Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ή γενικότερα οι μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, είναι η στιγμή που η φωτισμένη από τους μεγάλους προβολείς σκηνή, ανήκει στους αθλητές. Ναι ξέρω, σε αυτούς έπρεπε να ανήκει έτσι κι αλλιώς. Προβάλλεται μία καλαίσθητη εικόνα, μία εικόνα γιορτής, τότε όλοι στρέφουν το βλέμμα τους στους αθλητές της χώρας τους, φουσκώνουν από εθνική υπερηφάνεια για τους άξιους εκπροσώπους της πατρίδας τους και αναμένουν τις επιτυχίες εκείνες που θα τους κάνει να νιώσουν ότι πρόκειται για ένα συλλογικό επίτευγμα. Ένα επίτευγμα που μαζί με τον εκάστοτε αθλητή πέτυχαν. Ένιωσαν κτητικές τάσεις για το χρυσό του Πετρούνια ή τα μετάλλια της Κορακάκη στο Ρίο, απόλαυσαν τη διεθνή αναγνώριση της Στεφανίδη και πρόσφατα επιδίωξαν να παρουσιάσουν ως μία συλλογική ελληνική επιτυχία τον θρίαμβο του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο NBA ή το χρυσό μετάλλιο του Στέφανου Ντούσκου στο Τόκιο.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής θα αλλάξω το πρόσωπο και θα βάλω και τον εαυτό μου μέσα στο σύνολο. Εμείς, λοιπόν. Εμείς πολλές φορές αδιαφορούμε για τους Έλληνες αθλητές, για τον κόπο τους και τον μοναχικό αγώνα τους. Ξέρουμε μονάχα να απαιτούμε διακρίσεις. Τιμές για όσους φορούν το εθνόσημο.
Η αδιαφορία μας, όμως, αυτή μετατρέπεται σε συνενοχή στην ανυπαρξία ουσιαστικής στήριξης από την Πολιτεία προς τους Έλληνες αθλητές. Οι αθλητές μας προετοιμάζονται μόνοι τους, κάτω από κακές έως άθλιες συνθήκες, σε δομές παρατημένες και δίνουν την μάχη τους για διάκριση μονάχα με τη στήριξη των χορηγών τους. Α, και τους πενιχρούς πόρους που η Πολιτεία τους δίνει. Εμείς, όμως, τότε δεν μιλάμε. Δεν γράφουμε για αυτό, δεν το φέρνουμε στο δημόσιο διάλογο και δεν το αναδεικνύουμε. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, συμφωνώ. Αλλά τουλάχιστον ας μην επιδιώκουμε να παρουσιάσουμε τις επιτυχίες τους ως ένα κατόρθωμα στο οποίο βάλαμε το λιθαράκι μας, γιατί δεν το βάλαμε. Είναι λίγο υποκριτικό, δε νομίζετε;
Θέλω να πω, δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό ένας λαός να συγκινείται, να χαίρεται, να νιώθει ότι νικά μαζί με τους αθλητές που αντιπροσωπεύουν τη χώρα του. Ίσα ίσα, εκεί κρύβεται και η μαγεία του αθλητισμού. Να δίνει μικρές χαρές, μικρές στιγμές περηφάνιας μέσα σε μία δύσκολη καθημερινότητα. Να το ξεκαθαρίσω, λοιπόν: ναι, να συμβαίνει αυτό. Αλλά να μην έχουμε την τάση να το εκμεταλλευόμαστε και να μην νομίζουμε ότι υπέρμετρα το δικαιούμαστε. Γιατί δεν έχουμε κάνει κάτι για να το δικαιούμαστε. Γιατί οι αθλητές της χώρας μας, όταν βρίσκονται στο παρασκήνιο, είναι μόνοι.
Για του λόγου το αληθές όμως και για να σας δώσω να κατανοήσετε τι εννοώ όταν λέω ότι η Πολιτεία αδιαφορεί για τους Έλληνες αθλητές, θα αναφερθώ στο παράδειγμα της Άννα Κορακάκη. Η ίδια λοιπόν σε συνέντευξή της είχε αναφέρει: «Οι συνθήκες προετοιμασίας πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν άθλιες. Όταν ξεκίνησα οι συνθήκες στα σκοπευτήρια ήταν πάρα πολύ κακές αλλά και μετά το Ρίο μπορώ να πω. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο σκοπευτήριο στη Δράμα, να παγώνω, να βγαίνουν τα ποντίκια αλλά δεν με ένοιαζε πραγματικά. Ήθελα να είμαι εγώ, ο πάγκος μου κι ο στόχος μου απέναντι. Θυμάμαι ότι για να ζεσταθούμε καίγαμε στα βαρέλια χρησιμοποιημένους στόχους και ξύλα. Είχε πάρα πολλή υγρασία ο χώρος μέσα κι ό,τι καίγαμε έβγαζε πολύ μαύρο καπνό. Ανοίγαμε την πόρτα για να φύγει ο καπνός και έμπαινε όλο το κρύο μέσα. Μετά πηγαίναμε στο αμάξι και ανοίγαμε το καλοριφέρ για να ζεσταθούμε μισή ώρα και μετά πηγαίναμε πάλι στο σκοπευτήριο για να συνεχίσουμε. Δεν εγκατέλειψα ποτέ γιατί έλεγα στον εαυτό μου: “αυτό έχεις και με αυτό θα πορευτείς”».
Πηγή εικόνας: parapolitika
Κλείνω με μερικά από τα λόγια του Θοδωρή Ιακωβίδη κατά την ανακοίνωση της απόσυρσής του από τον αθλητισμό και την άρση βαρών. Τα λόγια αυτά περιγράφουν ακριβώς την κατάσταση:
«Δεν μπορώ να αποδώσω στο 100% και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο για να κάνω προπόνηση και να αποδίδω όσα αρμόζει να αποδίδω στη σημαία που φοράω. Συγγνώμη εάν κάποιοι νομίζουν πως το βάζω στα πόδια. Έχω κουραστεί από αυτήν την κατάσταση. Είναι πολύ λυπηρό να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή, γιατί δεν σου παίρνει λεφτά επειδή ξέρει την κατάστασή σου. Δεν το αντέχω άλλο αυτό. Θέλω να σταματήσω, θέλω να ηρεμήσω και θέλω να γυρίσω στους δικούς μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, και να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ήταν το κίνητρό μου να συνεχίσω όλα αυτά τα χρόνια».
Όπως εύστοχα ανέφερε ο δημοσιογράφος Νίκος Συρίγος, είναι άλλο να πεθαίνεις για την Ελλάδα και άλλο να σε πεθαίνει αυτή.
Θοδωρή, Άννα, Λευτέρη, Γιάννη, Μανώλη, Χρήστο, Κατερίνα, Στέφανε, Μαρία, Έλληνες αθλητές και αθλήτριες, σας ευχαριστούμε και συγγνώμη.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Άννα Κορακάκη: Η προπόνηση με τα ποντίκια, το χρυσό στο Ρίο και η προετοιμασία για το Τόκιο, protothema.gr, διαθέσιμο εδώ
-
Ξέσπασε ο Ιακωβίδης: Ανακοίνωσε με δάκρυα την αποχώρηση του από την Άρση Βαρών, protorhema.gr, διαθέσιμο εδώ
