Της Νικολέτας Κουγεντάκη,
Ο καιρός περνάει και αφήνει πίσω του τις μέρες, τις μέρες που καιρό πριν περίμενες να έρθουν, περίμενες να ζήσεις, περίμενες να απολαύσεις και τελικά ήρθαν, πέρασαν και τελείωσαν. Και τώρα πια περιμένεις άλλες. Άλλες που σαν ακτίνες ενός κύκλου σε μεταφέρουν στο κέντρο του, σε μία γενικότερη αναμονή. Γιατί μία αναμονή και ένα «περίμενε» είναι αυτά που περιγράφουν ολόκληρη τη ζωή σου.
Δεν είναι μόνο οι μήνες, οι μέρες και στιγμές που περιμένεις και ανυπομονείς να ζήσεις επειδή μπορεί να έχεις γενέθλια, μπορεί να πας διακοπές, μπορεί να δεις φίλους και φίλες καθώς κι άλλα τόσα πολλά και διάφορα μπορεί. Είναι ότι καθημερινά περιμένεις πολλά, πολλά έτοιμα, πολλά έτοιμα από τους άλλους.
Όσο και να μη σου αρέσει να το ακούς, όσο και να το αρνείσαι, όσο και να μην το παραδέχεσαι, ουκ ολίγες είναι οι φορές που τα περιμένεις όλα από τους άλλους. Και αυτό συμβαίνει σε πολλές πτυχές της ζωής. Συγκεκριμένα, από μικρός, μεγαλώνοντας στο ίδιο σπίτι με τους γονείς σου έχεις συνηθίσει να να τα βρίσκεις όλα έτοιμα, όπως ζεστό φαγητό κάθε μεσημέρι, μαζεμένο δωμάτιο και σιδερωμένα ρούχα. Και το μοτίβο αυτό διατηρείται και όταν πια έχεις μεγαλώσει και μπορείς να φροντίζεις και να ικανοποιείς μόνος σου τις ανάγκες σου.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς είναι που εντοπίζεται το πρόβλημα. Μικρός είναι απολύτως φυσιολογικό να εξαρτάσαι από τους γονείς, τους δασκάλους σου ή άλλα πρόσωπα που σε βοηθούν και σε καθοδηγούν στα πρώτα σου βήματα. Περιμένεις από εκείνους εκείνες τις πράξεις που δεν είσαι ικανός να πραγματοποιήσεις και μάλιστα δεν περιμένεις απλώς να υλοποιηθούν αλλά περιμένεις να τις μάθεις ώστε να είσαι έτοιμος για το μέλλον. Όταν πια όμως, είσαι ενήλικας, είσαι πλέον έτοιμος. Μπορείς να αντιμετωπίζεις καθετί που σου παρουσιάζεται, να το διευθετείς και να ρυθμίζεις μόνος σου τις προσωπικές σχέσεις και τη ζωή σου. Έχει φτάσει πια ο καιρός που η αναμονή και το περίμενε πρέπει να αντικατασταθούν από την ατομική βούληση και πράξη, κυρίως δε την πρωτοβουλία.
Γιατί όμως, ενώ είσαι ικανός να παίρνεις πρωτοβουλίες επιλέγεις μία άλλη θέση; Μία άλλη θέση που σε θέτει δέσμιο των πράξεων και κυρίως των πρωτοβουλιών άλλων. Και πια δεν γίνεται μόνο λόγος για την καθημερινότητά σου μόνο μέσα στο σπίτι όπου δεν συμβάλεις για την ικανοποίηση των αναγκών σου και εξαρτάσαι από το αν οι γονείς σου θα σου παρέχουν τα απαραίτητα, αλλά και για το ρόλο σου στον χώρο εργασίας, τις προσωπικές σου σχέσεις και την πολιτική.
Στον επαγγελματικό χώρο είναι που πρέπει οπωσδήποτε να παίρνεις πρωτοβουλίες. Είναι σημαντικό να μη μένεις άπραγος, αμέτοχος και παθητικός. Πρέπει να μην περιμένεις από τους άλλους να σου προσφέρουν μία ευκαιρία απλόχερα αλλά να προσπαθήσεις εσύ ο ίδιος να φέρεις την ευκαιρία σε εσένα. Οφείλεις να διαδραματίσεις πρωταγωνιστικό ρόλο στη θέση σου, να μην μετατρέπεσαι σε υποχείριο κανενός προϊσταμένου και να διεκδικείς το καλύτερο δυνατό ως προς την προσωπική σου εργασία και θέση.
Αντίστοιχα, το ίδιο ισχύει και για τις προσωπικές σου σχέσεις. Μέσα σε αυτό το πολύπλοκο και σύνθετο πλέγμα ανθρωπίνων σχέσεων εσύ καλείσαι να βρεις τα μονοπάτια που θα σε οδηγήσουν στην υγιή ανάπτυξη τους. Η λήψη πρωτοβουλιών είναι αυτή που θα σου γνωρίσει φίλους, φίλες, ίσως και ταίρι, θα αναζητήσει την διαλλακτικότητα μέσα στις πιθανές έριδες και θα σου εξωτερικεύσει τις σκέψεις, τα συναισθήματα αλλά και τα παράπονα σου. Διαφορετικά, αν δεν κάνεις το πρώτο βήμα, την πρώτη κίνηση και σκέφτονται και οι υπόλοιποι με τον ίδιο τρόπο πως θα διαμορφωθούν και θα διατηρηθούν οι κοινωνικές σχέσεις;
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο, τέλος, πρέπει να αναρωτηθείς τι θα συμβεί και στον χώρο της πολιτικής. Αν δεν είσαι ένας ενεργός πολίτης που αγωνίζεται με σύμμαχο τις πρωτοβουλίες του στον πολιτικό στίβο, πώς είναι δυνατόν να προσδοκάς έναν άξιο λόγου πολιτικό βίο χωρίς αυθαιρεσίες; Πώς θα ριζώσει αλλά και θα καρποφορήσει η θετική αλλαγή; Μονάχα με την προσωπική σου πρωτοβουλία, η οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να καθίσταται έρμαιο τρίτων και των συμφερόντων τους.
Η έκφραση, λοιπόν, «τα περιμένω όλα από τους άλλους» συνοψίζει με ακρίβεια την παραπάνω συμπεριφορά. Μία συμπεριφορά με βάση την αρχή της απάθειας, του αμέτοχου δρώντος που απομακρύνει από τον ορίζοντα κάθε έννοια προσωπικής πράξης και πρωτοβουλίας. Μία αναμονή δράσης τρίτων που καθορίζουν ολόκληρο το είναι σου και που ποτέ δεν θα κριθεί ιδανική. Διότι, ιδανική κρίνεται μόνο η πρωτοβουλία, η οποία έχει απαρχή εσένα και μόνο εσένα.
