Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Ο ρόλος της Αντιπολίτευσης συνίσταται στον έλεγχο της Κυβέρνησης και στην υποβολή αντιπροτάσεων για τα ζητήματα της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λογικό κι αναμενόμενο, ειδικά για το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η καταφυγή στην υπερβολή, προκειμένου να επιτευχθεί, πλην της θεσμικής του αποστολής, και ο στόχος της αντικατάστασης της κυβέρνησης από το ίδιο. Υπάρχει, όμως, κι ένα όριο. Μία «κόκκινη γραμμή» πέραν της οποίας η αντιπολιτευτική τακτική καταλήγει να λειτουργεί βλαπτικά για την Πατρίδα, να καταλήγει στη βλάβη των εθνικών συμφερόντων και στην υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής. Με έργα, με λόγια –ακόμα και με ευχές…
Στη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία το φαινόμενο αυτό παρατηρήθηκε, κατά διαστήματα. Η σημερινή, όμως, Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι αυτή η οποία κατά πάγια τακτική επενδύει στην εθνική καταστροφή και στη διάρρηξη της ενότητας των Ελλήνων πολιτών, προς άγραν ψήφων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανεδείχθη ως δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη στις διπλές εκλογές του 2012, έχοντας καταφέρει να ηγηθεί του αντιμνημονιακού μετώπου. Για να το κάνει αυτό μεταχειρίστηκε ευθέως αντιδημοκρατικά μέσα. Επένδυσε στη βία εις βάρος των πολιτικών του αντιπάλων, λεκτική και σωματική. Παρήγαγε πολιτική απονομιμοποίηση του Πολιτεύματος στις πλατείες των αυτοαποκαλουμένων Αγανακτισμένων, όταν στον ίδιο χώρο με τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και πλήθος άλλων ποικιλόχρωμων αντιδημοκρατικών στοιχείων, μούντζωναν τη Βουλή, την αποκαλούσαν «μπουρδέλο», εύχονταν να καεί και κουνούσαν κρεμάλες προς το μέρος της, απειλώντας με θανατική ποινή όσους είχαν ψηφίσει τα δύο πρώτα Μνημόνια. Επένδυσε στο διχασμό μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, χαρακτηρίζοντας τους πρώτους «προδότες», «Γερμανοτσολιάδες», «Μερκελιστές» κ.λπ. Δημοσίως διατύπωνε την αμφισβήτησή του σε σταθερές από τις οποίες εξαρτάται η επιβίωση του ελληνικού κράτους όπως η θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη, φλερτάροντας με λατινοαμερικάνικες λύσεις χρεοκοπίας κι ελληνικές πατέντες αλλαγής νομίσματος και γεωπολιτικού προσανατολισμού.
Από το 2012 μέχρι και τη νίκη του στις εκλογές του 2015, μπορεί να περιόρισε τη βίαιη ακτιβιστική του δράση και να λείανε κάπως τη ρητορική του, αλλά δεν έπαψε στιγμή να επενδύσει στη βλάβη της Ελλάδας και στο κοινωνικό μπάχαλο. Ως εν δυνάμει κυβέρνηση διακήρυσσε σε όλους του τόνους ότι δεν θ’ αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις του ημετέρου κράτους έναντι των εταίρων και πιστωτών μας κι ότι θα σκίσει τις σχετικές συμφωνίες «μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο». Οι απειλές του κόμματος που θα συγκροτούσε την επόμενη ελληνική κυβέρνηση ότι θα τινάξει στον αέρα όλο το οικοδόμημα που στήθηκε προκειμένου η χώρα μας ν’ αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία κι ότι θ’ αρνηθεί να πληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις οδήγησαν φυσικά τους εξωτερικούς παράγοντες να παγώσουν την τελευταία αξιολόγηση της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κάτι που είχε αρνητικό αντίκτυπο τόσο στην αξιοπιστία της χώρας έναντι των αγορών όσο και στην απόπειρα παροχής οικονομικών ελαφρύνσεων στους πολίτες.
