητική πρωτοβουλία δεν διευκολύνεται από τον κρατικό μηχανισμό, είναι λογικό να δημιουργείται ένα επιπλέον βάρος στους αθλητές για να πραγματοποιήσουν τους στόχους και τα όνειρά τους. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, σε συνδυασμό με τις δύσκολες συνθήκες προπόνησης, πολλοί και μάλιστα καλοί αθλητές σταματούν να αγωνίζονται, όχι μόνο σε επαγγελματικό, αλλά και σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Γιατί δεν είναι εύκολο ένας άνθρωπος να είναι απόλυτα πορωμένος και πιστός στην προπόνηση και στον τρόπο ζωής της προπόνησης, που απαιτεί αυταπάρνηση και ολοκληρωτική αποξένωση από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Θέλει τρομαχτική ψυχική δύναμη το πρωινό ξύπνημα, η σωστή διατροφή, η επιμονή στην επανάληψη, τα νεύρα του προπονητή, τα παράπονα των φίλων και η στέρηση από άλλα εξίσου σημαντικά πράγματα, που δημιουργούν απωθημένα, που δεν γυρίζουν πίσω.
Παρ’ όλα αυτά, θα λέγαμε ότι τόσο ο ερασιτεχνικός όσο και ο επαγγελματικός αθλητισμός μόνο καλά προσφέρουν στον άνθρωπο και τον γεμίζουν με ανεξίτηλες αναμνήσεις. Η χαρά και η συγκίνηση ενός μεταλλίου δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο συναίσθημα, καθώς η ανταμοιβή αυτή είναι το μεγαλύτερο δώρο και ίσως και το μεγαλύτερο κίνητρο για έναν αθλητή να συνεχίσει ακάθεκτος την πορεία του. Η νίκη συνιστά μία δικαίωση, αλλά και η ήττα πολλές φορές από έναν δύσκολο αγώνα δίνει κουράγιο για το επόμενο βήμα και βοηθά τον αθλητή να έρθει σε επαφή με τα λάθη και τις αστοχίες του.
Σε κάθε περίπτωση, ο απλός αθλητισμός αλλά και ο πρωταθλητισμός δίνουν απλόχερα αμέτρητα ψυχικά εφόδια στον άνθρωπο, χτίζουν χαρακτήρες και δοκιμάζουν τα όποια ψυχικά όρια και αποθέματα. Παρά την κούραση, την πειθαρχία και την εγκράτεια και παρά την καλή ή κακή απόδοση στους αγώνες, ο αθλητισμός είναι από τις πιο ωραίες, δύσκολες και συναισθηματικά φορτισμένες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, που έχει πάντα σαν φυλαχτό και που μπορεί να χρησιμοποιεί για να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις πιο ψύχραιμα, ορθολογικά και επιτυχημένα.
Ένα μεγάλο εύγε, λοιπόν, σε κάθε Έλληνα αθλητή που συμμετείχε στους φετινούς αγώνες και κατόρθωσε να βρεθεί εκεί, να ξεπεράσει τις δυσκολίες, να αγωνιστεί και να διεκδικήσει μία θέση για τον ίδιο και την Ελλάδα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Θοδωρής Ιακωβίδης: Το «αντίο» του προκαλεί ομοβροντία συμπαράστασης, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ
