Της Νικολέτας Κουγεντάκη,
Αύγουστος 2021. Διανύουμε ένα καλοκαίρι γεμάτο προκλήσεις, δυσκολίες και προβλήματα που διαρκώς ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Ένα καλοκαίρι που ακροβατούμε πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί και που πρέπει να βρούμε την ισορροπία μας. Μία ισορροπία που δύσκολα επιτυγχάνεται δίχως τη συμβολή καθενός από εμάς.
Γιατί η συμβολή πρέπει να είναι συλλογική και να αντιστοιχεί στη δράση μας μέσα στην κοινωνία. Όλοι μας οφείλουμε να εναρμονιζόμαστε με το όλον και να λειτουργούμε σαν μέρος του ώστε να υπάρχει παραγωγικότητα. Μία παραγωγικότητα που θα φέρει όχι μόνο την ανάπτυξη και την πρόοδο αλλά που θα είναι ικανή να βρει διέξοδο στα αδιέξοδα που βιώνουμε καθημερινά.
Δυστυχώς, όμως, η παραγωγικότητα αυτή απουσιάζει. Αν παρατηρήσουμε τα όσα συμβαίνουν στην επικαιρότητα, τα τόσα δεινά, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που μένουν αμέτοχοι. Μπροστά σε ένα χάος φωτιάς δεν βοηθούν όλοι, δεν σπεύδουν να ενισχύσουν και πόσο μάλλον δεν αναγνωρίζουν καν το χρέος τους, όπως αντίστοιχα και σε ένα κύμα χιλιάδων κρουσμάτων που δεν ακολουθούν τα μέτρα και τις κοινές για όλους οδηγίες.
Αναλογεί ευθύνη σε όλους μας για το πώς θα πορευτούμε σαν κοινωνία και πρέπει να την αναλαμβάνουμε. Πράγμα, βέβαια, ακατανόητο από τη στιγμή που συνδέουμε, και πολύ περισσότερο, συγχέουμε την ευθύνη με το ρόλο μας σε μία θέση και τις απολαβές του. Η ιδιοτέλεια μάς οδηγεί να σκεφτόμαστε με γνώμονα τι θα μας αποφέρει ατομικά κάθε πράξη και όχι συλλογικά.
Πώς προχωράμε, ωστόσο, έτσι; Η απάντηση προφανώς είναι ότι μένουμε στάσιμοι ή ίσως και ότι ναυαγούμε σε έναν απέραντο ωκεανό χωρίς καμία σανίδα σωτηρίας. Δεν γίνεται κανένας λόγος για υγιή παραγωγική κοινωνία και υγιείς παραγωγικούς πολίτες ενώ όλα είναι προσανατολισμένα προς το συμφέρον και το κέρδος.
Θα άξιζε να αναρωτηθούμε αν υφίσταται καθόλου τόσο η αίσθηση του εθελοντισμού, της αλληλοβοήθειας όσο και η ενασχόληση με ενδιαφέροντα και δραστηριότητες που δεν συγκεντρώνουν την όποια παραγωγικότητα μας στο βωμό των χρημάτων. Οι περιπτώσεις που υφίσταται ή το ένα ή το άλλο είναι ελάχιστες. Η ιδέα ότι τέτοιες δράσεις αποτελούν χάσιμο χρόνο χωρίς ουσία προσκολλάται στην σκέψη ουκ ολίγων και εκτοπίζει την επιθυμία μας για δραστηριοποίηση με δίχως όφελος.
Δημιουργούνται δύο στρατόπεδα πολιτών. Από τη μία πλευρά παρατάσσονται όσοι εντρυφούν σε μία κερδοσκοπική συμπεριφορά και στην άλλη όσοι χαρακτηρίζονται από έντονο ανθρωπισμό και ενδιαφέρον για μία ζωή ευχάριστη και ουσιαστικά παραγωγική. Αυτό είναι και το πρόβλημα. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν δύο πλευρές, αλλά μία. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα στρατόπεδο που θα μάχεται για το καλό της κοινωνίας και της ανθρωπότητας γενικότερα.
Το πως θα πραγματοποιηθεί αυτό σίγουρα δεν είναι μία απλή υπόθεση. Δεν είναι απλώς ένα κομμάτι του παζλ που πρέπει να ενωθεί με ένα άλλο. Είναι κάτι το σύνθετο που έχει τις ρίζες του από την αρχή, την έναρξη μιας ζωής. Θέμα ιδιοσυγκρασίας, νοοτροπίας, ιεράρχησης αξιών και τοποθέτησης ορθών προτεραιοτήτων είναι. Εμείς είμαστε αυτοί που με τις αποφάσεις μας θα κινηθούμε προς επιλογές που θα επηρεάσουν όχι μόνο την προσωπική μας ζωή αλλά και τη συλλογική ζωή. Θα χαράξουμε τους δρόμους στα αδιέξοδα και θα βγούμε πιο δυνατοί και ενωμένοι από αυτά.
