Της Μόνικας Κοράκη,
Γιατί συμβαίνουν κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια; Γιατί η απληστία και ο εγωισμός του ανθρώπου ξεπερνά κάθε όριο και κάθε λογική; Γιατί κάθε χρόνο καίγονται ζωντανά τόσα ζωάκια, τόσες αθώες αδικοχαμένες ψυχούλες; Γιατί κάθε χρόνο θρηνούμε ανθρώπινες ζωές; Γιατί κάθε χρόνο καταστρέφονται περιουσίες, κόποι οικογενειών, πολυετούς ανθρώπινου μόχθου; Γιατί κάθε χρόνο παρά τις επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές -συμπεριλαμβανομένων και των φυσικών καταστροφών- αποδεικνυόμαστε κατώτεροι των περιστάσεων, ποτέ καταλλήλως προετοιμασμένοι ή οργανωμένοι; Γιατί κάθε χρόνο διχαζόμαστε και τσακωνόμαστε μεταξύ μας, αντί να συμφιλιωνόμαστε και να προσπαθούμε συλλογικά για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καλύτερη ζωή; Γιατί κάθε χρόνο αποδεικνυόμαστε όλο και περισσότερο ανάξιοι του μεγαλείου της φύσης, που τόσο απλόχερα και εν τέλει μάλλον αδίκως, μας έχει παραχωρηθεί -προσωρινά; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Τα ερωτήματα είναι αμέτρητα και η απογοήτευση ακόμα μεγαλύτερη…
Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μάρτυρες μιας τεράστιας τραγωδίας, χωρίς τρόπο διαφυγής, χωρίς δρόμο επιστροφής. Τεράστιες εκτάσεις γης καταστράφηκαν, κάηκαν ολοσχερώς και ακόμα βρίσκονται σε φλόγες. Αμέτρητα ζωάκια έχασαν άδικα και ανήμπορα τη ζωούλα τους, χωρίς να μπορούν να προστατέψουν τον εαυτό τους ή την οικογένειά τους. Για άλλη μια φορά βλέπουμε πως η παντοδυναμία της φύσης ξεπερνά πέρα για πέρα τη μικρότητα του ανθρώπου. Η απληστία, η μεγαλομανία, η έπαρση, η κερδολαγνεία, ο εγωισμός του ανθρώπινου γένους είναι αυτά που τον οδηγούν στην μεγαλύτερη καταστροφή. Και το πρόβλημα είναι το εξής: η ανικανότητά μας να αντιληφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε τις συμφορές που προκαλούμε, πρωτίστως στην ίδια τη φύση και κατ’ επέκταση στον ίδιο μας τον εαυτό. Εάν ποτέ το καταλάβουμε, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι πολύ αργά. Το πλήθος των πυρκαγιών που έχει ξεσπάσει φέτος σε ολόκληρο τον κόσμο και οι καταστροφές και οι θάνατοι που έχει προκαλέσει, μας έχουν αφήσει άναυδους σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ωστόσο, ποιος μας εγγυάται πως τέτοια δυσάρεστα περιστατικά δεν θα λάβουν χώρα και του χρόνου και του πάρα χρόνου και ούτω κάθε εξής; Πού θα πάει πλέον αυτή η κατάσταση; Γιατί, επιτέλους, δεν μπαίνει ένα τέλος σε αυτήν την ιστορία; Γιατί, επιτέλους, δεν βάζουμε σε εφαρμογή τα απαραίτητα προληπτικά ή έστω κατασταλτικά μέτρα; Γιατί;
Η φύση μας προειδοποιεί, μας εκδικείται. Πανδημίες, πλημμύρες, ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, ακραία φυσικά φαινόμενα. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να συνετιστούμε, για να καταλάβουμε πως σε αυτή τη γη δεν ήρθαμε για να μείνουμε για πάντα, ούτε μας ανήκει, πως είμαστε απλώς περαστικοί, ο πιο μικρός και αδύναμος κρίκος απέναντι στη δύναμη της φύσης; Δυστυχώς, το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους εμπρησμούς και στην απροσεξία μας, αλλά στον ευρύτερο τρόπο διαβίωσής μας. Η αλόγιστη κατανάλωση κρέατος και ζωικών πρώτων υλών, η ανεξέλεγκτη οικοπεδοποίηση, ο υλικός ευδαιμονισμός, η κατάχρηση των φυτοφαρμάκων και χημικών λιπασμάτων, το παράνομο κυνήγι, η κατάχρηση πλαστικών συσκευασιών είναι μόνο λίγα από τα παραδείγματα της αναισθησίας και της αδιαφορίας του ανθρώπινου γένους. Παρά τα τόσα προειδοποιητικά σημάδια, συνεχίζουμε ακάθεκτοι το λυπηρό μας έργο, που δεν είναι άλλο από το να επιδιώκουμε συνεχώς και πάσης θυσίας να γίνουμε ακόμα πιο πλούσιοι, ακόμα πιο ισχυροί. Για τον άνθρωπο, στο βωμό του χρήματος θυσιάζονται πάντα.
Οφείλουμε προς τους εαυτούς μας, προς τις επόμενες γενιές αλλά και προς το ίδιο το περιβάλλον να καταλάβουμε πως οδεύουμε σε μία ολοκληρωτική καταστροφή. Τη Γη, σύμφωνα με μία ινδιάνικη παροιμία, δεν την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, αλλά τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας. Όλο και περισσότερες ολέθριες συμφορές λαμβάνουν χώρα με κοινό παρανομαστή τον άνθρωπο. Ήρθε η ύστατη στιγμή να μπει ένα τέλος σε αυτό το επαναλαμβανόμενο μαρτύριο, στην επικείμενη κόλαση που έπεται να δημιουργηθεί με δικές μας ενέργειες. Η λύπη και η απέχθεια για το γένος μας είναι πλέον γεγονός. Ας βασιστούμε στα λίγα αποθέματα ελπίδας. Ας αφυπνιστούμε. Ας δράσουμε. Ο καθένας ξεχωριστά οφείλει να κάνει το καλύτερο που μπορεί. Η αλληλεγγύη, η αγάπη, η προσφορά, ο σεβασμός προς το περιβάλλον και προς στον συνάνθρωπο και το αίσθημα της ευθύνης είναι οι αξίες που θα μας πάνε μπροστά και θα μας απελευθερώσουν από τα δεινά της εγωμανίας του ανθρώπου. Όπως έγραψε και ο Ν. Καζαντζάκης: «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
