Της Σοφίας Πεχλιβανίδου,
Γυναίκα: Μητέρα, σύντροφος, σύζυγος, φίλη, γειτόνισσα, επαγγελματίας, ασθενής, τόσοι ρόλοι, τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες, σύμβολα δύναμης, αυτοθυσίας, ρομαντισμού, αγάπης για τον εαυτό και τον συνάνθρωπο, συγκεντρωμένοι όλοι σε ένα πρόσωπο που πάντα βρίσκεται στο προσκήνιο, όμως συνήθως -δυστυχώς- για λόγους που θα ευχόμασταν να ήταν άλλοι.
Ο Robert Harling θέλοντας να αναδείξει όλους αυτούς τους ρόλους της γυναίκας, κάθε γυναίκας, έγραψε το 1987 ένα εξαιρετικό κείμενο, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, αυτή του θανάτου της αδελφής του από διαβήτη, με πρωτότυπο τίτλο Steel magnolias, που μεταφράζεται ως «Ατσαλένιες Μανόλιες» στα ελληνικά, και αποτελεί έναν φόρο τιμής σε όλες εκείνες τις «ατσάλινες» γυναίκες που αγωνίζονται στο προσωπικό τους πεδίο μάχης, παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες, παραμένοντας ωστόσο γαλήνια όμορφες, εύθραυστες, όπως το άνθος της μανόλιας, διατρανώνοντας πως η ανθεκτικότητα δεν προϋποθέτει σκληρότητα και η σκληρότητα δεν σημαίνει απουσία ευαισθησίας. Στο έργο του Harling, βλέπουμε έξι γυναίκες να συναντιούνται σε ένα κομμωτήριο κάπου στη Λουιζιάνα της Αμερικής και παρακολουθούμε κάθε μικρό ή μεγάλο γεγονός της ζωής τους να γίνεται κοινό μυστικό έξι φιλενάδων. Κάθε χαρά, κάθε λύπη, κάθε θυμός και κάθε ανάγκη τους εκφράζεται στην ιδιόμορφη μα τόσο αρμονική παρέα τους στον χώρο που επέλεξαν ως καταφύγιο συναισθημάτων που συχνά στον ανδροκρατούμενο κόσμο περνούν απαρατήρητα.
Διαχρονικά η θέση της γυναίκας έχει αμφισβητηθεί και αμφισβητείται ακόμα, θεωρώντας ότι οι ικανές γυναίκες είναι λίγες και συχνά ακόμη και οι ικανές δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε όλα. (Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άντρας που μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα και αν θα έπρεπε γενικώς να υπάρχει άνθρωπος που να είναι ικανός σε όλα, σαν να τρέχουμε σε αγώνα στίβου μετ’ εμποδίων και πρέπει κάποιος να διεκδικήσει την πρώτη θέση, αλλά είναι βολικότερο αν είναι άντρας). Η γυναίκα συχνά παρουσιάζεται ως συναισθηματική και υπερευαίσθητη, άρα και ακατάλληλη για να καταλάβει θέση λήψης αποφάσεων (χαρακτηριστικό η ελάχιστη παρουσία γυναικών στην πολιτική σκηνή) και φυσικά όλα αυτά αναφέρονται σε γυναίκες που τυγχάνει να ζουν στον δυτικό κόσμο όπου υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα (το κατά πόσο χαίρουν σεβασμού βέβαια είναι μία άλλη συζήτηση), διότι όπως μας επιβεβαιώνει η παγκόσμια επικαιρότητα υπάρχουν μέρη του κόσμου όπου η γυναίκα αποτελεί αναπαραγωγική «συσκευή» και η ζωή της ή αντίστοιχα η απώλεια αυτής δεν κοστίζει και κάτι.
Όσο κι αν σε ορισμένα αυτιά η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας, ο φεμινισμός και η ανάδειξη του ρόλου της σε όλα τα επίπεδα ακούγεται ως αστείο ή υπερβολικό αίτημα της εποχής («Μα αφού υπάρχει ισότητα, τι άλλο θέλετε;»), τα μηνύματα του κειμένου του Harling, η ανάγκη για ανάδειξη της πηγαίας δύναμης των γυναικών, η ανάγκη τους να εκφράσουν τα συναισθήματα, τους φόβους τους αλλά και την αγάπη και την αφοσίωση σε έναν κόσμο κατά τι σκληρό και βίαιο θα είναι πάντα εδώ να μας θυμίζει ότι η διεκδίκηση όσων αρμόζουν στις γυναίκες, δεν θα πάψει ποτέ να αποτελεί κοινωνική επιταγή.
