Της Αγγελικής Μιχαλοπούλου,
Ανατρέχοντας στα μελανά συμβάντα τόσο της φετινής χρονιάς όσο και των προηγούμενων ετών, συναντά κανείς, μεταξύ άλλων, καταρρακτώδεις βροχές, πλημμύρες, θεομηνίες, ξέσπασμα εκατοντάδων δασικών πυρκαγιών, απώλειες ανθρωπίνων ζωών, αφανισμό ζώων, καταστροφή περιουσιών που αποκτήθηκαν με κόπο χρόνων μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Το μυαλό μας κατακλύζουν εικόνες φρίκης που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας, αγκαλιασμένες οικογένειες που βρέθηκαν απανθρακωμένες, ζώα που έτρεχαν πανικόβλητα να βρουν καταφύγιο, άνθρωποι που θρηνούσαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα που χάθηκαν και ιστορίες ανθρώπων που επιβίωσαν και φέρουν ανεπούλωτες πληγές.
Κάθε φορά, λοιπόν, που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία γιγαντιαία καταστροφή συνειδητοποιούμε, ίσως κάπως καθυστερημένα, πόσο αδύναμος είναι τελικά ο άνθρωπος απέναντι στην παντοδύναμη φύση, πόσο άνιση είναι η μάχη με τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Δεν είμαστε, όμως, μόνοι και αβοήθητοι. Υπάρχουν κάποιοι «ήρωες», οι οποίοι με μοναδικά εφόδια μάσκες, μάνικες και σθένος, θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο και μάχονται απέναντι σε φωτιές και πλημμύρες, συγκλονίζοντας με τον αλτρουισμό και την αυτοθυσία τους. Όλοι τους αποκαλούν «ήρωες» και αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Αντικατοπτρίζει τον σκληρό αγώνα που δίνει το Πυροσβεστικό Σώμα, υπηρετώντας την κοινωνία μας, το δέος που νιώθουμε όλοι εμείς απέναντι στο έργο τους και το μεγάλο «ευχαριστώ» που τους χρωστάμε.
Πιθανόν οι περισσότεροι από εμάς να μη θέλαμε να βρισκόμαστε στη θέση τους, σίγουρα πάντως δεν θα θέλαμε να μη βρίσκονται εκείνοι στη δική τους θέση· αυτή και μόνο η σκέψη θα πρέπει να μας υπενθυμίζει πάντα το σπουδαίο τους έργο. Δε θα πρέπει, δηλαδή, να ξεχνάμε ότι τα μέλη του πυροσβεστικού σώματος είναι άνθρωποι σαν όλους εμάς, οι οποίοι, ωστόσο, δεν έχουν συγκεκριμένο ωράριο εργασίας, αλλά οποιαδήποτε στιγμή τους καλεί το καθήκον, παραγκωνίζουν κάθε προσωπική τους χαρά και ξεκούραση, κάθε οικογενειακή υποχρέωση, για να βρεθούν αντιμέτωποι με πύρινες φλόγες και σαρωτικές πλημμύρες. Πρόκειται για ανθρώπους που επιλέγουν συνειδητά να θυσιάσουν τη δική τους ζωή για την ασφάλεια των συνανθρώπων τους, αψηφώντας κάθε σωματική κόπωση και ψυχική καταπόνηση. Πότε ξεκουράζονται; Πότε κοιμούνται; Πότε τρώνε; Ποιος θα επουλώσει τις πληγές που προκάλεσε στη ψυχή τους το θέαμα απανθρακωμένων πτωμάτων, ο ήχος των ζώων που έσκουζαν καθώς τους πλησίαζε η φωτιά, η σκέψη των ανθρώπων που δεν κατάφεραν να σώσουν; Ένας πυροσβέστης δήλωσε ότι «οι ψυχικές απολαβές δεν συγκρίνονται με καμία άλλη». Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί να είναι μόνο ψυχικές οι απολαβές τους; Γιατί να μην υπάρχει μία καλύτερη μέριμνα για αυτούς από την Πολιτεία; Πότε επιτέλους θα αποδώσει τη δέουσα τιμή και ανταμοιβή η ελληνική κοινωνία στους αφανείς της ήρωες;
Μπορεί αυτό το άρθρο λοιπόν, να μην είναι ενημερωτικού χαρακτήρα, να μην προκαλεί το γέλιο στον αναγνώστη, να μην τον συγκινεί. Αυτό το άρθρο όμως, είναι αφιερωμένο σε όλους τους πυροσβέστες που έχασαν τη ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας και σε όσους συνεχίζουν να μάχονται. Στόχος του είναι να ευαισθητοποιήσει, να εκφράσει τη μεγάλη ευγνωμοσύνη που αισθανόμαστε όλοι, πληγέντες και μη, απέναντι στους πυροσβέστες που κουβαλούν παιδιά μέσα στις φωτιές, απεγκλωβίζουν ηλικιωμένους, δίνουν το νερό τους σε ζώα που έχουν υποστεί εγκαύματα και έχουν δει τη ζωή να περνά, κυριολεκτικά, μπροστά από τα μάτια τους.
Σε όλους εσάς, λοιπόν, που παλεύετε με «θεριά», αξίζει μονάχα ένα πηγαίο «ευχαριστώ» και μία βαθιά υπόκλιση.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Ένας πυροσβέστης (δεν) θέλει να ξεχάσει!, notospress.gr, διαθέσιμο εδώ
