Της Ειρήνης Κοτρούτσου,
Για τρία πράγματα μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος σ’ αυτήν τη ζωή: Για το αποτέλεσμα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης στην Ελλάδα, για την στήριξη των Αμερικανών και των Ισραηλινών στην πατρίδα μας και για την σκληρή πραγματικότητα ότι ποτέ κανένας ρομαντικός, που αδυνατεί να ισορροπήσει συναίσθημα και λογική, δε θα καταφέρει να αλλάξει τον κόσμο.
Κάθε κοινωνία αγκομαχάει και προσπαθεί να μη διαλυθεί στη διάρκεια των κρίσεων που καλείται να αντιμετωπίσει. Σήμερα, πιο χρήσιμοι για τις κοινωνίες είναι οι διαχειριστές αυτών των κρίσεων -πάντοτε εξειδικευμένοι- και όχι οι ρομαντικοί, που καθήμενοι σε ένα ροζ (συνήθως) σύννεφο και με μόνη εξειδίκευση στο όνειρο, οραματίζονται ουτοπικές (ή καλύτερα δυστοπικές), ανεφάρμοστες και ανεδαφικές λύσεις. Έχουμε ανάγκη ανθρώπους των έργων και των πράξεων από την στιγμή που κινούμαστε εντός ενός πλαισίου, έχουμε ήδη χτίσει τις ζωές μας πάνω σε ορισμένα δεδομένα και ακολουθούμε εδώ και χρόνια ένα συγκεκριμένο μοντέλο προόδου και ανάπτυξης. Έχουμε τερματίσει τις ιδεολογικές μας μηχανές. Υπάρχει, άραγε, χώρος αμφοτέρωθεν για εκείνους που το μόνο που έχουν να εισφέρουν είναι ιδεολογία;
Στα του οίκου μας, είδαμε όλοι τι αποτέλεσμα είχε το εμπόριο ελπίδας και ροζ επαναστατικής ιδεολογίας από ανθρώπους ανίκανους να ανταπεξέλθουν τόσο στις συνθήκες που υφίσταντο όσο και στις συνθήκες που οι ίδιοι δημιούργησαν στη συνέχεια. Γίναμε όλοι μάρτυρες καταστροφής, γιατί το μόνο όπλο που είχαν στην φαρέτρα τους -οι περισσότεροι- ήταν η σπουδή κομματικών φυλλάδων και ξεπερασμένων θεωρητικών. Καμία διάθεση για προσγείωση στην πραγματικότητα δεν επέδειξαν, καθώς γνώριζαν ότι δεν είχαν τα τυπικά προσόντα να την αντιμετωπίσουν. Οι ιδέες μόνο δεν φτάνουν και εν προκειμένω δεν έκαναν καν πιο υποφερτή την πραγματικότητα, όπως συνήθως καταφέρνουν να κάνουν οι ιδέες. Χωρίς κομματική έξαψη, αυτό δεν είναι άλλη μια επίθεση στην ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είναι το πιο οικείο παράδειγμα, είναι ιστορία και απλά αποδεικνύει ότι γενικά τα ιδεολογικά φούμαρα, οι ακατάρτιστες ομάδες, τα αδαή και επιπόλαια άτομα δεν έχουν θέση στον σύγχρονο κόσμο, γιατί οδηγούν όσους τους ακολουθούν στον γκρεμό. Δεν έχουμε ανάγκη επαναστάτες, έχουμε ανάγκη καταρτισμένους διαχειριστές κρίσεων σε ένα σύστημα με σταθερές, που πρακτικά και αποδεδειγμένα δουλεύει και έχει γίνει αποδεκτό. Είναι το μόνο που εξακολουθεί να αξίζει και την ιδεολογική υποστήριξή μας και για αυτό παλεύουμε.
Οι κυβερνήσεις χρειάζονται τεχνοκράτες και πολιτικούς. Το μείγμα, όμως, αυτό πρέπει να είναι καλά δουλεμένο, ώστε να υπάρχει ευθεία νομιμοποίηση από το λαό – για να μην ξεχνάμε και τα βασικά. Το σύστημα που ακολουθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για παράδειγμα, με έναν αιρετό υπουργό και τεχνοκράτες υφυπουργούς φαίνεται να πηγαίνει εξαιρετικά καλά – κρίνοντας πάντα από το αποτέλεσμα. Είναι συνταγή επιτυχίας οι τεχνοκράτες στις κυβερνήσεις, για τον απλούστατο λόγο ότι προβαίνουν στις απαραίτητες αλλαγές και παίρνουν τις δύσκολες αποφάσεις, γιατί δεν φοβούνται να «σπάσουν αυγά», δεν κατεβαίνουν στην εκλογική κονίστρα για να ζητιανέψουν ψήφους, δεν χρειάζονται χειρουργική επέμβαση για να ξεκολλήσουν από την καρέκλα της εξουσίας. Και το σημαντικότερο; Έχουν τη γνώση των αντικειμενικών δεδομένων και είναι οι μόνοι που δικαιούνται να έχουν γνώμη στα τεχνικά και ειδικά ζητήματα. Για να το πούμε λαϊκότροπα και να ευθυμήσουμε: «ξέρουν πού τους παν’ τα τέσσερα».
Τελικά, το πρόβλημα με τους ανθρώπους ίσως να μην είναι ότι είναι παντελώς αδαείς, αλλά ότι ξέρουν πολλά πράγματα που τελικά δεν σημαίνουν τίποτα – για να παραφράσω μια ρήση του Ρόναλντ Ρίγκαν.