Σκεπτόμενοι όλα αυτά, λοιπόν, ως θεατρική ομάδα που παρακολουθεί την επικαιρότητα επιλέξαμε ήδη από την περσινή θεατρική σεζόν, που διακόπηκε απότομα λόγω κορωνοϊού και κλειστών θεάτρων, να ανεβάσουμε τις «Ανθισμένες Μανόλιες», του R. Harling και πλέον μετά από αναβολές επί αναβολών, είμαστε στην ευχάριστη θέση να αναμένουμε την πρεμιέρα ενός έργου που αγαπήσαμε όλοι οι συντελεστές πολύ. Ταυτιστήκαμε με τις ηρωίδες, μας έκανε να σκεφτούμε τις δικές μας ζωές, ο καθένας και η καθεμιά μας για τους δικούς μας λόγους και σίγουρα μας έφερε πιο κοντά στα γεγονότα που μας συγκλόνισαν και μας συγκλονίζουν ακόμη, όσον αφορά την βία κατά των γυναικών, την υποτίμηση της γυναικείας ύπαρξης, αλλά και την δύναμη που έρχεται στο φως όταν παρίσταται ανάγκη, το ψυχικό σθένος και το θάρρος της γυναίκας που τολμάει να πει «όχι», να φωνάξει, να φύγει, να φτιάξει τη ζωή που της αξίζει όπως ακριβώς την ονειρεύεται χωρίς εκπτώσεις και αναλαμβάνοντας πλήρως το κόστος της επιλογής.
Η Τρούβυ, η Ανέλ, η Κλαίρη, η Γουίζερ, η Μαλύν και η Σέλμπυ έγιναν για εμάς, και ελπίζουμε και για πολλούς ακόμη που θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν το κείμενο του R. Harling με το καυστικό χιούμορ αλλά και την χαρακτηριστική ευαισθησία, γυναίκες σύμβολα. Γυναίκες που διαχειρίστηκαν τη χαρά, την ασθένεια, την εγκατάλειψη, τη θλίψη, την απώλεια, τον πόνο, το πένθος, γυναίκες που στάθηκαν στα πόδια τους, αλλά πρωτίστως στάθηκαν η μία στο πλευρό της άλλης με αγάπη ουσιαστική, ειλικρινή και ανιδιοτελή σαν μάνα προς κόρη, σαν αδελφή προς αδελφή, σαν την καλύτερη φίλη. Είναι έξι γυναίκες που καθεμιά κουβαλά ένα παρελθόν, διαχειρίζεται ένα παρόν και προσδοκά σε ένα δικό της μέλλον. Συναντήθηκαν σε μία γειτονιά, μοιράστηκαν εμπειρίες και συναισθήματα, διαφώνησαν, μάλωσαν, τα ξαναβρήκαν, στήριξαν η μία την άλλη στα εύκολα και στα δύσκολα και μπορεί φαινομενικά να μην έχουν κανένα κοινό, στην πραγματικότητα όμως το κοινό τους είναι ένα και είναι το σημαντικότερο: Η αγάπη για τη ζωή.
Η παράστασή μας ανεβαίνει στο Ανοιχτό Θέατρο Γιαννιτσών στις 22 & 23 Αυγούστου, στις 21:15 το βράδυ. Ως Καλλιτεχνικός Σύλλογος Θεάτρου «Θεατρικές Πινελιές» ελπίζουμε πάντα κάθε θεατρική παραγωγή να δώσει στον θεατή αυτό που αποκομίζουμε εμείς ως συντελεστές μπροστά και πίσω από τα σκηνικά και ειδικά οι «Ανθισμένες Μανόλιες» έχουν σίγουρα να δώσουν σε όλους πολλά. Κι αν σας ρωτήσουν της γνώμη σας για τις γυναίκες να έχετε στο μυαλό σας αυτό: Ανθεκτικές σαν να είναι φτιαγμένες από ατσάλι, αλλά εύθραυστες και υπέροχες σαν τις μανόλιες. Θαυματοποιοί είναι οι γυναίκες, αυτό να θυμάστε, αρκεί να έχουν γύρω τους αγάπη και αφοσίωση, τότε είναι που σαν μανόλιες «ανθίζουν».
