Του Γιώργου Πασσά,
Μετά και την οριστική έγκριση του εμβολίου της Pfizer από τον αμερικανικό FDA, ο δρόμος για τον ακόμη μαζικότερο εμβολιασμό είναι ανοιχτός διάπλατος και τα σκυλιά δεμένα. Σε μία χρονική περίοδο, που τα νέα ραντεβού στη χώρα μας ολοένα και λιγοστεύουν, η εξέλιξη αυτή δύναται να δημιουργήσει νέο κύμα προθυμίας εμβολιασμού. Αλλά και να μην, μικρό το κακό.
Το κράμα των προσωπικοτήτων που αρνούνται να εμβολιαστούν παρουσιάζει ποικίλες ιδιομορφίες, περιλαμβάνοντας στελέχη απ’ άκρη σ’ άκρη του πολιτικού φάσματος, όπως και πολίτες κάθε κοινωνικοοικονομικής τάξης. Απ’ όλους, όμως, η πιο ενδιαφέρουσα ομάδα είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως μία: οι «βλέποντας και κάνοντας». Το εξαιρετικά ενδιαφέρον της περίπτωσής τους δεν έγκειται τόσο στον παραλογισμό των θεωριών που ενστερνίζονται, όσο στη στάθμιση των κριτηρίων τους. Και αυτό, επειδή αυτού του είδους οι αρνητές είναι μεν οι πιο «διαλλακτικοί», πλην όμως και οι πιο ιδιοτελείς, αναμένοντας να παρακολουθήσουν την κατάληξη του εν εξελίξει πειράματος που διαδραματίζεται ολόγυρά τους, προκειμένου εκείνοι εν συνεχεία, με πάσα πλέον βεβαιότητα και ασφάλεια, να εμβολιαστούν επίσης.
Αυτή, θα μπορούσε να πει κανείς, πρέπει να είναι η πολυπληθέστερη υποομάδα των αρνητών και αυτή ακριβώς θα επηρεαστεί πιθανότατα περισσότερο από την οριστική έγκριση του εμβολίου. Βεβαίως, ακόμη και τώρα, κάποιοι από αυτούς θα παραμείνουν αμετακίνητοι, ίσως με το επιχείρημα πως «μόνο το εμβόλιο της Pfizer εγκρίθηκε και αυτό από τον FDA, όχι από την Ε.Ε.». Όποιος θέλει να ψάξει για δικαιολογίες, πάντα θα τις βρίσκει. Απλώς, ανάλογα με την αστειότητα αυτών, θα εκτίθεται ολοένα και περισσότερο. Και για να αποδείξει μετά πως ούτε αστείος είναι μα ούτε και εκτεθειμένος, θα γίνεται ολοένα πιο φωνακλάς, αδιάλλακτος και παράλογος. Και ο αέναος αυτός φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται εσαεί.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και αν δεν δημιουργήσει η έγκριση νέο εμβολιαστικό κύμα, η αρχή του τέλους για όλο αυτό ήδη προδιαγράφεται. Στις Η.Π.Α. έχουν ξεκινήσει, ευθύς αμέσως μετά την έγκριση του FDA, οι απαραίτητες διεργασίες προκειμένου ο εμβολιασμός να γίνει υποχρεωτικός σε πανεπιστήμια, κλειστούς χώρους, για τους εργαζομένους, με τάση προς την καθολικότητα, στις περισσότερες πολιτείες ανά την αμερικανική επικράτεια.
Έτσι πρέπει να γίνει και εδώ, τόσο στην Ευρώπη γενικώς, όσο και στην Ελλάδα ειδικώς. Ως προσωρινό μέτρο με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, η διάσπαση της κοινωνικής συνοχής (με τις περισσότερες δραστηριότητες να πρόκειται να επιτραπούν μονάχα σε εμβολιασμένους) μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Είναι θλιβερή, πράγματι. Όμως, στα δικά μου μάτια, δεν φαίνεται να διαγράφεται ουδεμία εναλλακτική λύση, καμία άλλη διέξοδος, με την εκθετική αύξηση των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των νεκρών να επέρχεται ειδάλλως νομοτελειακά (όπως ήδη συμβαίνει), ενδεχόμενο που με τη σειρά του οδηγεί σε νέο τραγικό δίλημμα: νέο lockdown και οικονομική συντριβή από τη μία, υγειονομική τραγωδία και χιλιάδες νεκροί από την άλλη. Ούτως ή άλλως, η οριστική έγκριση μειώνει κατά πολύ και το πολιτικό κόστος για την αντίστοιχη κυβέρνηση, απαλλάσσοντάς την από ένα μεγάλο βάρος.
Μέχρι τώρα, σε μία ακραία και στρεβλή εφαρμογή του «συμμετοχή των πάντων στη λήψη των αποφάσεων και στα κοινά», έχουμε καταλήξει όλοι, τενίστες, δασοφύλακες, δισκάδες, εστιάτορες κ.ο.κ. σε τέτοιο σημείο έπαρσης, ώστε να ξέρουμε όλοι, τέλεια και για τα πάντα τι ακριβώς ισχύει, συχνότατα μάλιστα με την ελάχιστη δυνατή ενημέρωση (ή μάλλον ακριβώς λόγω αυτής). Από τη συνθήκη αυτή αποκλείεται να απαλλαγούμε. Οι πολιτικοί/οπαδοί/νομικοί/γιατροί/γεωπόνοι/ιστορικοί/οικονομολόγοι κτλ. του καναπέ πάντα θα υπάρχουν και, λόγω της ιδιαίτερης φύσης τους, διαρκώς θα ακούγονται περισσότερο απ’ όλους τους υπόλοιπους. Στο συγκεκριμένο θέμα, όμως, ευελπιστώ πως πλέον θα ηρεμήσουν, έστω και προσωρινά. Εξάλλου, δεν τους τελειώνουν ποτέ τα θέματα στα οποία διαθέτουν πτυχίο εξειδίκευσης.
Όπως και να έχει, έχουμε μία ιστορική ευκαιρία να χτίσουμε πάνω στα θεμέλια που θέτει η επιστήμη. Να δώσουμε μία γερή, θριαμβευτική γροθιά στις συνωμοσιολογίες, σε όσους εκμεταλλεύονται την αμάθεια και την ημιμάθεια του κόσμου, σε όσους διαλύουν τη σπουδαιότητα της ηθικής, όπως και ένα πατ-πατ συμφιλίωσης στην πλάτη σε εκείνους που έβαλαν το «εγώ» πάνω από το «εμείς» και στους τόσο κοντινούς ανθρώπους μας, με τους οποίους παρεξηγηθήκαμε ή τσακωθήκαμε.
Πρέπει πάση θυσία να ξεπεράσουμε τους διχασμούς, όσο δύσκολο και ανέφικτο και αν ακούγεται αυτό. Αλλά εν προκειμένω, όπως και σε άλλες κατά καιρούς περιπτώσεις, η τεκμηριωμένη αλήθεια παραείναι σπουδαία για να την παραβλέπουμε διαρκώς. Και κακά τα ψέματα, ας παραδεχτούμε πως ένα «στα ‘λεγα», έστω μια στο τόσο, όλοι απολαμβάνουμε να το λέμε.
