Της Μαριτίνας Γκίνη,
Πριν από περίπου δύο μήνες γίναμε μάρτυρες μίας καταστροφικής φωτιάς στον Δήμο Μεγάρων και τον Σχίνο Κορινθίας. Τότε, όλοι ευχηθήκαμε να είναι και η μοναδική φωτιά αυτού του καλοκαιριού και να μην καταστραφεί κι άλλο ο φυσικός πλούτος αυτής της χώρας. Δυστυχώς, η ευχή μας δεν πραγματοποιήθηκε και για άλλο ένα καλοκαίρι η ζημιά είναι ανυπολόγιστη, οι άνθρωποι μετρούν τις πληγές τους, το δάσος μετράει τα τραύματα που του προκαλέσαμε και η καταστροφή δεν σταματάει εδώ.
Οι συνάνθρωποί μας ανά την Ελλάδα οργανώνουν εθελοντικές ομάδες για να περιπολούν τα δάση και να τα προστατεύσουν από τη μανία του κάθε ασυνείδητου που για οποιαδήποτε σκοπιμότητα είναι έτοιμος να τα καταστρέψει. Οι πυροσβέστες προσπαθούν με απαρχαιωμένα μέσα, ελάχιστο ανθρώπινο δυναμικό -αν αναλογιστούμε τον αριθμό των πυρκαγιών κάθε καλοκαίρι- να σώσουν σπίτια, ανθρώπους, δάση και ζώα. Οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι αποκαρδιωτικές και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι τέτοιο.
Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι ότι μαζί με τη χαρά που νιώθαμε, επειδή ερχόταν το καλοκαίρι και θα απαλλασσόμασταν από τις υποχρεώσεις, υπήρχε πάντα και ένας κρυφός φόβος μήπως πιάσει φωτιά οπουδήποτε ανά την Ελλάδα. Κάθε καλοκαίρι αυτός ο φόβος επιβεβαιωνόταν και στο τέλος του ερχόταν -ας μου επιτραπεί η λέξη- ανακούφιση που ο δικός μας τόπος γλίτωσε. Αλλά και αυτή η ανακούφιση μας εγκατέλειψε το 2018, όταν κάηκε το Πευκοδάσος της Κινέττας και με την ταυτόχρονη και ασύγκριτη τραγωδία στο Μάτι, αλλά και το 2021 με τη φωτιά στον Δήμο Μεγάρων. Από τότε λοιπόν μέχρι σήμερα, αναρωτιέμαι γιατί κάποιος να θέλει να θέσει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, αθώα ζωάκια και δάση; Ποιος ανόητος άνθρωπος θεωρεί ότι με την καταστροφή του φυσικού πλούτου θα αποκτήσει υλικό πλούτο; Κι αν τον αποκτήσει χωρίς καθαρό οξυγόνο, χωρίς έναν υγιή πλανήτη για πόσο νομίζει πως θα τον απολαύσει;
Η μόνη αχτίδα αισιοδοξίας μέσα σε όλον αυτόν τον όλεθρο είναι η αλληλεγγύη που δείχνουμε ο ένας για τον άλλο. Η τεράστια κινητοποίηση από νέους, από έφηβους και από όλον τον κόσμο που χωρίς κανένα προσωπικό όφελος θέλει να βοηθήσει τους συνανθρώπους μας. Η θέλησή μας για να ενημερωθούμε προκειμένου να «στηρίξουμε» εμείς τη φύση αυτή τη φορά και η οργάνωση ομάδων για να ξεκινήσει η αναδάσωση και να αποκατασταθούν οι «πνεύμονές» μας. Η νέα γενιά, η δική μας γενιά, δείχνει σεβασμό στο περιβάλλον, το αγαπάει και θέλει να ζήσει σε έναν καλύτερο κόσμο. Αρκετά πια με τις κερδοσκοπίες και τις σκοπιμότητες σε βάρος της φύσης για να γεμίζουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί. Είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για αλλαγή τρόπου σκέψεως και ζωής. Θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον με καλύτερο επίπεδο ζωής και μία Ελλάδα με τα δάση της και τον φυσικό της πλούτο, όχι έναν «κρανίου τόπο». Θέλουμε το καλοκαίρι να μετράμε μπάνια, βόλτες και μέρες για διακοπές, όχι καμένα στρέμματα γης και απώλειες κόπων που χρειάστηκαν θυσίες για να αποκτηθούν. Θέλουμε να έχουμε οξυγόνο από τα δέντρα και όχι από τις φιάλες.
Ακούγεται συνεχώς η φράση: «Η φύση μας εκδικείται». Όχι, δεν μας εκδικείται η φύση, εμείς την εκδικούμαστε, εκείνη υπομένει στωικά τα βασανιστήρια του ανθρώπου και επουλώνει μόνη της τις πληγές της. Όπως είχα γράψει και σε ένα προηγούμενο άρθρο, η φύση μπορεί χωρίς εμάς, εμείς όμως δεν αντέχουμε χωρίς αυτήν. Όταν αυτό γίνει κατανοητό από όλους, τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.
