Του Γιώργου Πασσά,
Παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον το πώς, αναλόγως με την εκάστοτε πολιτική χροιά που θέλει να προσδώσει ο κάθε πολιτικάντης, οι έννοιες διαπλάθονται και μετατρέπονται μία στο ένα, μία στο άλλο, ακόμη και όταν, αν και έννοιες ρευστές, θα μπορούσαν να έχουν πολύ πιο σαφώς καθορισμένα όρια.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το «δίκαιο» γενικώς και την απόδοση της δικαιοσύνης ειδικώς, μέσω, για παράδειγμα, του ποιος αξίζει να επιτυγχάνει και ποιος να αποτυγχάνει. Θα μπορούσε κανείς να πει λοιπόν πως, παρά το γεγονός ότι το (ηθικά) δίκαιο είναι μία ρευστή εν πολλοίς έννοια, μπορεί να αποκτήσει κατά περίπτωση απολύτως σαφώς καθορισμένα όρια: δίκαιο είναι να ανταμείβεται αυτός που προσπαθεί, να προοδεύει ο ικανός, να επιτυγχάνει ο άξιος. Μάλιστα, αυτή η νοηματική προσέγγιση του δικαίου σαν να περιλαμβάνεται σε πολύ σημαντικό βαθμό και σε συγκεκριμένες πολιτικές τάσεις. Έτσι, η ισότητα ευκαιριών, η πρόκριση της αξιοκρατίας, η άνευ εξάρτησης από τον πλούτο πρόοδος εμπεριέχονται περισσότερο στα κεντρώα και αριστερότερα πολιτικά ρεύματα, με τη δεξιά να είναι αυτή που αποδίδει μεγαλύτερη σημασία στην ιδιοκτησία ως μέσο για την κοινωνική, επαγγελματική κ.ο.κ. ανέλιξη.
Όταν, λοιπόν, όλα τα ανωτέρω ανατρέπονται, όταν τα ιδεολογικά αυτά ρεύματα – εκφραστές του εν προκειμένω δικαίου απαρνιούνται την ίδια την ουσία τους και αυτό χάριν μίας μίζερης μικροπολιτικής, η προβληματικότητα της κατάστασης καθίσταται πασιφανής. Έτσι και στην περίπτωση του «κεντροαριστερού/αριστερού» ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχουμε ένα κόμμα που αφοριστικά κηρύσσει ως άδικα τα όσα κατάφεραν τόσοι πολλοί τελειόφοιτοι της περασμένης χρονιάς. Και όχι μονάχα αυτό, αλλά σε μία περαιτέρω προσπάθεια ισοπέδωσης της αξιοκρατίας, ο Τσίπρας διαλαλεί πως εάν επιστρέψει στην κυβέρνηση, όλοι όσοι «αδίκως» δεν πέρασαν στο πανεπιστήμιο, θα μπορούν να περάσουν. Και τι ζητάει σε αντάλλαγμα; Μία τοσοδούλα ψήφο. Και ειδικά στη χώρα μας, όπου όλα στρέφονται γύρω από το ρουσφέτι και το δούναι και λαβείν, μία λέξη περιγράφει στα μάτια των «αδικημένων» το αντάλλαγμα που ζητεί ο ηγέτης της αντιπολίτευσης : ψίχουλα.
Η υπόθεση πάντως περιπλέκεται και γίνεται ακόμη πιο τραγελαφική όσο περισσότερο εξετάσει κανείς την εκπαιδευτική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης. Κατακρίνοντας την νυν κυβέρνηση για την εξίσωση ιδιωτικών – δημοσίων ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και πτυχίων (εν μέρει δικαίως, εν μέρει αδίκως), η αντιπολίτευση βολικότατα παραλείπει να παραδεχθεί, έστω στα πλαίσια του «κάναμε λάθος», τα όσα σχετικά έκανε εκείνη κατά την περασμένη τετραετία: πως δεν αναγκάστηκε απλώς από τους κακούς ξένους να δεχθεί την επαγγελματική ισοτιμία των κολεγίων και δεν το έκανε μόνο για ένα σύντομο διάστημα και μόνο για εκπαιδευτικούς. Πως γι’ αυτό και υπάρχουν αποφάσεις που προβλέπουν επαγγελματική ισοτιμία με τα κολέγια όχι μόνο του Ν. Φίλη και του Κ. Γαβρόγλου από το Υπουργείο Παιδείας, αλλά και του Ν. Κοτζιά στο Υπουργείο Εξωτερικών, του Α. Ξανθού στο Υγείας, της Ο. Γεροβασίλη, ακόμη και του Ευ. Τσακαλώτου που διαμαρτυρόταν έντονα τις προηγούμενες μέρες. Και εν τέλει κατήργησαν την ισοτιμία μονάχα δύο μήνες πριν τις εκλογές του ‘19 (είναι να αναρωτιέται κανείς το γιατί!), ενώ το μνημόνιο είχε λήξει από το καλοκαίρι του ‘18.
Οι θέσεις ενός κόμματος, παγκοσμίως και διαχρονικά, είναι λανθασμένο πλην όμως λογικό να μεταβάλλονται διαρκώς, ακόμη και να αλληλοσυγκρούονται, να κινούνται σε μεγάλο βαθμό από ιδιοτελή συμφέροντα κ.ο.κ., αλλά όλα αυτά μέχρι ένα όριο: το όριο που ο πραγματικός σκοπός του κόμματος παύει να είναι η εξασφάλιση μία καλύτερης ζωής για τους πολίτες της χώρας και αντικαθίσταται από ένα αδιάκοπο κυνήγι της καρέκλας, η οποία γίνεται αυτοσκοπός, στον βωμό του οποίου θυσιάζονται τα πάντα.
Προβληματικό δε είναι και το άλλο. Πως σε μία προσπάθεια ρητορικής και δράσης με στόχο υποτιθέμενα την ισότητα ή, πολύ περισσότερο, την επιδίωξη εξίσωσης των βιοτικών επιπέδων προς τα πάνω, το αποτέλεσμα πάει να γίνει εκ διαμέτρου αντίθετο. Και αυτό γιατί λύσεις ουσιαστικές, αποτελεσματικές, καλοδουλεμένες και ορθώς υπολογισμένες δεν προτείνονται ούτε εφαρμόζονται. Αντιθέτως κάθε λύση είναι στο πλαίσιο μίας λαϊκιστικής μικροπολιτικής και ρουσφετικής φύσης πολιτικής δράσης, η οποία, εν τέλει, θα οδηγήσει σε μία ισότητα πολύ διαφορετική, όχι σε μία εξίσωση προς τα πάνω, αλλά σε μία ισοπέδωση προς τα κάτω.
Δεν μπορώ να κατανοήσω τι στο καλό κάνει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πέρα από τις διαρκώς άστοχες τοποθετήσεις και προτάσεις του ή μάλλον ακριβώς λόγω αυτών, φαντάζει σαν τη μεγαλύτερη χείρα βοηθείας προς την κυβέρνηση της Ν.Δ. Όλες αυτές οι φωνές που πιάνονται από τα επουσιώδη και παραβλέπουν τα ουσιώδη ή θίγουν κάτι ουσιώδες με εντελώς φάλτσο τρόπο, είναι η καλύτερη διαφήμιση για την κυβέρνηση, η οποία τρέχει χωρίς αντίπαλο. Πολλά τα λάθη της, μα της αντιπολίτευσης κατά πολύ περισσότερα. Και πολύ δύσκολα θα βγει η χώρα από αυτήν την τάση προς τον μονοκομματισμό.
