Της Τερψιχόρης Κουδούνα,
Το 2021 και ιδίως κατά το τελευταίο διάστημα έχει τελεστεί μία καθολική έκπτωση των ηθικών αξιών. Τόσο στο επίπεδο των ερωτικών διαπροσωπικών σχέσεων, όσο και στο επίπεδο της κοινωνίας, της κοινωνικής πρόνοιας, του κυβερνητικού σχεδιασμού και αποφάσεων, αλλά και της ίδιας της καθημερινότητας, έχουν πραγματοποιηθεί τρομακτικές αλλαγές που μόνο ελάσσονος σημασίας δεν είναι. Μια απερίγραπτη φρενίτιδα καταγγελιών εμφανίστηκε στις αρχές του έτους, μιας και με αφορμή την πασίγνωστη αθλήτρια, πολλές γυναίκες απέκτησαν φωνή και δύναμη και «φώναξαν», πέταξαν από μέσα τους τις στιγμές αηδίας και φόβου που υπέστησαν από επιτήδειους του καλλιτεχνικού χώρου, του θεάματος, αλλά και του αθλητισμού.
Με την αφορμή αυτή, σύσσωμη η ελληνική κοινωνία κατάφερε να δημιουργήσει, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ολόκληρα κινήματα, ομάδες από ανθρώπους του θεάματος με επιρροή, από άτομα με ισχύ, όπως η κυβέρνηση αλλά και από απλές γυναίκες και άντρες με μεγάλο το αίσθημα της κοινωνικής και συλλογικής ευθύνης. Επρόκειτο πιθανόν για εκείνο το αίσθημα του Έλληνα, το συναίσθημα μάλλον, που αγκαλιάζει το συνάνθρωπο και με τα απλά μέσα που ενδεχομένως διαθέτει, έως και πενιχρά, επηρεάζει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα την κοινωνία, σαν να πέφτει αστραπή. Ολόκληρες κοινωνικές οργανώσεις από άτομα του θεάματος και από «πρεσβευτές» οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ισχύος, σφυρηλάτησαν κινήματα και δημοσιεύματα με απαρέγκλιτη αυστηρότητα απέναντι σε όποιον δράστη αποδεδειγμένα δεν σεβάστηκε πως το σεξ είναι «σαν το σουβλάκι». Που μέσα από εκατοντάδες καταγγελίες -εμβόλιμα το #metoo- έπαψε να αποτελεί ντροπή και πηγή φόβου, αλλά έγινε απόδειξη δύναμης και έναυσμα παύσης της «παραγραφής εγκλήματος» σε ορισμένους τομείς που προβάλουν τον άνθρωπο. Παράλληλα, σύντομα οι εξουσίες συνέπλευσαν, όντας η καθεμία στον δικό της πλου, με αποτέλεσμα ήδη ορισμένοι που δεν υπάκουσαν στο «όχι» να βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ή να κινδυνεύουν με ισόβια κάθειρξη. Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν άργησε να κάνει αισθητή την παρουσία του και ο σάλος που προκάλεσε η υπόθεση της αδικοχαμένης Κάρολαιν. Όλων η σκέψη έτρεξε στο ανατριχιαστικά ελεεινό συμβάν, ποιος όμως πριν την ομολογία τολμούσε να το ξεστομίσει;