Τα πεπραγμένα του ως κυβέρνηση την περίοδο 2015-2019, γνωστά κι απότοκα της αντιπολιτευτικής του τακτικής και της ιδεολογικοπολιτικής του συγκρότησης. Το προσωπικό πολιτικό όφελος του Αλέξη Τσίπρα και το κομματικό όφελος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσαν προτεραιότητα. Έτσι, η χώρα βρέθηκε με το… ενάμισι πόδι εκτός ΕΕ κι ευρώ, οδηγηθήκαμε στο τρίτο και σκληρότερο των Μνημονίων, υπογράψαμε την εθνική επιζήμια Συμφωνία των Πρεσπών και βιώσαμε την καταρράκωση των δημοκρατικών θεσμών, με τη στυγνή απόπειρα ελέγχου της ενημέρωσης, τη στοχοποίηση πολιτικών αντιπάλων και δικαστικών λειτουργών και την επίθεση σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.
Οι συνεχόμενες και μεγάλες ήττες που υπέστη το 2019 και των κατέταξαν εκ νέου στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν άλλαξαν επ’ ουδενί την αντίληψή του για την άσκηση πολιτικής. Αντιθέτως, το άγχος να εξέλθει από το τέλμα στο οποία έχει βρεθεί οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε απονενοημένα διαβήματα. Το ποντάρισμα στην καταστροφή παραμένει βασική κατεύθυνση, αλλά αφενός τα «ρέστα» του έχουν στερέψει αφετέρου οι άλλοι παίκτες τον γνωρίζουν πλέον πολύ καλά για να παρασυρθούν από τις «μπλόφες» του. Έτσι, οι κινήσεις του γίνονται με τρόπο άγαρμπο και δημιουργούν αποστροφή: Στο ζήτημα της πανδημίας, έφτασε να κλείνει το μάτι στους αντιεμβολιαστές, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στη δημόσια υγεία. Τρανό παράδειγμα, ο Παύλος Πολάκης που, καίτοι εν ενεργεία ιατρός και πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας, αρνείται να εμβολιαστεί και το διαφημίζει. Μόνο και μόνο για να μαζέψει ενδεχομένως το κόμμα του κάποιες «ψεκασμένες» ψήφους και για να μην επιτευχθεί ο στόχος της μαζικής ανοσίας μέχρι το Φθινόπωρο, ώστε να βρεθεί η κυβέρνηση ενώπιων της ανάγκης νέων μέτρων.
Αποκορύφωμα, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των πυρκαγιών. Οι τοποθετήσεις πολλών εκ των στελεχών του δεν δείχνουν τίποτα λιγότερο από άγχος να ισοφαριστούν τρόπον τινά οι εντυπώσεις από την τραγική καταστροφή που έλαβε χώρα στο Μάτι το 2018. Είδαμε «αγανακτισμένο πολίτη»- κι όλως τυχαίως φανατικό ΣΥΡΙΖΑίο να βρίζει on camera τον Πρωθυπουργό. Είδαμε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να γράφει χαιρέκακα ότι: ‘’Karma is a bitch’’. Είδαμε τον κατεξοχήν κομματικό δημοσιογράφο του ΣΥΡΙΖΑ, να κατηγορεί την τακτική των εκκενώσεων πυρόπληκτων περιοχών από κατοίκους και να διατυμπανίζει, επίσης, βρίζοντας ότι δεν θα μείνει «ούτε φίκος σε γλάστρα». Όλα αυτά τη στιγμή που βιώνουμε μία τεράστια εθνική καταστροφή.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν παραβιάσει προ πολλού την κόκκινη γραμμή και συνεχίζουν να πολιτεύονται στην επικράτεια του ανθελληνισμού. Είναι πολύ επικίνδυνο για τη χώρα να έχει μία τέτοια Αξιωματική Αντιπολίτευση. Χρέος όσων πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι πάνω από κομματικές αντιπαραθέσεις και θεωρούν ότι αυτά που ενώνουν του Έλληνες είναι ισχυρότερα από αυτά που τους χωρίζουν, είναι ν’ αγωνιστούν ώστε οι φορείς αυτών των αντιλήψεων να επιστρέψουν στο πολιτικό περιθώριο, όπου ανήκουν.
