Tης Ελένης Μακράκη,
Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς γεννήθηκε στο Σικάγο, στις 21 Ιουλίου 1951. Η μητέρα του, η οποία ήταν μοντέλο, και ο πατέρας του, ο οποίος ήταν στέλεχος εταιρίας, μετακομίζουν, όταν ο Ρόμπιν ήταν στην εφηβεία, από το Μίσιγκαν στην Καλιφόρνια. Ο ίδιος, έχοντας κάποια παραπανίσια κιλά, έπεσε θύμα bullying στα σχολικά του χρόνια. Ντροπαλός και απομονωμένος θα μπορούσε να είχε χαθεί ως μία από τις πάμπολλες άγνωστες ιστορίες παιδιών, που δεν βρήκαν ποτέ τον τρόπο να βγουν απ’ το αδιέξοδο. Όμως, η συμμετοχή του στη θεατρική ομάδα του σχολείου ξεκλείδωσε ένα παιδί που, όπως ο ίδιος αργότερα αφηγήθηκε σε συνεντεύξεις του, κατάλαβε ότι μπορούσε να κερδίσει τους συμμαθητές του, κάνοντάς τους να γελάνε μέσα από τους ρόλους του. Οι σπουδές του στο κολέγιο Claremont Men’s δεν ήταν αρκετές γι’ αυτό που ήθελε να κάνει. Έτσι, επέλεξε να παρακολουθήσει θεατρικές σπουδές στο κολέγιο Marin. Ακολούθησε η υποτροφία για τη φημισμένη δραματική σχολή Juilliard, που βρισκόταν στη Νέα Υόρκη.
Το πρώτο βήμα της καριέρας του ήταν σε stand-up comedy, όπου ξεχώρισε για το ταλέντο του, ενώ ευρύτερα γνωστός έγινε από την τηλεοπτική σειρά “Mork & Mindy”. Το πρώτο «κάλεσμα» στη μεγάλη οθόνη ήταν στην ταινία “Popeye”, που όμως δεν έτυχε ευρείας αναγνωρισιμότητας και έτσι παρέμεινε στην τηλεόραση. Στη μεγάλη οθόνη ξαναβρέθηκε πρωταγωνιστώντας στο “The World According to Garp”, για να ακολουθήσουν αρκετές ταινίες.
Το θρυλικό «ξέσπασμα», όμως, ήταν ο ρόλος του στο “Good Morning Vietnam” του 1987, κερδίζοντας όχι μόνο δεύτερη Χρυσή Σφαίρα και μια υποψηφιότητα για τα Όσκαρ, αλλά μια θέση στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα. Από κει και πέρα είδε την καριέρα του να απογειώνεται, αλλά και τη ζωή του να «αποψιλώνεται», καθώς ξεκίνησε ο εθισμός του στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Είχε, ακόμη, εξωσυζυγικές σχέσεις και θυελλώδη προσωπική ζωή.
Το 1982 επισκέφθηκε με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο τον κωμικό Τζον Μπελούσι και έγιναν μάρτυρες του τραγικού τέλους του, το οποίο αποδόθηκε στη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ήταν, μάλλον, η στιγμή που του άλλαξε πορεία, έστω για κάποια χρόνια. Ο σοκαριστικός θάνατος κάποιου που θεωρούσε «ανίκητο» τον στιγμάτισε, όπως ο ίδιος δήλωνε χρόνια μετά.
Επτά χρόνια μετά από την τραγική αυτή εμπειρία ο Γουίλιαμς βρέθηκε να υποδύεται τον καθοριστικότερο ρόλο της καριέρας του και έκανε όλους τους κριτικούς να υποκλιθoύν στο ταλέντο του. Ο πρωτοπόρος καθηγητής στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών» ήταν ο «καπετάνιος» της πορείας του. Η δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ ήταν αυτονόητη, όμως η επιτυχία της ταινίας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η επόμενη υποψηφιότητα ήταν για τον ρόλο του στο “Fisher King”, που επίσης κέρδισε διθυραμβικές κριτικές. Το αγαλματίδιο, όμως, έμελλε να το αγκαλιάσει στον ρόλο β’ ανδρικού ρόλου, υποδυόμενος τον ψυχίατρο στο “Good Will Hunting”. Οι ταινίες διαδέχονταν η μία την άλλη, και ήταν είτε πιο εμπορικές, για βιοποριστικούς λόγους όπως έλεγε, είτε πιο ποιοτικές.
Το 2014 επέστρεψε στη μικρή οθόνη και στη σειρά “The Crazy Ones”, που δεν σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του φαίνεται ότι δυσκολευόταν να θυμάται τα λόγια του. Η υγεία του, τόσο η σωματική όσο και η ψυχική, είχε κλονισθεί ανεπανόρθωτα. Η μακιγιέζ του, Σέρι Μινς, εξομολογήθηκε ότι κάθε μέρα έκλαιγε στην αγκαλιά της με αναφιλητά λέγοντας «Δεν μπορώ Σέρι, δεν ξέρω πια πώς να το κάνω, δεν ξέρω πια πώς να είμαι αστείος». Ίσως το τραύμα των παιδικών χρόνων να δούλευε πάντα υποδόρια.
Η διάγνωση ήταν ότι έπασχε από μια σοβαρή νευροεκφυλιστική ασθένεια, που σταδιακά του έκλεβε το ταλέντο, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Στα γυρίσματα του «Μια νύχτα στο Μουσείο» έπαθε μια έντονη κρίση πανικού, μετά από την οποία υποχρεώθηκε να πάρει αντιψυχωτικά φάρμακα. Στις 28 Μαΐου 2014 διαγνώστηκε με Πάρκινσον. Επέλεξε να το κρατήσει μυστικό από το κοινό του. Ο συγγραφέας Ντέιβ Ίτσκοφ, γράφοντας τη βιογραφία του Γουίλιαμς, σημείωσε: «Ήταν η συνειδητοποίηση ενός από τους βαθύτερους και μακροχρόνιους φόβους του».
Το βράδυ της 10ης Αυγούστου 2014 καληνύχτισε τη σύζυγό του Σουζάν και όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, δίνοντάς της την εντύπωση πως η φαρμακευτική θεραπεία δούλευε καλά.
«Καληνύχτα, αγάπη μου!». Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια προς τη σύντροφό του, καθώς το επόμενο πρωί βρέθηκε νεκρός. Κρεμασμένος από τη ζώνη του είχε δώσει τραγικό τέλος στον αληθινό ρόλο της ζωής του. Η αυλαία που επέλεξε ο ίδιος σκόρπισε θλίψη σε όλους. Ο ηθοποιός Μπίλι Κρίσταλ, ο καλύτερος φίλος του, είπε για αυτόν: «Ήταν σίγουρα ο πιο γενναίος καλλιτέχνης που γνώρισα ποτέ. Αλλά ήταν απλά ένας φοβισμένος άνθρωπος».
ENΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ρόμπιν Γουίλιαμς, Σαν Σήμερα, διαθέσιμο εδώ
- Η ζωή του Ρόμπιν Γουίλιαμς ήταν μια φρικτή μαύρη κωμωδία, Protagon, διαθέσιμο εδώ