Η οργή ήταν χαραγμένη στο πρόσωπο όλων. Ο απλός λαός, οι σκεπτόμενοι νέοι, αλλά και άτομα που ενδεχομένως να μην εκδήλωναν εύκολα τα συναισθήματα τους, ξέσπαγαν, συνήθως κάνοντας δημοσιεύσεις στα κοινωνικά δίκτυα, αναφερόμενοι σε εκείνον τον «τέλειο» πιλότο. Μέρα με τη μέρα, όλο και κάποια άρχισε να λείπει, είτε στη Φολέγανδρο, είτε στη Δάφνη Αττικής και όπου αλλού. Χωρίς να αγγίζουμε καμία σφαίρα ψυχανάλυσης των τερατωδών και νοσηρών μυαλών των δραστών, πώς είναι δυνατόν εν έτει 2021, μέσα σε ένα κράτος που ο σεβασμός και η οικογένεια αποτελούν θεμέλια ύπαρξης, να συμβαίνουν τέτοια εκτρώματα, φερόμενα ως κακή ώρα ή ως εν βρασμώ ψυχής; Η Ελλάδα μας και πάλι ξαφνιασμένη και τρομαγμένη για τον «Κρέοντα» υιό της, ενώνεται και αντλεί δύναμη από χιλιάδες άμεσες οργανώσεις. Η χώρα μας, με καμπάνιες ενημερώσεων, τόλμησε να θίξει κάποια τόσο προσωπικά ζητήματα και να «εκθέσει» πληγέντες, για να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να προστατεύσει. Η μάσκα-19, γιατί δεν ζητήθηκε από εκείνες τις γυναίκες; Και αν ζητήθηκε, γιατί δεν την έλαβαν σωστά;
Ο μήνας αυτός, όμως, υφίσταται μία ολική ανθρώπινη καταστροφή. Τολμώ να την ονομάσω έτσι, διότι εδώ έχουμε εσκεμμένη ανθρωποκτονία από άνθρωπο. Φονεύουν ανθρώπινες ψυχές, χαμόγελα και περιουσίες. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως απολεσθείσα είναι η κληρονομιά μας, η μητέρα γη και φύση. Ποιος ζήλεψε την ομορφιά της Ελλάδας μας και αντί για γαλάζια αποφάσισε να την κάνει μαύρη; Εδώ, ο απλός ανθρώπινος πολίτης, καθημερινά καταθέτει τα μέσα που διαθέτει και περνά διόδια πληρώνοντας, αγοράζει πρώτες ύλες και απαραίτητα προϊόντα για τους πληγέντες και τους ελάχιστους πυροσβέστες, σε μία στιγμή που οι άνθρωποι παρακαλούν για άσυλο από ελάχιστα ελικόπτερα. Ο Έλληνας είναι αυτός που χωρίς να γνωρίζει προσωπικά τον πληγέντα, σπεύδει να τον σώσει σαν να πρόκειται για τον αδερφό του, ίσως τον ομοαίματο, όπως διδάχθηκε πως κάνουν οι «άνθρωποι», αυτοί που θρώσκουν άνω, τη στιγμή που παρακαλούν για ελικόπτερα, βλέπουν ξένες υπηρεσίες να ενισχύουν τις ελλιπείς ελληνικές και αγκαλιάζονται, θρηνώντας τα μάτια των μικρών παιδιών για τις κακοτράχαλες εικόνες και τις σπαραξικάρδιες στιγμές να καίγονται ολοσχερώς τα πάντα τους.
Η ελληνική ψυχή είναι βαθιά, είναι τιμή μας να αγαπάμε και να παρέχουμε αρωγή στον συνάνθρωπο. Ξέρουμε καλά πως «σήμερα είσαι εσύ, αλλά αύριο θα ‘ναι η δίκη μου πόρτα». Ο Έλληνας είναι αυτός που παραδίδει ένα πιάτο γεμάτο, ακόμη και με φρούτα. Όταν οι ανθοί ανθίσουν ξανά, ο Έλληνας θα βρει και πάλι τον αδελφό του και θα λάβει αποφάσεις με ερείσματα την ανθρωπιά και την αμεσότητα. Θα ζητήσει συγνώμη και θα απολογηθεί στα μικρά παιδιά, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους ηλικιωμένους, τα κατοικίδια και θα προσπαθήσει να παρευρεθεί και να προσφέρει τροφή, στοργή, αγάπη και συμπαράσταση σε μία απάνθρωπη στιγμή.
Θα ‘θελα να κοιμηθώ και να ξυπνήσω σε έναν αιώνα που τα πουλιά ακόμη να κελαηδούν ελληνικά και νικητήρια– Οδυσσέας Ελύτης
