Της Αριάδνης – Παναγιώτας Φατσή,
Υπάρχουν κάποιες προσωπικότητες της πολιτικής ζωής που δέχονται το σεβασμό και το θαυμασμό του ευρέος κοινού, σε όποια πολιτική παράταξη και αν ανήκουν. Ένα από αυτά τα πρόσωπα υπήρξε και ο Λεωνίδας Κύρκος, ο οποίος «έφυγε» πριν 10 χρόνια. Στο πλαίσιο της σημερινής μέρας και του αφιερώματος σε αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα, εκπονήθηκε τούτη η ξεχωριστή βιβλιοπαρουσίαση, που αφορά γεγονότα της ζωής του μεγάλου πολιτικού. Πρόκειται για το βιβλίο «Λεωνίδας Κύρκος: Η τελευταία μάχη», της Αλίκης Χατζή, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Επίκεντρο.
Η Αλίκη Χατζή είναι δημοσιογράφος με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα έλαβε μαθήματα δημοσιογραφίας. Επί αρκετά χρόνια εργάζεται και έχει εργαστεί σε αρκετά γνωστές εφημερίδες και περιοδικά, αλλά και στην ελληνική τηλεόραση. Το βιβλίο αυτό αποτελείται από βιώματα που η συγγραφέας αποκόμισε από την προσωπική της γνωριμία με το Λεωνίδα Κύρκο, αλλά γράφτηκε μετά από αίτημα του ίδιου. Όπως αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου η ίδια η Αλίκη Χατζή, έναν χρόνο περίπου πριν από τον θάνατό του, ο Κύρκος της ζήτησε να γράψει όσα της εκμυστηρεύτηκε και να φροντίσει να δημοσιευτεί. Η ίδια ήταν διστακτική να αναλάβει αυτό το έργο, καθώς δεν επιθυμούσε να θεωρηθεί αυτό μια απόπειρα να εκμεταλλευτεί τη γνωριμία, αλλά τελικά αποφάσισε ότι δε μπορούσε να αρνηθεί.
Ποια ήταν, όμως, η τελευταία μάχη του Λεωνίδα Κύρκου; Για να παρακολουθήσει κανείς την υπόθεση του βιβλίου, πρέπει να διαθέτει ορισμένες βασικές γνώσεις για την ταυτότητα και το έργο του. Ο Κύρκος υπήρξε συνιδρυτής του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, διετέλεσε βουλευτής, αλλά και επικρίθηκε για τη σύμπραξη του ΣΥΝ στην κυβέρνηση Τζαννετάκη. Προτάθηκε το 2000 για το ύψιστο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, χωρίς, όμως, να εκλεγεί.
Λόγω κάποιων πιο μετριοπαθών στάσεων που εισέφερε στον πάλαι ποτέ ΣΥΝ, αλλά και των ενωτικών του αντιλήψεων, ο Κύρκος αποφάσισε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη για την ηγεσία του κόμματος, μετά την παραίτηση του Αλέκου Αλαβάνου, πράγμα το οποίο και έπραξε, διότι θεωρούσε την υποψηφιότητα Τσίπρα, κατά τα δικά του λεγόμενα, «βιαστική». Αυτό, όμως, που μαθαίνουμε από το βιβλίο της Χατζή είναι ότι η περίφημη αυτή ανακοίνωση προς υποστήριξη του Κουβέλη είχε «λογοκριθεί» κατά έναν τρόπο, ώστε δεν εμφανίστηκε ολόκληρη, πράγμα που είχε πικράνει ιδιαίτερα τον Κύρκο.
Αυτή ήταν μόνο η αρχή αρκετών συγκυριών και περιστατικών που στενοχώρησαν το Λεωνίδα Κύρκο. Όντας ο ίδιος ενωτικός και ειρηνοποιός πολιτικός, οραματιζόταν την ελληνική αριστερά υπό ένα ευρωπαϊκό πρίσμα και έβλεπε με απογοήτευση ότι τα νέα σε ηλικία στελέχη παρουσίαζαν συμπεριφορές που οδηγούσαν σε μεγαλύτερη πόλωση και σε παλαιότερες, όχι τόσο θετικές αναμνήσεις από τον αριστερό χώρο. Προϊόντος του χρόνου, ο Κύρκος προς κατάπληξή του και μεγάλη του πίκρα κατάλαβε ότι όλα όσα είχε προσπαθήσει να δώσει στην ελληνική αριστερά είχαν ουσιαστικά καταστραφεί, ενώ παράλληλα ακόμη και άνθρωποι που είχαν συνεργαστεί παλαιότερα μαζί του στο χώρο της πολιτικής έδειχναν πια να μην τον υπολογίζουν, και μάλιστα να δυσανασχετούν με τις ενέργειες και δηλώσεις του, όταν αυτές δεν ήταν σύμφωνες με τις δικές τους επιδιώξεις.
Το βιβλίο, στη συνέχεια, παρουσιάζει μια άγνωστη σε πολλούς ιστορία, που, όμως, δείχνει πόσο καίρια θεωρούσε τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων ο Κύρκος. Το 2009, μετά από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε ζητήσει από το Φώτη Κουβέλη να αναλάβει το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο Κύρκος, βλέποντας ότι ίσως το πολιτικό του όραμα για μια κυβέρνηση συνεργασίας αριστερών και κεντροαριστερών δυνάμεων θα μπορούσε να υλοποιηθεί επιτέλους, προσπάθησε να πείσει τον Κουβέλη να δεχτεί, χωρίς, όμως, επιτυχία. Παρά το γεγονός ότι είχε απογοητευθεί από τα τεκταινόμενα εντός της Αριστεράς, ο αλλοτινός ηγέτης της εγχώριας Ανανεωτικής Αριστεράς, σε κάθε περίπτωση που μπορούσε, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κάνει αυτό που θεωρούσε καλύτερο για την πολιτική ζωή της χώρας, βάσει των δικών του απόψεων.
Η «τελευταία μάχη», στην οποία αναφέρεται το βιβλίο, ήταν μια εκδήλωση που συνέβη τον Ιανουάριο του 2010, με πρωτοβουλία του ίδιου του Κύρκου. Αν και η υγεία του ήταν σε κάκιστη κατάσταση, ο ίδιος είχε την ιδέα, λόγω και των πρωτοφανών συνθηκών που καλούνταν τότε να αντιμετωπίσει η χώρα, να φιλοξενήσει πολιτικούς αρχηγούς, άλλα πολιτικά πρόσωπα και εκπροσώπους του Τύπου, ώστε να μοιραστεί μαζί τους τις σκέψεις του για τις ανάγκες της χώρας σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή και να κάνει, ουσιαστικά, ένα κάλεσμα για συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων. Η Αλίκη Χατζή περιγράφει με γλαφυρό τρόπο και με έκδηλη συγκινησιακή φόρτιση που είχε για εκείνη το γεγονός πώς ο Κύρκος, παρά την εξάντληση και την κατάσταση της υγείας του, μπόρεσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εκδήλωσης, καθιστώντας αυτήν μια από τις τελευταίες του «πολιτικές πράξεις».
Την επόμενη μέρα της εκδήλωσης, ο Κύρκος ζήτησε από την Αλίκη Χατζή να συγγράψει ένα πόνημα για όσα είχαν γίνει, όχι μόνο την προηγούμενη βραδιά, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του δράσης των τελευταίων ετών. Κάπως έτσι, φτάνουμε με κυκλικό τρόπο στην αρχή της βιβλιοπαρουσίασης αυτής και στο πώς αυτό το βιβλίο έφτασε σε εμάς. Όσο για τη δική μας άποψη, το έργο της Αλίκης Χατζή έχει γρήγορο ρυθμό, ενδιαφέροντα γεγονότα που ίσως δε γνωρίζατε, αλλά και μια γραφή απλή και συνάμα συναισθηματικά φορτισμένη. Το προτείνουμε ανεπιφύλακτα!
